Hitman's Tears

🔪Κεφάλαιο 8🔪

Τάιγκερ

Δεν είναι δυνατόν! Δεν μπορεί!

Αυτό είναι το σπίτι του Ντρέηκ. Αυτή τη διεύθυνση μου έδωσε! Δεν μπορεί να είναι λάθος! Όχι! Δεν ονειρεύομαι, ούτε είμαι τρελή!

Αυτά, στη βεράντα του σπιτιού είναι...ζωγραφιές σε καμβά;

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά σαν τρελή, όπως κάθε φορά που είχα αναλαμπές από το παρελθόν, τότε που ένιωθα εκείνη την παρουσία...τότε που...

Ντρέηκ!

Ντρέηκ ήταν τ' όνομα του μυστηριώδους ζωγράφου που εξαφανίστηκε, εκείνου που ερωτεύτηκα τον πίνακά του, που μίλησε στην ψυχή μου, που εξαιτίας του άρχισα να ζωγραφίζω για να τον νιώθω κοντά μου... Άρχισα να νιώθω ότι δεν είμαι τρελή, ότι υπάρχει, γιατί τα συναισθήματα που έχω όταν τον σκέφτομαι, υπάρχουν, είναι αληθινά!

Ένιωσα δάκρυα συγκίνησης να κυλάνε στα μάγουλά μου. Ίσως να ήταν κι από το σοκ της αποκάλυψης...ίσως να ήταν κι από χαρά ή την ανακάλυψη ότι δεν είμαι τρελή! Ίσως να ήταν όλα μαζί! 

Ο εξαφανισμένος ζωγράφος! Ο Ντρέηκ! Είναι πέρα ως πέρα αληθινός! Τον συνάντησα! Ξέρω ότι τον συνάντησα!

Γιατί όμως δε θυμάμαι τίποτα από το χρόνο που περάσαμε μαζί; Γιατί;

Εκείνη τη στιγμή, άνοιξε η πόρτα και τον είδα! Είδα τον Ντρέηκ! Την απάντηση στο ερώτημα που με βασάνιζε για χρόνια, "Πού ήταν εκείνος ο ζωγράφος που εξαφανίστηκε;"

Πριν καν διατάξω τα πόδια μου να τρέξουν, ήμουν ήδη στα μισά του δρόμου που οδηγούσε σε εκείνον!

Έτρεχα με απελπισία, αδημονία και πλησμονή περισσότερη απ' όση είχα πριν συνειδητοποιήσω ποιός πραγματικά ήταν!

Εκείνος όταν με αντιλήφθηκε, έκανε μερικά βήματα προς την κατεύθυνσή μου, αλλά εγώ ήδη τον έφτασα. Έπεσα στην αγκαλιά του, σα να εξαρτιόταν απ' αυτό η ζωή μου! Εκείνος αυτομάτως με αγκάλιασε κι ένιωσα τη ζεστασιά του κορμιού του, το σκληρό στήθος του να με λιώνει...κι όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ήθελα να με λιώσει!

Ήταν η πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου! Η πιο μεγάλη αποκάλυψη κι ανακούφιση! Λες και το ένστικτό μου ήξερε ότι ο Ντρέηκ που είχα γνωρίσει τότε, ήταν ζωντανός! Να τώρα που ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να ζήσω αυτό το μοναδικό θαύμα! Να τον συναντήσω και να τον ανακαλύψω με τόσο παράδοξο τρόπο, εκεί που πίστευα ότι είχε έρθει το τέλος μου!