Geceye Fısıldayanlar

Geri Dönüş

İnsan bazen sadece ölmek ister. Bazen sadece  yorulur.

Bazen aldığı nefesten, döktüğü gözyaşlarından, boğazına takılan çivilerden, sabah kalktığında şişmiş gözlerinden, vücudundaki morluklardan, Tanrı'ya yalvarışlarından, sesinin duyulmamasından, fısıldamaktan, bağırmaktan, konuşmaktan, susmaktan, sessiz kalmaktan yorulur.

Bazen boşunaymış gibi hissettiği dualarından, evsizliğinden, yurtsuzluğundan, sahipsizliğinden, yalnızlığından, ellerindeki soğuktan, başındaki ağrılardan, midesindeki bulantılardan, dudağındaki yaralardan yorulur.

Bazen kalbindeki buzullardan, önündeki engellerden, itham edildiği sıfatlardan, yargılandığı suçlardan, yutkunamadığı anlardan, yerlerde süründüğü akşamlardan, savrulduğu duvarlardan, edildiği tehditlerden, bulamadığı destekten, göremediği sevgiden, sevemediği kendinden yorulur.

İnsan bazen tırnaklarının arasındaki deri kalıntılarından, boynundaki tırnaklarından, dilindeki kan tatından, burnundaki sızıdan, kulağındaki çınlamadan, parmağındaki kırıktan, saçlarındaki eksiklerden, eksiklerin oluşturduğu yumaklardan, fazlalıkların oluşturduğu sızıdan, kalbindeki ağırlıktan yorulur.

İnsan bazen hıçkırıklarından, sessizliğinden, konuşacak kimsesinin olmayışından, kimsesizliğinden, kalabalıkların içinde yalnız kalışından, kaldırımların soğukluğundan, gecenin huzursuzluğundan, gündüzün huzursuzluğundan, cennetin imkansızlığından, cehennemin olmama ihtimalinden, cezanın muallaklığından, adaletin adaletsizliğinden, intiharın korkunçluğundan, ölümün acısından, acının derecesinden, intiharın başarısızlık ihtimalinden yorulur.

İnsan bazen ölmek ister. İnsan bazen istediklerinden yorulur.