GÖR BENİ ( yetişkin içerik +18)

40.

POYRAZ.

Dinçer ile birlikte hastane işlemlerini hallettikten sonra eve geçtik ev akrabalarla dolmuştu tabii benim ailemde gelmişti.
Dinçerle bir köşede durmuş taziye dileklerini kabul ediyordum.
Dinçer bana dönüp.

-Poyraz Mehmet Beyin ölmesine gerçekten üzüldüm adam resmen pisi pisine gitti bu olayı derinlemesine araştırmak lazım bana hiç normal bir ölüm gibi gelmiyor.

-Araştıracağız Dinçer,,,, sen de gördün o kamyon kazara gelip çarpmıyor, Mehmet babayı öldürmesi için biri tarafından tutuldu Mercan bu planın içinde yoktu o son dakika dahil oldu Mehmet babayı öldürmek isteyen bir düşmanı olmalı o sabah yola çıkacağını bilen O yoldan gideceğini bilen biri olmalı ya da evden çıkınca direk takip ettiler kamyonun takip etmesi zor büyük ihtimalle arabayla takip edip kamyonu oraya yönlendirdiler o da planlı programlı bir insan işi hastanede söyledim burnuma pis kokular geliyor. Bunu iyice araştıralım ama bundan önce başımıza gelecek başka bir beladan da alnımızın akıyla çıkmamız gerekiyor.

-Neymiş o bela hayırdır?

-Mehmet Baba öldüğüne göre sözümü artık yuttum gitti Mehmet baba bana Ada kaçırıldığında uzun süredir bir kadınla birlikte olduğunu ve o birlikteliğinden de iki tane çocuğu bulunduğunu anlattı.

-Hadi be yuh!!! Nerde bu kadın ve çocuklar? Eeee ne olacak şimdi?

-İzmir'de yaşıyorlar kadın bugün hastaneye geldi, huysuzluk çıkardı sakinleştirdim ama, aba altından sopa gösterdi.
Soyadını alacağım malını alacağım falan filan dedi anşaşılan çok uslu duracağa benzemiyor. Şu cenazeyi halleder halletmez sessiz sedasız işi halledeceğim.
Haklarını alıp ortadan çekilmesini istiyorum.
Ada artık daha fazla üzülmesin aylardır yeterince üzüntü yaşadı bir de baba yıkımıyla daha fazla parçalansın istemiyorum, elbet öğrenecek böyle bir şey saklı kalamaz ama en azından rezillikle olmasın.

ADA....

Acı haber tez duyulur diye boşa dememişler daha biz eve adım atmadan evimiz dolup taşmıştı bile. Akrabalarımız, eşimiz, dostumuz bizden önce eve gelmişti.
Artık babam yoktu....
Mercan her tarafı kırık yaralı hastane köşesindeydi ve yapayalnız yatıyordu.
Biz ise babamın kaybını daha içimize sindiremeden acıyla boğuşup gelenlerin taziye dileklerine kafa sallıyorduk.
Kafamı kaldırıp gözü yaşlı etrafa baktım. Annem Meltemle el ele tutuşmuş yakın akrabalarımızla ağlaşıyordu, Poyraz Dinçerle hararetli bir konuşma içindeydi.
Oturduğum yerden kalktım hava kararmak üzereydi bahçeye doğru çıkıp dolanmaya başladım ev üstüme üstüme geliyordu  bu yıl içinde neler yaşamıştım bir yıl önce bana biri deseydi bunlar bunlar olacak diye. Hayatta inanmazdım.
Demek ki  insanın başına herşey gelebiliyormuş bahçede dolanırken Ada sesiyle döndüm.
Poyraz elleri cebinde bana doğru geliyordu gelip önümde durdu gözlerine baktım.
Gözlerime baktı.

-Ağlama diyemem.
Üzülme hiç diyemem bir babayı kaybetmek nedir çok iyi bilirim.
Ağla.
Üzül.
Ama unutma ki sen bu ailede ki en  güçlü kadınsın.
Kendini hemen bırakma lütfen zaten çok zor bir dönemden geçtin.
Üzüntünü anlayabiliyorum ama unutma ki ben buradayım, her zaman yanındayım, bahçeye çıkmak yerine bana gel...

Ani bir hareketle Poyraz'a sarıldım hem de bu zamana kadar hiç sarılmadığım kadar sıkı sarıldım.......
Beraber içeri yürüdük.
Gelen giden derken gece yarısı oldu ev neredeyse boşalmıştı çok yakın akrabalarımız dışında pek kimse kalmamıştı, herkes yarın sabah ki cenaze için evlerine gitmişti.
Poyraz elimden tutarak dinlenmem için beni odaya getirdi, odaya girdiğimizde bana ne oldu bilmiyorum titreyerek ağlamaya başladım Poyraz beni kucağına alarak yatağın içine soktu gözyaşlarımı sildi ışığı hafif kapattı gelip yanıma uzandı ve bana arkadan sarıldı ne kadar süre sonra uyuyakaldım bilmiyorum odadaki tıkırtı seslerine gözümü açtığımda sabah olmuştu yataktan aniden kalktım.