Del Rico Progeny #1: Embers Of Devotion

Chapter 29

Scandal

“Allen, you should eat,” Ate Dilay voiced out.

Hindi ako nagbigay tugon sa kaniya. Nanatili akong nakatingin sa pader sa harapan. Noong una ay puti lang iyon pero dahil tatlong araw na akong tulala roon, nilagyan na ni Mommy ng disenya sa pag-aakalang malilibang ako roon.

“Kawawa ang baby mo,” komento ni Dos habang bumubuntong-hininga sa likod ng kapatid.

I saw Ate Dilay nudging to shut up. Kinamot ni Dos ang kilay niya at ngumiwi.

“Look, ate. Kailangan niyang kumain. Buntis siya Isang linggo na puro ice cream iyan tapos ngayon kahit ano ayaw niya,” napipikang tugon ni Dos.

“Lumabas ka muna nga, Dos. Ako na ang bahala,” sita ni Ate Dilay.

Kinuha ko ang pagkakataong iyon para sabihin ang nais ko.

“Gusto kong mapag-isa.”

Both of them stared me for a minute vefore they frown at me.

“You might do something bad to yourself,” buling ni Dos.

Nagsalubong ng kilay ko.

“Hindi ko gagawin iyon, Dos. Hindi pa ako nababaliw,” maanghang kong turan.

Nagkatinginan sila ni Ate Dilay at sabay na bumuntong-hininga.

“Allen, you’re stress. Hindi stable ang mental health mo like what Dad said, you need to be surrounded by people. Kapag ganoon mas hindi ka mag-iisip,” paliwanag ni Ate Dilay sa masuyong paraan.

I grimaced at that.

“Nag-iisip pa rin naman ako kahit narito kayo,” walang buhay kong tugon. “Marami pa ring tanong sa isip ko. Ang dami nila na nanghihingi ng sagot pero hindi mabibigyan hangga’t hindi ko nakakausap si Dius,” giit ko.

“That’s… that’s problem, Briallen. Cloudius is the one who decline to speak with us.”

Bahagyang umangat ang likod ko mula sa pagkakasandal.

“That’s a lie. Imposible.” Tuloy ako sa pagtanggi.

“I am the one who asked him, Allen. Hindi sila Tito o kahit sino man kundi ako. He doesn’t want to talk to any of us. And mind you, siya ang mismong kaharap ko at hindi basta pinabatid lang sa iba.”

Kinagat ko ang ibabang labi at umiling.

“Hindi niya ako pwedeng basta g-ganituhin, Ate…” mangiyak-ngiyak kong sabi.

Both of them nodded.

“At least you know that.” Umupo si Dos sa kama ko at kinuha ang aking kamay. “Ate, you have a family. You have us. Hindi mo kailangan ng lalaki para mabuhay. You have your baby. Mapagtutulungan natin iyan. Ikaw ang una, hindi ba? We will love your baby.”

I breathed heavily and poured my heart out.

“B-but who will father my child?” usal ko. “L-lumaki ako sa buong p-pamilya, Dos. Mahal na… mahal ako… Buo k-kami… Pero h-hindi ko mabibigyan ang anak ko ng ama?”

Umalpas muli ang mga hikbi sa aking labi. Dos hugged me and planted a kiss on my hair.

“Tito Troi can be a father figure to your child. Si Kuya Tarian at Kuya Max. Kaming mga pinsan mo. Hindi kailangang iyong lalaking iyon talaga kasi…” Hindi niya naituloy ang

asabihin dahil humigpit ang aking kapit sa kaniyang damit.

Kahit anong pigil nila at pigil ko sa sarili na huwag umiyak, hindi ko magawa. I’m so stress! I’m fucking tried! I feel like drowning! I feel like losing my mind if I won’t let this emotion pour out.