Yalı Çapkını"Sensiz Evren" (Yarı Texting)

1. Bölüm

Seyran'dan:

Bugün hayatımın dönüm noktası denilebilecek kadar önemliydi. Hayatımı onun için adayacağım işime en çok yaklaştığım zaman olacaktı. Bugün mezun olacaktım!

Güzel Sanatlar Fakültesi'nde okuyordum ve bugün mezun olacaktım. İşim, en sevdiğim şeyleri içerecekti. Çocuklar ve resim. 6-18 yaş aralığına özel resim öğretmenliği yapacaktım. Hatta işim hazır sayılırdı. Biraz varlıklı olduğumuz için babam bunu çoktan ayarlamıştı.

Ben ve kedim Tuval tek yaşardık. Kardeşim olarak bir tek ablam vardı. O da doktor du, ayrı evi vardı. Ben uzun süredir babamın varlıklı oluşundan faydalanmaya bırakmıştım. Yalnızca geçinmek için para alıyordum. Yalnızlığı severdim fakat bazen de ailemi özler, mutlu mutlu vakit geçirirdim onlarla. Hatta bazen ben onlarda, onlar bende kalır beraber hasret giderirdik. Güzel bir aileydik...

Uzun süredir babamın varlıklı oluşundan faydalanmadığım gibi öyle lüks bir evim de yoktu. Normal bir apartman dairesinde yaşıyordum. Evim gayet tatlı ve samimiydi. Bu evden taşınmayı en son kedim Tuval, duvarlarımdaki boyayı nasıl yaptıysa söktüğünde düşünmüştüm.

Telefonumun çalması ile yanıtladım.

"Söyle ablamm!" Dedim neşeyle telefonu açarak.

"Ablasının gülü! Nasıl gidiyor hazırlık?" Dedi ablamda neşeyle.

"İyi gidiyor! Sadece makyajımın üzerinden bir kez daha geçeceğim ve çıkacağım. Sen geliyorsun değil mi!? Sakın acil hastam var deme bana!"

"Ya sakin ol Seyran! Merak etme senin çocukluğundan bu yana bana anlattığın hayalinin gerçekleşeceği güne gelmeyecek değilim!" Dedi ablam gülerek.

"Heh iyi o zaman! Annemleri aradın mı? Çıkmışlarmı?" Dedim kulağıma küpelerimi takarken.

"Ya Seyran bende sana onu diyecektim..." Dedi ablam sıkkınlıkla.

"Bir şey olmadı değil mi!?" Dedim endişeyle.

"Hayır, annemlere bir şey olmadı ama Pati pek iyi değilmiş..."

Pati, annemlerin benim çocukluğumdan beri olan köpekleriydi. Çok severdim onu...

"Ne diyorsun ya!? İyi mi?.." Dedim korkuyla.

"En son veterinere gitmek için yola çıkmışlardı. Merak etme ablacığım ben şimdi konuşurum bir daha. Sen çık şimdi, geç kalma. Bende çıkıyorum birazdan."

"Peki..." Dedim çaresizce.

Bütün moralim bozulmuştu... Bence hayatımızdaki evcil hayvanlarımızın insanlar kadar önemi olmalıydı. Bizim yanımızda en yalnız kaldığımız zamanlar onlar olurdu. Aynı Tuval'imin benim yanımda oluşu gibi...

Ferit'ten:

Dedemin bir ton nasihatini dinledikten sonra yalıdaki odama çıkıp hazırlandım. Bugün mezuniyet vardı. Aşırı heyecanlı değildim. Yapacağım işi beğenmediğimden değil. Yapacağım iş gayet güzeldi. Tasarımcı olacaktım. Herhangi bir markadan gelen isteğe göre tasarım... Gerek göze güzel hitap etmesi için değişik duvar tasarımları gerek takı tasarımları gerek kıyafet tasarımları bile yapacaktım.

Zaten dedem, gençlik yılları zamanındaki en başarılı iş adamlarından birisi olan Halis Korhan olduğu için şu an da bile müşterilerim hazır sayılırdı. Dedemin tek sevdiği yönüm bu başarımdı. Gece kulüplerinde çıkan haberlerim, hakkımda atılan yalan mı gerçek mi belli olmayan iftiralar, arkamdan konuşulan dedikodular yerine bu yönümü severdi. Ve ailemdeki çoğu kişi de öyle.