AİT OLMADIĞIN KALPTE YAŞAMAK

3❤‍🔥

Ailemi korumaya çalışırken karanlığın içine battım, kurtulmaya çalıştıkça da daha derine gömülüyorum.

Kara geri çekilirken, Zıpkın bize doğru geldi ve Kara'ya yumruğu geçirdi. Zıpkın'ı tutmaya çalıştım.
Gücüm yetersizdi. Tek endişem Zıpkın'dı kontrolü kaybetmesinden korkuyordum. Zıpkın, Kara'nın üstüne çıkmıştı ve yumruklarını Kara'nın yüzüne geçiriyordu. Kara ard arda aldığı yumruklar yüzünden bilincini kaybetmiş gibi öylece yerde yatıyordu. Kara karşılık vermeye bile çalışamıyordu.

'DUR ARTIK! '

Diye bağırıp Zıpkın'ı itirmeye çalıştım. Daha da ileriye giderse katil olabilirdi. Sonunda kendine gelen Zıpkın Kara'nın üstünden kalktı ve bana baktı. Gözlerinde ki nefret içimi yakıyordu. Kara öylece yerde yatıyordu ama umrumda değildi.
Beni isteğim dışında öpmüştü ve olaylar buraya gelmişti.

'Yazıklar olsun. '

Duyduğum cümle ile gözlerim doldu. Kara beni zorla öpmüştü, ben önceden fark edebilseydim asla izin vermezdim böyle bir şeye.

'Zıpkın düşündüğün gibi değil. '

Bana inanmasına ihtiyacım vardı.

'Bitti. '

'Bu kadar basit yani. Beni dinlemiyorsun bile. '

'Ne diyebilirsin ki? '

'Ne önemi var artık, sen zaten bana inanmaya tenezzül bile etmiyorsun. '

Bir şey demeden arkasını döndü.

'BENDEN BU KADAR KOLAY MI VAZGEÇİYORSUN?

'EN AZ SENİN KADAR. '

Dedi ve arkasına bakmadan gitti.
Bu kadar basitti yaşanılan bunca şey.
Açıklama yapmama bile izin vermemişti.

Gidişini izlerken göz yaşlarımda akıp gidiyordu. Aynı şeyi ben yaşasaydım onu dinler miydim? Evet, en azından bir açıklama beklerdim. Kimse sevdiği kişiyi bu kadar kolay silip atamaz .

Yağmur

Göz yaşlarımı silmek yine bana düşmüştü. Dün gece annemi kaybetmiştim. Bir hafta önce annemi ziyarete gittiğimde bana son söylediği söz,

'Doktorlar artık benim ölümümün yaklaştığını anladı bana belli etmemeye çalışıyorlar, motivasyonumu kaybetmemem için çok uğraşıyorlar ama benim kendim için hiç umudum kalmadı Yağmur'um . '

'Anne böyle söyleme, bizim seninle çok güzel günlerimiz olacak. '

Annem elini yüzüme koydu ve göz yaşlarımı sildi. Yüzünde en kötü anda bile var olan o gülümseme vardı. Ne kadar yalancı bir gülümsemeydi ama hiçbir zaman vazgeçmemeyi bana o gülümseme öğretti. Ilık göz yaşlarım akmaya devam ederken annemin de yüzü soluyor, elini tutup öpüyorum.

'Ben çok mutluyum Yağmur, benim yüzümden yıllarca Yağız'a katlanmak zorunda kaldın. Ben ölünce... '

'Anne deme öyle şeyler. '

'Bana bir söz ver Yağmur. Ben ölünce Yağız'ın yanında bir gün bile kalmayacaksın ancak böyle ruhum huzura erebilir. '

Dedi.
Ellerim titremeye başladı ve korkumu yenmek için annemin elini yüzüme değdirdim. Annemi kaybedersem nasıl yaşardımyaşardım ?

'Söz ver. '

'Sen iyileşeceksin. Asla vazgeçmeyeceğim. '

'Yağmur benim bu söze ihtiyacım var. '

'Eğer sana bir şey olursa Yağız'dan kurtulacağım anne ama sende benden vazgeçmeyeceğine söz ver. '

Annem yine o sahte gülüşü ile baktı bana. Gülüşü yalan söylüyordu ama yaşlarla dolan gözleri aynı yalanı söylemeyi başaramıyordu.