Hitman's Tears

🔪Κεφάλαιο 20🔪

Ήταν απόγευμα όταν ο πρώην Αρχηγός, Μάγκνους  με τη γυναίκα του, Ναόμι, έπαιρναν τον καφέ τους στο κατάστρωμα του κρουαζιερόπλοιου απολαμβάνοντας λίγες σπάνιες στιγμές ηρεμίας, μα δεν θα κρατούσε για πολύ.

Από μακριά ακουγόταν φασαρία. Το πλοίο ήταν τόσο μεγάλο, ώστε το κατάστρωμα θα μπορούσε να συγκριθεί με γήπεδο! Οι άντρες των Δώδεκα Δράκων ήταν διάσπαρτοι στα πόστα τους, όμως κάτι αναπάντεχο τους ανάγκασε να συσπειρωθούν. Την αναστάτωση αυτή την αντιλήφθηκαν ο Μάγκνους κι η Ναόμι και με ένα σιωπηλό βλέμμα που αντάλλαξαν, κίνησαν προς την πηγή της φασαρίας.

Οι άντρες ήδη πάλευαν. Αυτό σήμαινε ότι κάποιος κατάφερε να μπει παράνομα στο πλοίο! Αυτό όμως ήταν αδύνατον. Η ασφάλεια ήταν αρκετά υψηλή! Μπορεί να έγινε μια φορά ένα λάθος μα η αμφίεση εκείνου του άντρα ήταν αρκετά λεπτομερής κι αληθοφανής ώστε να εξαπατήσει. Δεν μπορεί να έγινε το ίδιο λάθος δύο φορές. Μετά το γεγονός εκείνο, δώθηκαν αυστηρές εντολές και πέρασαν όλοι οι υπεύθυνοι ασφαλείας από διπλό έλεγχο κι έπειτα τιμωρήθηκαν παραδειγματικά. Δεν επιτρεπόταν να γίνουν λάθη.

Όταν πλησίασαν όμως, κατάλαβαν τί είχε γίνει. Δεν ήταν το λάθος από την ασφάλεια των Δώδεκα Δράκων. Ο παρείσακτος έφτασε στο κατάστρωμα από τον αέρα! Το ανεμόπτερό του ήταν απλωμένο κάτω!

Η ασφάλεια κι οι καλύτεροι πολεμιστές των Δώδεκα Δράκων είχαν συσπειρωθεί και πάλευαν με τον εισβολέα. Προς μεγάλη τους έκπληξη όμως, όσο άριστα εκπαιδευμένοι ήταν, οι πιο σκληροτράχηλοι μαφιόζοι ακόμα κι από την ιταλο-αμερικανική μαφία, τους έβλεπαν οι πρώην Αρχηγοί να τινάζονται μακριά στον αέρα!

Αυτό που χαρακτήριζε αυτούς τους δύο και τους έκανε να ξεχωρίζουν, ήταν η απόλυτη ηρεμία κι αυτοπεποίθησή τους γιατί γνώριζαν το μέγεθος της δύναμής τους και τη διαφορά σε σχέση με τους υπόλοιπους. Δεν υπήρχε τίποτα που να τους έκανε να αγχωθούν ή να ανησυχήσουν.

Ήταν η πρώτη φορά λοιπόν που ένιωσαν εκείνο το ανθρώπινο συναίσθημα, γνωστό σε όλους τους κοινούς ανθρώπους, τον φόβο!

- Ραμόνα!

Ψέλισαν σχεδόν ταυτόχρονα κι οι δυο.

Μπροστά σε ένα χαλί από πτώματα, υψώνονταν μονάχα μια κοπέλα, η Ραμόνα, η μοναδική εγγονή εξ αίματος, των δύο πρώην Αρχηγών!

Μια λεπτεπίλεπτη, αλλά θανάσιμη κοπέλα, γύρω στα 17, γεννημένη δολοφόνος, με ένα χαμογελαστό πρόσωπο και εκ πρώτης όψεως φιλικό, μα αυτό ξεγελούσε γιατί όσο φιλική φαινόταν, άλλο τόσο θανάσιμη ήταν και δε δίσταζε να σκοτώσει με τον πιο αιμοβόρο τρόπο τα θύματά της χωρίς να χάσει το χαμόγελό της. Απαθής στις τύψεις αφαίρεσης ζωών, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το δολοφονικό ένστικτο ήταν στο αίμα της, καθώς ήταν ό,τι πιο φυσικό γι' αυτήν, χωρίς να έχει δισταγμούς ή συστολή για το κακό. Ένας δαίμονας με σάρκα κι οστά, ένα τέρας με αμφίεση! Η αιτία ντροπής των πρώην Αρχηγών, η μελανή σελίδα της ιστορίας τους!