TEK BAŞINA

11- YARALI KALPLER

Merhabalarr❤️‍🔥

——————————

Bir şey olmamıştır, olmamıştır değil mi? Fazla hasar alacağı bir yerden vurmamıştım zaten sadece kan aksın yeterdi benim için hem Sinan yanındaydı o hemen müdahale etmişti. Haketmişti bu yaptıklarım daha başlangıçtı ama içimden bir ses asla inanmıyordu Demir olacağına bu yüzden fazla üstüne de gitmemiştim.

Uzun süreli ve mantıklı düşününce o olmayabilir diye düşünüyordum. Tüm gün yanımdaydı ve evimdeki ceset parçalı kan doluydu ayrıca Demir zeki bir adamdı eğer katil o olsaydı saati çıkaracağını bilirdi. Peki ben neden bunları bile bile üstüne gitmiştim? Yapacaklarımı görmesi ve beni tanıması lazımdı, canımı acıtırsa onu tek bir kurşunla bitireceğimi bilmesi gerekiyordu hem biraz da eğlence olsundu öyle değil mi?

Zaten sadece minik bir can acısıydı onun için biraz sonra yanına gider bakardım nasıl diye.

Şuan içinde olduğum durum, tepkilerim ve hareketlerim belki çok umursamaz görünür ne de olsa arkadaşımı parçalarına ayırıp evime koydular öyle değil mi? Üzülüyorum ama artık ne dersiniz bilmiyorum ama alıştım. Alışkınım artık ölümlere kendimi teselli edebiliyorum. Zaten gidecektim buradan bir daha hiçbirini görmeyecektim. Belki de kalpsizdim evet, duygusuzdum ama bende böyle bir insandım

Arabayı sahil kenarında sakin bir yere park ettim. Şimdi de Yeşim ablalara haber verme kısmı vardı bu işin.

Arabadan indim ardından arabanın önüne gidip arabama yaslandım. Demir'in canı acımış mıydı ki?

Yok canım acımamıştır zaten daha önce Kadir'i, Erdem'i ve Alparslan'ı da vurmuştum aynı yerlerinden ancak hiçbir şey olmamıştı gayet iyiylerdi. Umarım ölmezlerdi.

Hepimizin ayrı bir hikayesi vardı, hepimiz sokaklarda bulmuştuk kendimizi. Ben, küçükken verilmişim yetimhaneye. Demir'e hiç araştırmadım desemde herkesten gizli yaptığım bir kaç araştırmam var ancak asla söylemedim kimseye zaten söyleceğim kadar yakın olduğum kimsem yok kendimden başka.

Ben yeni doğduğumda babam tarafından bırakılmışım. Annem kim bilmiyorum hiçbir zaman ona ait bir bilgiye ulaşmadım eğer isteseydim ve zorlasaydım belki ulaşabilirdim ancak istemedim. Onlar kimdi ki? Ailem değillerdi? Bir çocuk dünyaya getirmekle aile mi olunuyordu? Hiçbir şeyim değillerdi

Bir kaç yıl yetimhanede kaldım, en azından kendimi bilecek biri olana kadar. Sonra kaçtım oradan bir arkadaşımla, arkadaşımın kim olduğunu pek hatırlayamıyorum ama o da sokakta iken öldürülmüştü. Bir adam tarafından. Kötü bir adam.

Sokakta yaşadım biraz pekte uzun bir süre değildi. Bir gün bankların birinde otururken bir kadın geldi yanıma daha bir hayat yaşamak ister misin diye sorduğunda çekinerek kabul ettim kaybedecek neyim kalmıştı ki zaten?

O kadın Yeşim ablaydı. Daha iyi bir hayat seri katil olmaktı, geceleri uyuyamamak, işkenceden haz almak, her gün kendinden nefret etmekti. Kabul etmiştim yine olsa yine eder miydim bilmiyorum

Derin düşüncelerimden sıyrıldım bir anda cebimden telefonumu çıkardım. Bir ölüm haberini daha nasıl verecektim? Ben güçlü bir kızım, ben yapabilirim

Yeşim ablayı aradım. Telefon birkaç kere çaldıktan sonra fazla beklemeden açıldı "Seren" dedi Yeşim ablanın endişeli ve sert sesi. Onu kolay kolay aramazdım, ölüm olduğunu anlamıştı bile. Akıllı kadındı. Derin nefes alıp yutkundum "abla, Selin" dediğimde o anladı beni, biraz ses gelmedi ve en sonunda "nerede?" diyebildi sessiz ağlamalarının arasından "benim evimde ama..." devamını getiremedim. Ne diyecektim? Benim evimde ama tek parça değil mi?