Hitman's Tears

🔪Κεφάλαιο 18🔪

🔞

Ντρέηκ

Δεν ξέρω τί συμβαίνει στ' αλήθεια. Όλα όσα μου είπε όμως η Τάιγκερ, βγάζουν νόημα.

Δεν είχα ιδέα ότι ήταν στην Ιταλία, ότι τη συνάντησα κι εκεί όταν ήμουν ακόμα ο ζωγράφος Ντρέηκ Ρος, πριν γίνω Εκτελεστής!

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βρω ποιός είναι πίσω από όλα!

Δεν θ' αφήσω αυτή τη δεύτερη ευκαιρία που έχω με την Τάιγκερ να πάει χαμένη!

Τότε δεν κατάφερα να την προστατέψω. Τώρα όμως θα πρέπει να περάσουν πάνω από το πτώμα μου για να τη φτάσουν. Αν πράγματι για όλα ευθύνονται οι Δώδεκα Δράκοι τότε θα τους κάνω να μετανιώσουν που με έκαναν Εκτελεστή! Αυτό θα είναι και το χειρότερο λάθος που θα έχουν κάνει ως τώρα!

Την πήρα στα χέρια μου και φρόντισα να της χαρίσω τις στιγμές που άξιζε, τις κλεμμένες μας στιγμές!

Μπορεί να είμαστε εδώ για μια αποστολή αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε στο έπακρο απολαμβάνοντας αυτή τη νύχτα!

Τη σήκωσα στην αγκαλιά μου και τη μετέφερα εκ νέου στο κρεβάτι! Με κοιτούσε ξαφνιασμένη. Το βλέμμα μου όμως σίγουρα θα πρόδιδε τί επρόκειτο να κάνω. Ίσως γι' αυτό έδειχνε αγχωμένη. Διέψευσα τις προσδοκίες της γιατί την πλησίασα αργά και προσεκτικά.

- Η νύχτα αυτή είναι δική μας Τάιγκερ. Είναι η νύχτα του γάμου μας. Κατά κάποιον τρόπο νιώθω ότι σου τη χρωστάω...!

Ψιθύρισα πλησιάζοντας τα χείλη της, πέφτοντας στο στρώμα.

Τέντωσα τα χέρια της ψηλά, χώνοντας τα δάχτυλά μου στα δικά της, ενώ το κορμί μου γινόταν ένα με το δικό της. Τα χείλη μου άνοιξαν τα δικά της και συνάντησα τη γλώσσα της χορεύοντας στο σκοτάδι ένα επικίνδυνο ταγκό. Τα χέρια της με κάποιο τρόπο γλίστρισαν στην πλάτη μου ανιχνεύοντας νέους προορισμούς ηδονής.

Τα δικά μου χέρια αντέγραφαν τις δικές της κινήσεις ποθώντας το ίδιο. Επιβραβεύτηκα μάλιστα με τον ήχο εντοπισμού του των σωστών σημείων που δεν ήταν άλλος από τις κραυγές ηδονής της Τάιγκερ. Η ανάγκη κι η επιτακτικότητα να γίνουμε ένα, ήταν πάνω από τις δυνάμεις μας. Ήταν σαν να μην μας έφτανε ο χρόνος. Κάναμε έρωτα σα να μην υπήρχε αύριο!

Μου είχε λείψει τόσο αναθεματισμένα, που το χρέος μου ως Εκτελεστής φάνταζε βουνό ανάμεσά μας. Δεν ξέρω πότε ξανά θα έχουμε την ευκαιρία να μείνουμε μόνοι, γι' αυτό δεν πρόκειται να αφήσω να τελειώσει τόσο γρήγορα!