"Herkesten yakın olmak
istediğin insana, uzaktan bakmak çok zor"
Kara ve Barbar ekip arbasından hemen sonra varmıştılar konağa. İkisi de hızla eve doğru koştu , Barbar kapının açık olduğunu gördüğünde anlamıştı aradıkları şeyi artık burada bulamayacaklarını. Pamir çoktan kaçmıştı. Barbar evin arkasına doğru koşarken, Kara hiç düşünmeden merdivenleri çıkarak Hümanın odasına yöneldi. İçeri girdiğinde kabul etmek istemediği o manzarayla karşılaşmıştı.
Herkes Hümanın başına toplanmış, Hüma ise yerde yatıyordu-"Niye ağlıyorsun Gülayşe?"-Gülayşe'yi omzundan tutarak geri çekti-"Niye ağlıyorsunuz?"-Kara avazı çıktığı kadar bağırmıştı.
Hümaya doğru eğilip başını kucağına yerleştirdi. Nazmiyenin yaşlarla dolu gözlerinin onu yargılamasına izin vermişti. Şu an birşey diyemezdi Nazmiye çünki koruma diye yanına aldığı adam kızına zarar vermişti. Suçlu hissediyordu. Üstelik onu kızının odasından çıkarken görmüştü. İnanmamazlık yapamaz , bunu inkar edemezdi.
"Hüma hadi aç gözlerini, ben geldim"-ağlamamak için direniyordu genç adam ama Hümayı böyle gördüğünde kan beynine vurmuştu sanki-"Ambulans nerede? Çağırmadınız mı?"
Gülayşe burnunu çekerek -" Çağırdık ama henüz gelmedi"-dedi
Kara Hümanın vücudunu iyice incelemiş silahla yaralanmadığından emin olmuştu. Hümanın sırtından ve bacaklarından tutarak yavaşca kucağına aldı. Kafasını göğsüne yaslamasına izin vermişti.
"Ne yapıyorsun?"-Nazmiyenin kızı için endişelendiği belliydi. Ya da sadece suçluluk duygusu yüzünden böyle davranıyordu.
"Ambulansı beklersek geç olur"
Kara merdivenleri dikkatle inmiş dışarıda bekleyen polislerin bakışlarına aldırmadan araca yönelmişti.
"Kara"-Barbarın sesinin geldiği yöne doğru baktı-"vuruldu mu?"- çaresizce sormuştu. Geç kaldığı için kendine lanet okuyordu şimdi.
"Hayır..ne olduğunu bilmiyorum"-Kara adımlarını bir an bile durdurmuyordu. Fazlasıyla gecikmişti herşey için. Bu sefer gecikmeyecekti.
Barbar hızla arabanın kapısını Kara için açmış ,Hümayı dikkatlice yerleştirmesine yardım etmişti. Gülayşe de hemen arkalarındaydı. Ağlama sesleri hıçkırığa dönüşmüş, nefesinin kesildiğini hissediyordu.Arabaya kuzeninin yanına oturup başını dizlerine koymuştu-"Hadi Kara. Nolur hızlı olalım"
Kara sürücü koltuğuna geçerek yapabileceği en hızlı şekilde arabayı çalıştırıp yola koyulmuştu. Böyle durumlarda soğukkanlı davranabiliyordu bazen. Ama içi içini yiyordu. Şu an arabadan inip bağırıp çağırmak, Pamiri ölene kadar yumruklamak istiyordu. Ama yapamazdı. Yapmamalıydı.
Hüma gözlerini aralayıp etrafa bakındı biraz-"Ne oldu bana?"
Gülayşe başını okşadığı Hümanın gözlerini açtığını heyecanından dolayı biraz geç fark etmişti -"Kara"-gözündeki yaşları silerek tekrar Karaya baktı-"Kara!"
"Ne var Gülayşe?"
"Hüma uyandı"
Kara hızla arkaya doğru dönmüş arabayı kullandığını bile unutmuştu bir anlığına.
