Ya sen ya sen, diyor kalbim.
Senden başkasını aklından bile geçirmiyormuş. Sen olmayınca sıkışıyor, sen olmayınca bunalıyormuş.
Yapma, dediysem de nafile. Akıl onda değil ki... Ondaki his duvarı.
Seni sevmekle övünüyormuş. Bilmiyor ki nefreti sevmenin intiharların en büyüğü olduğunu.
Sen kalbimi sevemezin. Sen sevgiden mağrurlaşmışsın. Kalbim sana fazla gelir, anlayamazsın.
Onla doğmadın ki onsuz ölesin, diyorum kalbime. Bu sefer bir köşeye çekiliyor, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlıyor.
Kalbim biraz saf, sevgiye aç ve biraz muhtaç.
Ya sen ya sen, diyor hâlâ.
Anlaşılan o ki kalbim bundan zararlı çıkacak. Bense onun acısını bedenimde hissedeceğim.
Ben sensiz yaşarken kalbimin böyle demesi ne kadar saçma, değil mi?
Ya sen ya sen, diyor hâlâ.
Kendini sevmeyi hiç öğretmemişler ki ona. Biri gelsin, sevsin istiyor ama yanlış kişiye yoruyor umutlarını.
Kimi seveceğini bile seçemiyor. Kızamıyorum ona. Sen kabullenmesen de onun hiçbir şeyini, o her şeyiyle benim kalbim neticede. Onu ben severim, sen değil.
Ya sen ya sen, diyor hâlâ.
Sanırım büyümek için daha çok kırılması gerekecek.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Geceye Fısıldayanlar
AcakHerkes birilerine, bir şeylere fısıldadı. Herkesin herkesi, bizimse bizden başka kimsemiz yoktu belki de. Biz o kimsesizliğin içinde birbirimizi bulmaya çalışıyorduk. Hem birbirimizi hem de kimsenin bulamadığı benliğimizi... Biz, geceye fısıldamay...
