Whisper Of Destiny

Chapter 4

Hindi ako masyadong nakatulog nang maayos dahil sa kakaisip kung tutuloy pa ba ako ngunit heto nga at nasa plaza ulit ako at hinihintay siya. Kung hindi siya dadating ay buo na ang desisyon kong individual na gagawin ang project.

Hindi ko maiwasang hindi magalit sa sinabi niya kahapon. Bakit niya ako pinagsasabihan? Alam ko naman ang ginagawa ko!

Bakit naman kasi siya magagalit sa simpleng bagay lang? Pake ko naman kung magalit siya.

I am seating on a bench near the tree. Hindi mainit dito banda, malamig ang simoy ng hangin at napakasarap langhapin. Ngayon ko lang nalaman na may ganito pala rito.

From now on, dito na ang paborito kong upuan sa plaza. Maganda ritong tumambay lalo na kapag tapos na ang klase, pwedeng umupo rito kada uwian para magpahinga saglit.

Nakayuko ako at nakatingin sa mga paa, kapag mag ala una na at wala parin si Noah ay talagang aalis na ako agad.

Napaangat ang tingin ko at agaran akong napabaling sa aking tabi ng may umupo roon. To my surprise, it was Noah.

The way his eyes stared at me makes me shivered. He wore a big white shirt partnered with khaki shorts at simpleng grey slippers.

“Akala ko hindi ka na dadating.” I whispered.

He shook his head. “Bakit naman hindi?”

“Aren't you mad at me?” sabi ko.

Hindi siya kumibo nang ilang sandali, he was just staring at me. Hindi ba niya sasagutin ang tanong ko? Ang awkward.

“Bakit naman ako magagalit sayo?” he asked me using his low voice.

“Dahil sa sinabi ko kahapon? I'm sorry, nasubrahan ako, I didn't mean to—” hindi niya pinatapos ang sasabihin ko.

Ngumiti siya ng maliit. “No, ayos lang. Ako dapat ang mag sorry. Don't worry, hindi naman ako galit sa 'yo” sabi niya.

He smiled again to assure me that his not angry.

“Okay, akala ko lang. 'di paba tayo aalis?” i asked changing the topic. Napatikhim pa ako.

Tumayo siya saka humarap sa akin at inilahad ang kaniyang kamay. “I know it's too late but, friends?” mahina siyang tumawa.

Medyo na gulat pa ako. He wants us to be friends?

I slowly held his hand, accepting it. Huminga ako ng malalim. “Friends.”

Sumakay kami ng tricycle but my heart won't stop beating loudly, hawak niya parin ang kamay ko kahit naka upo na kaming pareho sa tricycle. Shake hands lang dapat 'yun, ah? Bakit ganito?!

Wala ba siyang planong bitawan ang kamay ko? I am trying to pull my hands off of him ngunit mas lalo niya lang hinigpitan ang hawak doon.

Tumikhim ako hilaw na tumawa. “Uhm... Hindi mo ba bibitawan ang kamay ko?” I asked him. Ang weird niya na ha. Kaka friend lang namin tapos nang ho-holding hands na siya. May gano'n ba?!

Tumingin siya sa akin saka bumaba sa kamay naming magkahugpong parin. He bit his lips. “Later...” sabi niya.

My brows knotted. Bakit? Iyon ang tanong sa utak ko ngunit nanahimik nalang.

I'm trying to distract myself by looking around ngunit hindi ako nakakampanti dahil palaging nababalik sa mga kamay namin ang atensyon ko.

My palms are sweating, nakakahiya. Nilalaro niya ang kamay ko, he would draw circle on my palm. Naguguluhan na tuloy ako.

Ganito ba kapag friends na? Hindi naman ganito sila Clarita sa akin, ah?

I successfully pulled my hands away from his ng marating na namin ang bahay nila, ako ang unang bumaba kaya napabitaw siya ng hawak sa akin.