Hitman's Tears

🔪Κεφάλαιο 29🔪

Τάιγκερ

- Μην ανησυχείτε για μένα καθηγητά!

Είπα λίγο αργότερα όταν καθόμασταν στο σαλόνι, με το σπαθί εκτεθειμένο μπροστά μας πάνω στο τραπέζι.

- Αν φέρνει στους ανθρώπους καταστροφή, ίσως να φέρνει και καλή τύχη.

Είπα καθώς παρατηρούσα το σπαθί και προσπαθούσα να το "καταλάβω."

- Ίσως το σπαθί να προβάλλεται όταν οι άνθρωποι το αποφεύγουν. Αν τα μπορούσαμε να καταλάβουμε την κατάρα και την εχθρότητα που το περιβάλλει κι αν θα μπορούσαμε να του φερθούμε με σεβασμό κι αγάπη σα να είχε ψυχή, νομίζω ότι θα σταματούσε να εκδικείται κάθε φορά τους κατόχους του.

- Χμ...θα το έκανε;

Ρώτησε σκεφτικός ο καθηγητής.

- Ν' αγαπάς ένα σπαθί...δε σημαίνει το να το έχεις δίπλα στο κρεβάτι σου και να το προσέχεις. Σημαίνει να το χρησιμοποιείς και να το κραδαίνεις με τέτοιο ταλέντο σα να κρατάς στα χέρια σου τον άνεμο! Μόνο ένας άριστος ξιφομάχος μπορεί να το κάνει, κάποιος που να έχει ταλέντο! Γι' αυτό ο Μουραμάσα ήταν πάντα "θυμωμένος"... Δεν τον χρησιμοποιούσαν όπως του άξιζε, ως σπαθί, αλλά ως θησαυρός και πάντα τον αποκτούσαν άτομα που δεν μπορούσαν να τον χρησιμοποιήσουν ως σπαθί! Τώρα το κατάλαβα! Τότε, άφησέ τον Τάιγκερ.

Είπε ο καθηγητής.

- Όχι. Θα τον κρατήσω.

Είπα χαμογελώντας.

Λίγη ώρα αργότερα...

- Τάιγκερ, είσαι σίγουρη γι' αυτό;

Με ρώτησε η Ραμόνα καθώς οδηγούσε ένα μικρό σκάφος.

- Ναι. Εκεί που πάμε, άκουσα ότι ζει ένας δάσκαλος ξιφομαχίας. Είναι ο καλύτερος! Θα του ζητήσω να με μάθει να ξιφομαχώ, να γίνω τόσο καλή, ώστε να μπορώ να χειρίζομαι τον Μουραμάσα και να του δείξω τον σεβασμό που του πρέπει!

Της εξήγησα.

- Τ...τί πράγμα;

Με ρώτησε σοκαρισμένη.

- ...έτσι ο Μουραμάσα δεν θα μας φέρνει άλλο κακή τύχη, βία και αίμα.

Συνέχισα να εξηγώ το σκεπτικό μου.

- Και ποιός είναι αυτός ο δάσκαλος; Πώς τον λένε;

- Ο καθηγητής μου είπε ότι τον λένε Ισίντα Γκόκεν. Πρέπει να είναι μεγάλος σε ηλικία, γύρω στα εβδομήντα. Ξέρω μονάχα ότι ζει στην Τειχισμένη Πόλη!