Hitman's Tears

🔪Κεφάλαιο 22🔪

Ντρέηκ

Άνοιξαν οι πόρτες της αίθουσας και άρχισαν να μπαίνουν ενισχύσεις!

Η Ραμόνα χαμογέλασε νομίζοντας ότι είχε το πάνω χέρι.

Έμπαιναν ατελείωτοι άντρες. Είχε ολόκληρο στρατό υπό τις διαταγές της. Σίγουρα έμεναν από φόβο. Ξέρουν για τί είναι ικανή...

- Χαχαχ! Βρίσκεσαι στο κάστρο μου Ντρέηκ! Εδώ εγώ κάνω κουμάντο! Δεν έχεις ελπίδες! Νομίζεις ότι μπορείς να φύγεις από εδώ ζωντανός;

Είπε με αυτοπεποίθηση, καθώς στεκόταν απέναντί μου κι από πίσω της όλος ο στρατός από εκπαιδευμένους άντρες που κρατούσαν σπαθιά κι όπλα.

Τότε, έβγαλα το παπούτσι μου, μετακίνησα σπρώχνοντας τον πάτο του κάνοντάς τον να στρίψει σαν λεπτοδείκτης, αποκαλύπτοντας ένα κουμπί.

Το πάτησα και τότε το παπούτσι εκσφενδονίστηκε από το χέρι μου προς το τζάμι σπάζοντάς το. Καθώς πέταξε στον ουρανό, ανατινάχτηκε. Αυτό ήταν το σήμα που θα έδινα στους άντρες μου.

- Αυτό, δεν είναι το κάστρο σου Ραμόνα, αλλά η φυλακή σου κι είσαι καταδικασμένη να μείνεις εδώ για πάντα! Ακόμα κι αν με σκοτώσεις, δεν πρόκειται να γλιτώσεις ούτε εσύ, ούτε οι άντρες σου!

Είπα δείχνοντας το στόλο των Δώδεκα Δράκων που πλησίαζαν το Κάρκας. Ήταν υποβρύχια πολεμικά πλοία, τα οποία βρίσκονταν κρυμμένα στο βυθό και με το σήμα μου, αναδύθηκαν στην επιφάνεια!

-...αυτές ήταν οι διαταγές που έδωσα πριν έρθω εδώ: Κάνεις δεν μπορεί να φύγει από αυτό το νησί χωρίς την άδειά μου! Με διαταγή του Δακρυσμένου Εκτελεστή, Αρχηγού των Δώδεκα Δράκων, αυτή η διαταγή δεν πρόκειται να σπάσει εκατό ή διακόσια χρόνια από τώρα!
Αν λοιπόν με σκοτώσεις, είναι σα να καταδικάζεις τον εαυτό σου και τους άντρες σου.

- Ωραία λοιπόν! Παγίδεψέ με σ' αυτό το μέρος! Πάντα ήμουν παγιδευμένη εδώ, όλα αυτά τα χρόνια!

Ξέσπασε.

-...δεν μπορούσα να φύγω. Γι' αυτό συμμάχησα με τον Μέρκιουρι και τη μαφία που δεν σε ήθελαν ώστε να μπορέσω να φύγω! Θα πάρω το κεφάλι σου και της γυναίκας σου επίσης και θα τα τοποθετήσω σ' ένα τραπέζι να τα κοιτάω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου εδώ, σ' αυτό το νησί!

Είπε κι άρχισε να στριφογυρίζει τις λεπίδες στα χέρια της, καθώς ετοιμαζόταν να μου επιτεθεί!

Κινούμενος σαν αίλουρος, απέφευγα κάθε επίθεσή της. Με τα πόδια μου προσπαθούσα με επιδέξιες κλωτσιές να την κάνω να χάσει την ισορροπία της. Εκείνη έδινε περισσότερη σημασία στα χέρια της, που κρατούσαν τα όπλα, παρά στα πόδια. Εγώ όμως είχα εκπαιδεύσει όλο το σώμα μου ως όπλο εναντίον των εχθρών μου. Έτσι, βρήκα την αδυναμία της και την εκμεταλεύτηκα! Κατάφερα με μερικούς ελιγμούς και δυνατά χτυπήματα να τη ρίξω κάτω. Εκείνη όμως σηκώθηκε περισσότερο εκνευρισμένη. Έτρεξα στο μπαλκόνι. Ανέβηκα πάνω στην κουπαστή από τα κάγκελα και την περίμενα να τρέξει κατά πάνω μου. Πράγματι αυτό έκανε. Τότε την τελευταία στιγμή, πήδηξα ψηλά και ανοίγοντας τα πόδια μου ώστε να την αποφύγω, πιάστηκα με τα χέρια από την άκρη της οροφής, αλλά η Ραμόνα με τη φόρα που είχε, πήγε να πέσει πάνω από τα κάγκελα, κάτω στο κενό της παγωμένης θάλασσας.