AİT OLMADIĞIN KALPTE YAŞAMAK

4❤‍🔥

Arabanın içinde bir sessizlik vardı.
Her hareketine dikkatle bakıyordum bu kadar korkarken onun arabasında ne işim vardı?
Bir eli direksiyonda diğer elini ise cebine soktu. Korku ile ona bakıyordum, karnıma ağrı girmişti. Telefonu çıkarıp bana uzattı.
Şaşkın bir şekilde ona bakıyordum.

'İfade verdikten sonra seni birinin gidip alması lazım. Anneni babanı veya varsa kardeşini ara. '

Dedi telefonu elinden alıp öylece kapalı ekrana baktım. Gözlerim dolmuştu. Arayacak kimsem yoktu ki.

Bir yandan yola bakıyor bir yandan da göz ucuyla bana bakıyordu.

Telefonu ona geri uzattım.

'Birini arasana. '

Dedi.
Göz yaşlarımı tutmaya çalışsam bile başaramıyordum.

'Hiçbirini numarası aklımda yok. '

Dedim.

'Peki ifadeden sonra seni evine bırakırım. '

Dedi.

'Hayır.'

Birden yükselmiştim. Şaşırarak bana baktı.

'Yani gerek yok. Bu zamana kadar yaptığın her şey bile benim için fazla. '

Bir şey demedi navigasyon varış yerini bildirirken arabadan inmemi bekledi.

Arabadan inip ona bakarak ilerledim. Arabanın içinden beni izliyordu.
Bir süre arabanın içinde öylece beklese de sonunda gitmeye karar verdi.
Bense iyice gittiğinden emin olmak istedim.
Karakolun içine girmeden yanından geçip gittim.
Soğuk yine vücudumu ele geçirmişti.

Çok kez yanlız kalmıştım ama ilk defa bu kadar acınası hissediyordum.

Bir kaç adım ilerledikten sonra yanım da bir araba durdu başta Yağız olduğunu sandım ama bu o yabancıydı.

'Arabaya bin lütfen. '

Dedi.

Önce itiraz etmek istedim ama tekrar ısrar etti.

'Lütfen. '

Dedi.
Başka çarem yoktu. Arabaya bindiğimde içeride ki sıcak içimi ısıtmıştı. Arka koltukta duran montunu bana verdi ve bacaklarımın üstüne örttüm.

Hiç alışık olduğum şeyler değildi, bu yabancı bana neden yardım ediyordu?

'Neden? '

Dedim ve yüzüne baktım.

'Ney neden? '

'Bana neden yardım ediyorsun? '

'Çünkü yardıma ihtiyacın var. '

'Ya ben kötü bir insansam. '

'Bilmiyorum öyle misin? '

Ne cevap verebilirdim ki?

'Neden karakola girip ifade vermedin? '

'Çünkü daha önceden de yardım etmemişlerdi. '

Dedim.

'Gidecek yerin yok değil mi? '

Dedi. Neden ağzından çıkan her kelime boğazıma bir yumru oturmasına neden oluyordu? Kafamı aşağı eğdim.
Yutkunup cevap vermek istedim ama boğazıma oturan yumru gitmeye pek niyetli değildi.

'Kimsen de yok. '

Neden bu kadar kırıcıydı? Artık yüzüne bile bakmak istemiyordum. Kimsem veya gidecek bir yerim yoktu. Çaresizlik bu muydu ? Eğer buysa iliklerime kadar hissediyorum.