Behind Boundaries

24

“Ang tagal niyo umuwi, ah. Nagising na lang kami na wala pa rin kayo.”

Visser chuckled while Demir keeps on cooking. Si Nico, nasa sala lang at nanonood ng TV. Para tuloy namin silang mga anak ni Visser dahil sa pagtatampo nila sa pag alis namin, eh.

“We visited mom.” Visser said.

We look at each other and I shook my head when he started to bit his lower lip and smile. Kinuha ko ang mga tasa at ipinatong ko sa ibabaw ng lamesa, habang si Visser naman ay kinuha ang electric kettle at ibang mga pantimpla.

“Sobrang private ng life mo,” Demir spoke while looking at my husband. “Hindi ko man lang nakita ang mom mo, samantalang ang mom namin ni Forster... ikaw ang paborito.”

Hindi pa nila nakikita ang mom ni Visser? I looked at him with confusion and he just smiled at me and Demir. Hindi ko maiwasang isipin kung bakit pati sa mga friends niya ay hindi niya nasasabi ang tungkol sa problem ni mama.

So it is true. Na wala siyang pinagkakatiwalaan na kahit na sino. Kasi kung mayroon man, dapat ay alam ng mga kaibigan niya ang ibang parte ng buhay niya on the outside of their circles. Pero hindi... hindi niya pinapaalam.

“Lately lang namin siya nahanap,” Visser said. “Don’t worry, isasama ko kayo pauwi sa amin next time.”

He put the hot water on their coffee mugs. Iyong sa akin naman, tea lang pero siya pa rin ang naglagay ng tubig doon. Demir came with his newly cooked food, and Nicolló started to prepare the table of us.

Kung titignan silang tatlo, para silang magkakapatid kung ituring ang isa’t isa. Though they’re not blood related, I can see the reflection of brotherhood figure in them. Si Visser ang panganay, si Demir ang middle brother, and si Nicolló ang bunso.

“Doc, kain na.” Nicolló smiled at me and put some food on my plate. Kay Visser naman ay ganoon din ang ginawa niya.

“Thank you Lord for the food.” Demir muttered.

Lahat kami ay napatingin sa kaniya kahit simple lang ang salitang ‘yon na galing sa bibig niya. He look at us with both confusion and disbelief.. Even him, he looks like he’s shock with the attitude of gratitude.

“Ganiyan talaga ‘pag magiging daddy na,” Nicolló chuckled. “Bumabait na sa hapag.”

Demir blinked twice and started eating. Mukhang iniisip niya pa rin ang sinabi ni Nicolló dahil nakatulala lang siya habang kumakain.

After breakfast, hindi pa rin umuwi ang dalawa sa kaniya kaniya nilang bahay. They said that they wanted to celebrate Visser’s birthday since ngayon lang ulit nila ito na celebrate after two years. Well, sino ba naman ako para hindi sila pagbigyan, ‘di ba?

“Doc,” Nicolló called me.

Nasa likuran niya si Visser at Demir na mukhang naghihintay lang sa sasabihin niya. Matagal akong hindi nagsalita nang dahil doon. I saw how Demir look at Visser’s eyes and shook his head, na parang may gusto silang ipagpaalam sa akin.

“Ahm,” Nicolló fixed his hair. “Tatanong ko lang sana if.. can we.. Uh, you know? drink some beer. K-kaunti lang po.”

I look at Demir who’s now looking down. Si Visser naman ay umiikot ang tingin sa pader at sa kisame, while Nico is rubbing his hair.

“Pwede naman,” I said. “May kailangan din kasi akong gawin, work related.”

“Gano’n ba,” Demir spoke. “D-dito lang kami.. if it’s okay for you.”

I gave them a small smile and I nod. Hindi ko nga alam kung bakit kailangan pa nila sa akin na magpaalam, kahit pwede naman nila ‘yon gawin na lang basta dahil gusto rin naman ni Visser.