Del Rico Progeny #1: Embers Of Devotion

Chapter 43

Embers Of Devotion
Chapter 43
Parents

Malaking dagok sa pamilya namin ang kalagayan ni Iope. Indeed, she is mute. At bukod doon, Iope’s face was replaced by someone else's! Sa kagustuhan ng hayop na lalaking iyon na hindi mahanap ng pamilya namin si Iope, he did that to her!

He’s a psychopath. Isang lingo matapos makuha si Iope at makabalik sa amin, sumunod na nakuha ay ang may kagagawan ng lahat ng ito. It was their stepfather’s son who Tito Tyron saved before.

Tito’s mental health is in the brink of sinking. Si Tita Eve, comatosed. Si Iope, ganito ang sitwasyon. Takot sa tao, takot sa liwanag ng araw. Takot sa kahit anong kaluskos. Gusto niya ang katahimikan. Mabilis siyang atakehin ng takot at panginginig kapag nakakarinig ng mahihinang kaluskos.

This is something new to us. Pare-parehas kaming nahihirapan mag-adjust. Kapwa kami ni Isy hindi makaharap nang maayos kay Iope dahil…hindi pa rin namin matanggap ang nangyari sa kaniya.

Kuya Eros was enraged. Lalo pa nitong mga nakakaraan na tila ba doble ang galit niya para sa lalaking iyon. Nagkaroon ng usapin sa pagitan ng malaking pamilya sa Yorkshire.

Willbourne. That’s what I know. Malaking kaso ang kaakibat ng pagbalik ni Iope. We are securing the information to a few trusted people. Sa media, kahit kilala si Iope bilang philanthropist at may malaking saklaw sa fashion industry, walang lumalabas na impormasyon tungkol sa pagbabalik niya.

Everyone knows…Iope is still missing. Dahil mas malaking problema pa ang dadating kapag naging issue ito sa publiko. Hangga’t maaari, pinipili ng pamilya namin na maging tahimik sa lahat.

Dumaan ang isang buwan, wala kaming nakikitang pagbabago kay Iope. Madalas itong tahimik at nakakulong at kung dadalawin, mas nais niyang nakatingin sa main at tipid na nakangiti.

All of us wants to bring her back to us but how? Nang minsang tuluyan na itong lamunin ng lungkot, kinailangan pa ng sedative para mapakalma siya. Si Tito Ciro ang tumutulong sa kaniya when it comes to mental illness.

Patuloy ang buhay sa amin pero…malungkot at mabigat. Hindi ko magawang tuluyan nang maging masaya lalo pa sa pinagdaraanan namin.

“Let’s postpone the wedding, Dius,” pakiusap ko isang gabing magkasama kami sa balkonahe ng kwarto niya.

Nakayakap siya sa akin mula sa likod at kapwa kami nakatingin sa maliwanag na bakuran. Humigpit ang yakap niya sa akin.

“You wouldn’t mind?” he asked, sounding concerned.

Ngumuso ako at umiling. Siya ang dapat kong tanungin noon. I know how much Dius want us to bind together but my family needs time. Walang magiging masaya kung ganito ang aming sitwasyon.

“I’m sorry,” muli ay bulong ko.

He kissed my ear and then down to my cheek.

“It’s fine with me. You’re still mine, though. I can wait,” he murmured.

Nanatili kaming dalawa na nakatingin sa kawalan. Humigpit ang hawak ko sa kaniyang brasong nakapulupot sa aking baywang.

“Thank you,” usal ko, hindi sigurado kung narinig niya pa.

Our decision made Daddy accept that Raja and I will live with Dius. Siguro, pampalubag-loob na rin dahil sa halip na ikakasal kami, hindi iyon matutuloy.

Dius and I’s life continued. Pareho kaming nag-focus sa pamilyang binubuo na namin. We settled every issues we had.

Our family is starting to do everything to cope up with our situation. Kahit hirap na hirap kumilos sa lahat dahil sa pinagdaraanan namin.