Tired of heeling

02

!!!Er komt zelfbeschadiging voor in dit hoofdstuk!!!

Eenmaal in mijn appartement aangekomen luister ik goed of er iemand thuis is, maar zoals gewoonlijk blijft het doodstil. Ik loop naar mijn bed en voordat ik zit lopen de tranen al over mijn wangen, het is me allemaal even teveel. Nog geen uur nadat ik vrij ben uit de kliniek loop ik mijn broer al tegen het lijf. Ik heb niemand behalve hem. Ik voel paniek opkomen, een gevoel die ik liever niet wil hebben. De kliniek heeft mij ook amper geholpen, ik heb het gevoel alsof het alleen maar erger is. Het gevoel van paniek gaat niet weg en ik merk dat ik maar een ding nodig heb. "Nee Esmee, je bent nu al zo lang clean. Zet jezelf erover heen" zeg ik tegen mezelf, hopend dat het gevoel weg gaat. Ik voel mijn arm branden en kan de drang niet meer tegenhouden. Huilend loop ik naar de badkamer, ik open mijn la, en daar ligt het. Het zilveren stukje metaal wat in de afgelopen 3 jaar meer voor mij heeft betekent dan de vrienden die ik heb gehad. Het voorwerp wat mij zo slecht maar zo goed laat voelen. Trillend zet ik het tegen mijn pols aan en trek het snel naar beneden.

Ik voel een scherpe pijn en gelijk zie ik het diep rode bloed over mijn arm stromen. Ik merk dat mijn hoofd leeg is, alle gedachtes die ik had zijn weg. Rust. Maar niks is minder waar, nog geen vijf seconden later voel ik de schaamte omhoog komen, snel sta ik op en pak een washandje om het bloed te stoppen. Ondertussen hoor ik mijn telefoon afgaan, ik kijk op mijn scherm. Robbie belt. "Kutzooi!" roep ik tegen mezelf, snel leg ik het washandje tegen mijn pols en druk ik op de groene knop. "Hoii, met Esmee" probeer ik zo enthousiast mogelijk te zeggen. "Heey esje, Ik ben nu klaar met mijn meeting. Zou je het leuk vinden als ik je zo kom ophalen, dat je dan vanavond bij mij eet?" hoor ik Robbie door de telefoon zeggen. Ik twijfel even. Is dit we een goed idee? of gaat het nu allemaal te snel. Nee niet zo aanstellen Esmee. "Ja tuurlijk, hoe laat kom je mij ophalen?" vraag ik snel, terwijl ik probeer om niet te laten merken dat ik net heb gehuild. "Ik ben er over 20 minuten. Ik moet je wel waarschuwen, ik woon nu met 4 andere jongens (side note, Milo woont ook in cdh:))
en die kunnen best heftig zijn. Maar het zijn mijn beste vrienden dus je hoeft je verder geen zorgen te maken." zegt Robbie. Ik geef antwoord dat het prima is en dat ik me nu even ga opfrissen. Ik hang op en loop naar mijn bureau.

Ik kijk mezelf aan in de spiegel, een reflectie van een meisje met intens donkere wallen komt mij tegemoet. Ik walg van mezelf.