Tired of heeling

09

"waarom is het allemaal zo moeilijk Raoul"

"Ik weet het esje. Ik weet het. Wil je mij vertellen wat er na school precies is gebeurt?" Ik leg hem het hele verhaal uit en merk dat hij stil valt. "jezus es, De volgende keer als je je zo voelt moet je mij bellen oke?" zegt hij streng. Ik knik en ga weer op zijn schoot liggen. "wil je mij ook vertellen waarom je het deed?" 

Dit is het onderwerp die ik al tijden probeer te vermijden. Meave. Ik kijk raoul aan en zie aan zijn doordringende blik dat hij niet weggaat voor dat ik het heb verteld. Ik zucht en begin het te vertellen. "ik vind iemand leuk." zeg ik zacht. Ik zie hem glimlachen, "maar dat is toch helemaal niet erg lieverd." zegt hij lief. "nee dat weet ik. Normaal gesproken zou ik ook heel blij zijn. Maar ik schaam me voor op wie ik verliefd ben." "Hoe heet hij dan? en zit hij bij jou op school?" vraagt hij. Ik zucht diep en bereid me mentaal voor op het antwoord dat ik hierop moet geven.

"het is geen hij, het is een zij." zeg ik beschaamd. "en ik schaam mij zo erg hiervoor. ik snap gewoon niet dat ik niet normaal kan zijn." aan de ene kant voelt het goed om dit gezegd te hebben, maar aan de andere kant heb ik het gevoel alsof ik zo het huis uit gezet kan worden. Ik merk dat ik rood word van schaamte. Ik was net gestopt met huilen, maar mij ogen worden alweer vochtig. "Ik snap het als jullie mij nu niet meer in huis willen hebben." zeg ik terwijl ik oogcontact probeer te vermijden

Raoul zet mij omhoog en kijkt mij diep in de ogen aan. Ik zie een sprankeling in zijn ogen. " Esmee. Ik wil dat je heel goed naar mij luistert, oké?" ik knik. "Ik, en ik hoop dat ik ook voor de rest van de jongens spreek, zouden jou nooit minder waardig vinden omdat je op meiden valt in plaats van jongens. Het maakt mij echt geen reet uit met wie je thuis komt, als jij maar gelukkig bent. Dan ben ik ook gelukkig, en ik weet zeker dat Robbie precies hetzelfde denkt." Ik knik zacht, maar Raoul merkt dat ik nog niet helemaal overtuigt ben. "Esmee, kijk mij aan." Ik kijk omhoog en kijk hem recht in de ogen aan. Zijn blik ik doordringend maar ik zie aan hem dat hij blij is. "Ik ben zo trots op jou dat jij dit hebt verteld, weet je dat? en ik zou altijd van je blijven houden kleintje." Hij trekt mij op schoot en geeft me in knuffel. tranen van geluk vallen over mijn wangen. Met zijn duim veegt hij ze weg "niet huilen esje. Het komt goed." Ik glimlach en voelt me zo opgelucht. "roelie, je wilt niet weten hoe fijn het voelt om dit gezegd te hebben." hij lacht "weet ik kleintje. weet ik. Trouwens, heb jij een foto van dat meisje?" Ik kijk hem blij aan en laat een foto van mij en meave zien. "sow dat heb je goed voor elkaar es, ze vind je vast wel leuk. Gewoon proberen" ik knik en blijf nog even in zijn armen liggen. Het voelt zo vertrouwd, als een soort vader die ik nooit heb gehad

Helemaal vergetend wat er in de middag was gebeurt staan we samen te koken voor het avondeten en is Raoul een video aan het opnemen voor Koken met Roelie, en ik ben zijn gast. Ik heb het ontzettend naar mijn zin en vergeet al mijn problemen. Na 15 minuten hoor ik de voordeur en zie in Robbie naar binnen lopen. Hij loopt naar me toe en geeft me een knuffel. "ik heb je gemist esje" zegt hij. "Bro je was drie uur weg, als je mij dan al mist wordt het nog wat als ik straks op mezelf ga wonen" zeg ik lacherig. "Dat is een periode waar ik het niet over wil hebben es. Je blijft maar zo lang mogelijk bij mij." zegt hij, en hij knuffelt mij nog harder. "hou ook van jou robje, maar ik ga nu roelie weer helpen met koken." zeg ik. Hij laat me los en gaat op de bank zitten

De aflevering is helemaal afgelopen en Raoul staat op het punt om de jongens te roepen voor het eten. Inmiddels is ook iedereen thuis. "wacht Roel, nog niet roepen. Wil je alsjeblieft niks zeggen over vanmiddag? En ook niet over Meave? Ik wil het graag zelf regen Rob zeggen." vraag ik. "Ja tuurlijk es. Maar wel vanavond doen hé? hij moet het zo snel mogelijk weten." zegt hij streng. "jaja papa." Hij lacht en roept daarna de jongens om te komen eten. Ik krijg bijna niks door mijn keel. De spanning over mijn gesprek die ik zo moet voeren met Robbie word steeds groter. Ik heb het idee dat Robbie merkt dat er iets aan de hand is. Ik word constant aangekeken met een bezorgde blik, maar hij besluit om niks te zeggen. Als we eenmaal klaar zijn met eten sprint ik snel naar boven. Ik hoor achter mij dat iemand anders ook zijn stoel aanschuift en achter mij aan loopt. Ik sluit mijn kamerdeur maar na een paar seconde wordt er al geklopt. "binnen."  zeg ik snel. Ik zie dat Robbie mijn kamer binnen loopt. "oké Esmee, je gaat mij nu vertellen wat er vanmiddag is gebeurt, want ik zie aan je dat er iets niet helemaal goed is..." zegt hij bezorgd. Ik zucht en kijk voor mij uit.

Dit wordt een lang gesprek.

/////////////////////

olaaa, ik hoop dat jullie het tot nu toe een leuk boek vinden. IK vind het in ieder geval echt kapot leuk om te schrijven. Komt snel weer een nieuw deel, so stay tuned!!!