AİT OLMADIĞIN KALPTE YAŞAMAK

1❤‍🔥

Sevilmediğim bir kalpte iyi adam mı olacaktım yoksa kötü adam mı?

Eylül

Yağmur damlaları camdan kayıp giderken, gözlerim de yaşlar birikiyor. Yağmurlu her akşam beni o geceye götürüyor.

1 YIL ÖNCE

Yatakta yavaşça yanına uzandım. Ellerim yüzüne dokundu. Burada olmalıydım, onu seviyordum bunun için beni kim suçlayabilirdi ki? Gözlerini açıp yavaşça kafasını bana doğru eğdi.

'Masal burada sona erdi. '

Yataktan kalkıp cama doğru ilerledi. Yatakta öylece kalakaldım. Yüzümde ki gülümseme bile öylece kalmış gibiydi.
Yataktan kalkıp yanına gittim.

'Barış, ne demek istiyorsun ? '

'Seni gerçekten sevdiğimi düşünmedin değil mi? '

Dedi. Gözyaşlarım yüzümü yakıp geçerken, sinirle ona bir tokat attım.

'Bana bunu yapamazsın! '

Tokat attığım için eğilen kafasını, yavaşça kaldırdı ve gülümseyerek yüzüme baktı. Yanımdan uzaklaşırken gözyaşlarımın buğusu arasından onu görmeye çalışıyordum.
Yerde ki kıyafetlerimi toplayıp aniden koluma yapıştı. Otel odasının kapısına doğru çekiştirilirken, kolumu ondan kurtarmaya çalışıyordum. Odanın sonunda kapıyı açtı ve beni yere fırlattı.

Üstüme attığı kıyafetlerin ardından yüzüme kapanan kapı ile ağlamaya başladım.

Şimdi

Basit bir otel odasında başlayan hikaye en fazla nereye gelebilirdi ki?

Beşiği sallarken gözyaşlarımı sildim. Artık geçmişi çöpe atmayı öğrenmem lazımdı.

Kızımın güzel gözleri kapanmaya başlarken odanın kapısı aralandı.

Deniz gözlerini açıp bana baktı.

'Özür dilerim Deniz'i mi uyutuyordun? '

Dedi Anıl.

'Olsun önemli değil. '

Dedim.

Konuşurken sanki boğazım düğümlenmişti. Anıl ağladığımı fark edip bana seslendi.

'Deniz'i bu gece ben uyutsam olur mu ?'

Diye sordu.

Evet veya hayır demeden bir an önce odayı terk ettim ve koşarak lavaboya gittim.
Kapıyı kilitlemeye çalışırken ellerim titriyordu ve daha fazla kendimi tutamamayıp yere çömeldim.

Ellerim ile gözlerimi kapatıp ağlamaya başladım.
Geçmişin bana bir kastı vardı. Unutmaya çalıştıkça, kendini hatırlatma konusunda ısrarlıydı.

..................................

Hüma

İzmir'den İstanbul'a dönmek istemiyordum ama Üniversite hayatım bitmişti. Mezun olmayı istemeyen sayılı insandan biriydim.
Çünkü yıllarca ailemden kaçmak istedim. Ne yaptıkları işlere ne de yaşam tarzlarına göre bir insan olmadım.

Elim zile basmaya bile tenezzül etmiyordu ama başka şansım yoktu.
Çalan zilin ardından bir kaç saniye sonra kapı açıldı.
Annem veya babamı zaten beklemiyordum ama en azından şu kapının ardında abim olsaydı.