HATUNUM

1-UZUN YOL

Mabel Matiz~ Fırtınadayım

Atıyor muydu kalbim? Güm güm atıyordu hemde, yerinden çıkacak gibiydi, çarpıyordu. Sevdiğim adamla evleniyordum, hayatımın anlamıyla evleniyordum. Az sonra imzalarımızı atacaktık, çok heyacanlıydım. Kocam oluyordu Yaman... Hayatımın anlamı, aşkım... Kocam olacaktı.

Üzerimdeki gelinlik ne kadar da güzel duruyordu, ışıl ışıl... Elim ayağım birbirine dolanıyordu heyecandan. Yaman'ı bekliyordum nikah masasına geçmek için.

Aynadaki yansımama baktım. O kadar mutluydum ki anlatamam. Kelimeler yetmiyor mutluluğuma. Hafif bir makyaj yaptırmıştım, fazlasına da gerek yoktu. Yüzümdeki gülümsemeyle kapıya odakladım gözlerimi.

Çok geçmeden açıldı kapı yavaşça. Yaman her zamanki gibi kibarlık edip kapıyı çalmamıştı. Gülümsemem daha da yayıldı yüzüme. Yavaş adımlarla yanına ilerledim. Her haliyle aşıktım ben bu adama.

Elini yavaşça bana doğru uzattı. Yüzündeki gülümseme daha da yayıldı yüzüne. "Kalbimin sahibi," dedi elimi tuttuğunda. "Karıcığım. Hemen gidip evlenelim."
"Evlenelim birtanem."

•••

Nikah masasına geçtiğimizde Yaman elimi bırakmadı. Nikah memuru bizi bekliyordu. Ve tabiki Yaman'ın arkadaşları, tanıdığı çevresi... Benim kimsem yoktu. Nikah memurunun konuşmaya başlamasıyla dudaklarımı birbirine bastırdım. Yaman elimi daha da sıkı tutmaya başladı. Göz göze geldiğimizde gülümsedi hafifçe. "Seni seviyorum," dedi sessizce. Kafamı salladım hemen. "Bende."

"Siz, Yaman bey. Aleyna Aras'ı kimsenin etkisi ve baskısı altında kalmaksızın eşiniz olarak kabul ediyor musunuz?"

Yaman gülerek mikrofona uzandı. "Evet, evet!" diye bağırdı çok geçmeden. Alkış sesleri kulağımı doldururken Yaman'ın yüzündeki o güzel ışığa baktım. Beni ne yaptıysam bırakmamıştı, sonunda kendine aşık ettirmişti. Yemin etmişti. Evinin kadını yapacağına yemin etmişti. Ve sözünü tutmuştu.

"Siz, Aleyna hanım. Yaman Kaleli'yi kimsenin etkisi ve baskısı altında kalmaksızın eşiniz olarak kabul ediyor musunuz?"

Gülümseyerek kafamı salladım. Kalbim sanki yerinden çıkacak gibiydi. "Evet..."

"Hayır!"

Gelen sesle birlikte gülümsemem kayboldu. Giriş kapısına baktım. Babam kapının önündeydi, acıyla bana bakıyordu. İçindeki öfkeyi hissediyordum.
Bütün herkes babama bakıyordu.
"Hayır kızım, yapma kızım."

Yaman'la göz göze geldiğimizde kaşlarını çattı. Babamın Türkiye'de olmadığını söylemiştim ve şuan bana anlayamayarak bakıyordu.
"Aleyna?" dedi sessizce. Yutkunmaya çalışırken kafamı salladım. "Babam seninle evlenmemi istemiyordu," dedim zar zor. Neden konuşamadığımı da anlayamıyordum. Babamın sesiyle tekrardan kafamı çevirip baktım. "Kızım!"

Yanımıza gelmişti. Yaman'ın yakasından tutup ayağa kaldırdı. "Çık kızımın yanından!" dedi hemen sonra bağırarak. Yaman'ı bir kenara ittikten sonra sertçe kolumu tuttu. Baba, sen bu değilsin, olamazsın.

Çekiştirmeye başladı sertçe. Kapıya doğru ilerliyorduk. "Baba ne olur yapma, ne olursun baba..."

"Asıl sen yapma Aleyna! Sus artık!"

Yaman'ın sesiyle nefesimi verdim. Babamın kolundan tutmuştu. "Aleyna'yı zorla hiçbir yere götürmezsiniz!" Babam ters ters bir süre Yaman'a baktı. Kolumu bıraktığında kaşlarımı havaya kaldırdım. Bu kadar kolay ikna olmazdı.

Yaman'a yumruk atmasıyla çığlıklarım bir oldu. "Baba ne yapıyorsun!.."

"Yürü gidiyoruz!"

Yaka paça çekiştirmeye devam etti hemen sonra. Ne desem boşaydı. Ne yapsam boşaydı. Babam beni önce dinlememişti ki şimdi dinlesin.
Yaman'ı istemiyordu ama ben istiyordum. Neden istemediğini de açıklamamıştı hiçbir zaman. Ben Yaman'a aşıktım aşık. Bunu kimse değiştiremez.
~O kadar emin olma.