Ayaz sabahtan beri karşısında sus pus oturan Canere bakıyordu. Yağmur zor bela uyumuştu, Caner bir şeyler anlatacağını söylemişti ama halen daha konuşmamış öylece duvarla bakışıyordu. Ayaz bundan sıkılmış olacak ki sinirle konuştu.
"Ne anlatacaksan anlat artık. Daha ne kadar bekleyeceğim?"
Canerin boş bakışları Ayazı bulurken oturduğu yerde hafif kıpırdanmış ve geriye doğru yaşlanmıştı.
"Şimdi diyeceksin ki çocuk neden sende? Diğerleri nerede falan"
Ayaz kafasını hafif bir şekilde sallamış ve tekrar konuşmasını beklemişti.
"Yağmurun bir günlüğüne bende kalması için Hakanla konuşup ikna ettim. Amacım seni kızınla görüştürmekti, Hakan biraz sorun çıkarsa da eninde sonunda ikna ettim"
Genç adam kaşları çatık bir şekilde önündeki adamı dinlerken birden konunun ona gelmesiyle yumruklarını sıktı.
"Bak Ayaz, geçmişte iyi şeyler yaşamadık bunun farkındayım ama Yağmur... O çokça Arzuya benziyor ve ben buna dayanamıyorum. Sürekli Annesini ve babasını soruyor, onu her üzgün bir şekilde gördüğümde Arzu gözlerimin önüne geliyor. Kızını al ve git buralardan"
Başlarda sinirlensede en son duyduğu cümleyle sıktığı yumruğu gevşemişti. Ciddi olup olmadığını ölçmeye çalışıyordu Ayaz ama Caner gayet ciddiydi. O kız çocuğu etrafta olduğu sürece Arzuyu asla unutamayacaktı. En azından Ayazla giderse bir daha o çocuğu görmezdi.
Ayaz, kaşlarını çatarak Caner'e bakarken kapı çalmıştı. Caner kalkıp kapıya ilerlerken Ayaz onun arkasından bakıyordu.
Bir süre sonra kapıdan gelen tanıdık sesle donup kaldı. Hızla koltuktan kalkıp gözleriyle etrafı tarayamaya başladı, saklanmak için bir yer bulamazken sessiz bir şekilde küfür etti. Tam o sırada salonun kapısından giren Hakanla göz göze gelmişti.
Hakan karşısında gördüğü bedene nefretle bakarken sert bakışlarını Caner'e çevirdi.
"Caner bu şerefsizin ne işi var burada!?"
Caner cevap vermezken, Hakan bu sefer Ayaz'a bakarak tekrarladı sorusunu.
"Ne işin var lan burada senin!!?"
Ayaz ne diyeceğini bilmiyordu, öylece karşısında kendisine nefretle bakan gözlere bakıyordu, tek bir kelime bile etmeye yüzü yoktu onun karşısında.
Hakan, Ayaz'ın yanına gelip bir eliyle yakasından tutup diğer elini yumruk yaparak yüzüne geçirmişti, anı gelen darbeyle Ayaz sarsılırken Hakan yüzüne yumruk indirmeye devam ediyordu.
"ADİ PİÇ! NE İŞİN VAR SENİN BURADA!!! HANGİ YÜZLE GELDİN"
Yine cevap yoktu. Ne diyebilirdi ki? Sadece susup, aslında çok önceden yemesi gereken dayağı yiyordu.
10 dakika sonra Hakanın bitmek bilmeyen yumruklarına son veren Caner olmuştu. Onu Ayazdan uzaklaştırmış ve sakin olması için bir kaç kelimeler söylüyordu. Ayaz ise yakasındaki elden kurtulunca yerle buluşmuştu.
Hakan sakinleşmek yerine sanki daha da sinirleniyordu. Yere yığılmış bedeni görünce bağırmıştı.
"SİKTİR GİT LAN BU EVDEN! BİZDENDE YEĞENİMDEN DE UZAK DUR!!"
Ayaz zar zor yerden kalkıp salondan çıkmaya yeltenmişti fakat kapının kenarından sulu gözlerle onları izleyen kızını gördü.
"Y-Yağmur..."
Ayaz'ın konuşmasıyla Hakan hemen arkasını dönmüş kapıda duran yeğenine baktı.
Minik kız hızla koşarak Ayaz'ın kucağına atlamış ve ona sarılarak ağlamaya başlamıştı. Ayazda kendini tutamayıp gözlerinden yaşların dökülmesine izin vermişti.
Yağmur, kafasını gömdüğü boyundan kaldırıp iri gözleriyle Hakan'a baktı.
"Biy daha ona vuyma!"
Ağladığı için pürüzlü sesiyle bağırmıştı Hakan'a. Daha sonra gözlerini Ayaz'a çevirmiş ve Hakan'ın vurduğu yanağını öpmüştü.
"Aylama taymam mı? Öyptüm geyçti bak, acımıyoy ki aytık"
Ayaz gülümsemiş ve minik kızın yanağını öpmüştü.
"Evet acımıyor, teşekkürler"
"Çen gideçek miçin?"
Ayaz ilk Hakan'a bakmış öfkeyle bakan gözleri görmüştü, daha sonra kızına dönmüştü bakışları.
"Şimdi gitmem lazım ama daha sonra söz gelicem"
Minik kız gülümsemiş ve tekrar öpmüştü Ayaz'ın yanağını.
"Taymam o jaman"
Ayaz da son kez kızının yanağını öpüp kokusunu derince içine çekmiş, kucağından indirerek kapıya ilerlemişti. Yağmura el sallamış ve dış kapının yanına gidip hızlı bir şekilde çıkmıştı o evden.
Ama çıkarkende yemin etti. Kızını kesinlikle yanına alacaktı...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Öptüm bebişlerrr💋🙈
