Datche Reese Rivera
Hanz Gazzer Herrera
Datche's POV
Isang malakas na kalampag ang namayani sa loob ng bus na sinasakyan ko kasabay ng halos pagkasubsob ko sa sandalan ng upuan na nasa harapan ko. Napamura ako ng lumipad sa ere ang librong hawak ko at sa isang iglap ay nagkalat ang mga bookmarks at ilang papel na nakaipit mula dito.
Isang malutong na mura ang kumawala sa bibig ko ng pati phone ko ay mabitawan ko dahil sa lakas ng impact ng pagkakasubsob ko.
Tinanggal ko ang headphone na nakasabit sa leeg ko saka tiningnan ang bintana para makita ko ang labas.
Nagsimulang mag ingay ang mga tao, maski ang mga pasaherong kasama ko sa loob ay tila ba biglang naging balisa.
“Tumawag kayo ng medic! Tabi, tabi!!! Bigyan niyo ng hangin!” Bagot kong tiningnan ang konduktor ng bus na kanina pa pinagpapawisan kakasigaw. Humikab ako saka tumayo upang pulutin ang librong tumilapon kanina.
Napatingin ako sa labas at naagaw ang atensyon ko ng makita ko ang isang babaeng sa tingin ko ay nasa mid-30’s na parang wala sa sarili at nakahilata sa mainit at tila nagbabagang konkretong daan.
Sobrang nakakapaso ang init sa labas, nakakadagdag pa sa init ng panahon ang disikan na mga tao na nakikinood at nag vivideo sa nangyareng banggaan ng sasakyan. Halos nasa gilid kami ng tulay, maraming sasakyan ang nadaan at tila ba nagmukhang patintero ang daan sa sobrang tulin at dami nila.
Asar akong napaismid ng marealize na wala man lang nagtangkang huminto para tumulong.
These people are scary. How can they survive this day as if nothing has happened, knowing that someone is dying and they could help them, yet they didn't do a single thing? Maraming tao ang dumadaan at napapatingin sa pwesto namin dahil sa insidenteng nangyari, ngunit ganu'n pa man, wala man lang tumigil upang tumulong.