𝒩𝑒𝒻𝑒𝓇𝓊𝓉

𓃘𝟏𝟎

Livy'de 

Her şeyi gerçekten tamamen her şeyi ona anlattıktan sonra içimde bir rahatlama hissettim sanki o beni bu durumdan kurtarabilecekmiş gibi. Tabi ki imkansız ama en azından sırrımın birinde güvende olduğunu biliyordum, Livy bana asla ihanet etmezdi diye düşünüyordum ki birden kapı kırılacak gibi çalmaya başladı. Gelen her kimse amacı kırmaktı galiba ama Livy hemen kapıyı açınca kırılmaktan kurtuldu. Kapıda Amen görmeyi beklediğim en son kişiydi galiba, neden geldi ki buraya. Yanında Tizian ve bir kaç avcı vardı

Amen: Livy çekil.

İçeri adım attı ve bana baktı, oldukça sakin görünüyordu yüzü herhangi bir tepki göstermiyordu.

Amen: Evtida, benimle geliyorsun.

Tizian'a işaret yaptı ve o beni kolumdan tuttu.

Eva: Kendim gelebilirim, biliyorsun değil mi?

Kolumu çektim Livy'e kısa bir bakış attım ve evden çıktım. Amen'in delici bakışlarını üzerimde hissediyordum. Ok gibi tamamen bana odaklanmış bir şekilde bakıyordu, ve ben sanki umursamıyormuş gibi davranarak yürüyordum. Geldiğimizde odasına gittik. Kapıya avcıları koydu ve Tizian'ı içeri çağırdı. 

Amen: Evet, Evtida. Dinliyoruz.

Bir bakışla Tizian'a çevirdim gözlerimi o da bana bakıyordu çaresiz bakışımı gördü. Amen'e göre daha yumuşak bakıyordu,

Tizian: Nerede olduğunu anlatarak başla istersen? 

Amen sandalyesinde oturmuş gözlerini bana dikmişti hiçbir şey söylemedi Tizian'ı onaylayarak sadece başını salladı hafifçe.

Eva: Ben...

 Çok kötü gözüküyordum eminim, gözlerim dolmuştu ne diyecektim ki. Tizian yaklaştı, elini omzuma koydu. 

Tizian: Evtida, rahatla ve her şeyi anlat sadece.

Amen: Tizian, dışarı çıkabilirsin. Hallederim.

Amen ile bakıştılar ikisi de çok gergin gözüküyor bakışları ile konuşuyorlardı sanki. Tizian sonunda çıkma kararı aldı ve bizi yalnız bıraktı. Amen ayağa kalktı yanıma geldi.

Amen: Evet Eva, anlat bana hadi ne oldu sana? Biri bir şey mi yaptı?

Eva: Hayır, ben sadece biraz uzaklaşmak istedim. Yani gitmek istedim.

Amen: Emin misin Eva? Bu senlik bir hareket değil biliyorum. Neden bana yalan söylemeye devam ediyorsun, seni korumak istiyorum Eva. Herkesten her şeyden ama bana hiç yardımcı olmuyorsun.

Eva: Ama gerçek bu, biraz kötü hissettim kendimi ve her şeyden uzaklaşmak istedim.

Amen: Benden bile mi Eva? Bana söyleyebilirdin...

Eva: Sen ve ben uzaklaşmalıyız, Amen. Bu doğru değil.

Amen: Gerçekten mi, şimdi mi aldın bu kararı Eva?

Gözlerinde sanki ihanete uğramış bir ifade vardı, sorgulayıcı bakışları altında eziliyor gibi hissediyordum.

Amen: Eva, yanlış düşünüyorsun. 

Eva: Hayır! doğru olanı yapıyorum ve sende biliyorsun neden bizi bu durumda olmak için zorluyorsun biz, biz yanlışız. 

Amen: Bu mu Eva, düşünmek için uzaklaşman buna mı sebep oldu?

Hayır düşünmek tabi ki buna sebep olmazdı. Kendi irademle düşünsem bunu düşünmezdim bile. Ama şuan bir adamın isteği üzerine Amen'e yalan söylemek zorundaydım ve eğer o beni severse işim kolay olurdu tabi ki. Ama ona bunu yapmak istemezdim, suçlu hissederdim.