❝ Bir adamın içinde yeniden yeşerttiğiniz çiçekler var Bayım. Umutsuzluğa, mutluluğa ve sevgiye solmuş yapraklarımın her birini güneşe taparmışçasına getirdiğiniz hizalar, bana eskiden sevdiğim adamın güldüğünde gözlerinin kenarında oluşan kazayaklarını anımsatır, çekilmez bu dünyanın cehennemini tekrardan tattırırdı kalbime. Adeta bir şehvettiniz, harflerinizin her birini o şehvete giden yoluma basamak yapmış ve zirveyi görmüştüm. Tepeden aşağıya baktığımda gördüğüm hiçlik ise kesinlikle sizden kaynaklı değildi Bayım. Kalbimin içini görüyordum adeta, senelerce kimsenin yer edinmediği o boşluğu tanıdım. Dolduramadığım, boşluğu boşluğa dönüştüren o girdabın bizzat baş konuğu oldum. Fakat basamaklarınız, beni yanlış anlamayın Bayım ama o sizin harflerinizden hecelere, hecelerden kelimelere uzanan basamaklarınızın sonunda yeniden o'nu gördüm. Hiçliğin aslında hiçte bir hiç olmadığını bana yeniden hatırlatmak için kalbimin sürgünlerinden çıkagelmiş o adamı gördüm.
Beni sakın yanlış anlamayın Bayım, satırlarınız diyorum yalnızca. Öylesine benden, hiçliğimden ve kendini bir hiç kılan o adamdan ibaret ki bu satırları okuyup okumayacağınızdan dahi bihaber yazıverirken buldum kendimi.
Her tanıdığımı sandığımda hiç tanışmadığım bir adamın gözlerine bakmıştım zamanında.
Sayın Rouvaille, hiç bilmediğiniz bir adamı benden daha iyi tanır gibi bir haliniz var. Eserinizde görüyorum bunu, aklımda canlandırdığınız renkler bile bilakis aynı. Korkuyorum Bayım. O'nu birinin benden daha iyi biliyor olması, bırakın daha iyi tanımayı, birisinin onu benim düşündüğüm şekilde düşünüyor olması bile dudaklarımda uçuklar çıkartacak kadar fiziksele vuran bir psikolojik bozukluktur benim için. Sanmayın ki takıntılıyım, aksine, kesinlikle onu olduğu yerde bıraktığıma eminim. Fakat bazen anlaşılmayan hisler ve çözümlenemeyen düşünceler vardır Bayım.
Korkuları küçümsemeyiniz, onları ne anlar ne de çözümlersiniz. Olması gereken bu mu bilemiyorum fakat onun bir sıfır olarak kalmasındansa eksilerini aklımda taşıyor olmak bile bana hâlâ ne kadar özel olduğunu anımsatıyor.
Sayın Rouvaille; yazdığınız adam diyorum, korkularımın siz tarafından söze, şiirlere bulanmış hali. Sizi okurken gözlerimin önüne düşen simasını atlatamıyorum Bayım. Çıktığım basamaklarınızdan geriye baktığımda, atlayacak bir gücü bulamıyorum. Kapanınıza kısıldım. Aklım ve aklınız arasında esir düştüm. Bana bir çıkış yolu gösterin demiyorum Sayın Rouvaille fakat beni anlayın. Affınıza sığınarak yazıyorum bu içli satırlarımı. Size karşı bir merakım yok, lütfen bunun için beni affedin. Fakat Bay Rouvaille, bana tüm benliği ve birlikteliği ile beraber verin o'nu, karakteriniz: Benoit Wayne'i.
Varlığını yorgan bellediğim adamın soğuk gecelerde üşüttüğü vücudumu ısıtsın, ıssız sokaklarıma ateş böcekleri gibi doluşsun, mevhumlara sahiplik yapan düşüncelerimi lâldan çözülmüş bir dil gibi şakısın bana. Siz ise uzak durun Bayım. İçtenlikle özür diliyorum ki benim merakım Benoit'in şuurunadır. Kulağa bencilce bir aşina çaldığının bilincindeyim, bu yüzdendir ki sizden tek arzum beni anlamanızdır. Siz bana uzak olun Bayım, aklımdaki yeriniz güzel kalsın. Ne kalkanlara bürünün karşımda ne de çırılçıplak olun nizamımda. Böyle güzelsiniz, siz hep böyle kalın. Çok ummak ile aptallık etmeyerek geri dönüşünüzü beklediğimi belirtmek isterim. Bay Rouvaille, maskelere sığınacağım bu yüzden ola ki bir başka maskeyi daha yer edindirirseniz kendinize, bilin ki susacağım. Yanıtınızı, olur da yazma yüceliğinde bulunursanız eğer, bıraktığım adrese temenni etmenizi rica edeceğim.
Ruhu sarışın, teni esmer Joucé'den. ❞
⋆ ⋆ ⋆ ⋆ ⋆
Yeniden ad değiştim, BU SONDU. YEMİNLE.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
