Tired of heeling

03

Na een goede 15 minuten ben ik eindelijk klaar met mijn make-up en haar. Ik heb mijn blonde haar lichtelijk gekruld en alleen wat mascara, concealer en bronzer op gedaan. Eindelijk niet het er weer uit alsof ik leef. Ik hoor de deurbel gaan, ik pak mijn spullen en mijn jas en loop naar de voordeur. Daar staat hij, ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven. Mijn allerliefste broer. De glimlach die op zijn gezicht verschijnt als ik open doe geeft mij een vertrouwd gevoel. Een gevoel wat ik jaren niet meer heb gevoeld.

Ik geef hem een knuffel en hoor zijn rustige hartslag. Het maakt me rustig en ik voel me gelijk veilig in zijn armen. Ik trek me terug en kijk hem met waterige ogen aan "hey" zeg ik zacht. "hey kleintje" zegt hij glimlachend terug.
'Kleintje', een bijnaam die hij voor me heeft verzonnen, samen met 'esje'. Ik weet niet waarom, maar deze twee woorden laten mij zo belangrijk voelen.

"Kom je mee?" vraagt Robbie. Ik schiet uit mijn gedachten en loop samen met hem naar zijn auto. "Wtf, heb je geld teveel of zo?" vraag ik lachend als ik de Audi voor me zie staan. Robbie kijkt me lachend aan en zegt "Tsja, ik vertel het verhaal in de auto wel." Ik knik en ga zitten, "dusss, vertel eens. Hoe kom jij aan zo'n dikke auto." grijnzend kijkt hij mijn kant op en begint met vertellen. "Nou ik ben op mijn 16e begonnen met youtube, misschien dat je je dat nog wel kan herinneren. Maar uiteindelijk ontmoette ik een groep jongens die dezelfde interesses hadden als mij. We werden al snel onafscheidelijk en we begonnen het youtube kanaal 'bankzitters'". Ik zie hem trots voor zich uitkijken. Terwijl hij verder aan het vertellen is open ik google en type 'bankzitters' in. Een groep van zeven jongens komt tevoorschijn en ik luister aandachtig verder. "Uiteindelijk werd ons youtube kanaal steeds groter en besloten we met z'n 5en samen te wonen. Dit doen we nu al ongeveer 1,5 jaar." Even keek ik in shock voor mij uit. "Jezus dat heb je goed voor elkaar gekregen, ik kan niet wachten tot ik ze kan ontmoeten." Vertel ik enthousiast. "maar wacht, je zei met z'n 5en, maar ik zie toch echt zeven mensen op de groepsfoto staan." met een verbaasde blik kijk ik zijn kant op. Ik zie zijn gezichtsuitdrukking veranderen naar een droevige blik. "Klopt." begint hij zuchtend. "Twee mensen besloten bankzitters te verlaten. Zij zagen dit niet als hun toekomst terwijl wij dat wel deden. Daardoor leek het ons een goede beslissing om hun eruit te zetten." ik knik en merk dat dit hem nog steeds een beetje dwars zit, dus ik hou erover op.

Eenmaal aangekomen bij cdh merk ik dat ik toch een beetje zenuwachtig word. Robbie merkt dit en slaat een arm om mij heen. "komt goed esje, doe alsof je thuis bent, want dat ben je ook wel een beetje." ik loop naar binnen en hoor stemmen vanuit de woonkamer komen. Robbie roept door het huis "Jongens kom eens, ik moet jullie aan iemand voorstellen!" De jongens lopen naar ons toe en kijken mij bedenkelijk aan. "Dit is mijn zusje." begint Robbie. "Ze is 17 en komt vanavond even langs." Ik word aangekeken door 4 paar ogen en voel me toch lichtelijk ongemakkelijk. Een iemand valt mij op. Hij lijkt wat ouder, ik schat ongeveer 28/29 en hij heeft een baard. Iets in mij zegt dat hij anders is dan de andere jongens. Alsof hij meer gevoel toont, maar dat zal vast wel aan mij liggen. De jongens stellen zich allemaal een voor een voor. Een blinde jongen genaamd Matthy ging als eerst, daarna volgde Milo, toen was Koen en als laatste, de jongen die mij het meest aansprak, Raoul.

Robbie nam me mee naar boven en begon met praten "Dus esje, vertel eens wat je de afgelopen tijd hebt meegemaakt." Robbie kijkt me met een diepe blik aan. Hij weet hoe ik mij de afgelopen jaren heb gevoelt en ik merk dat hij eerlijk wilt weten hoe het met mij gaat. Ik zucht diep, misschien is het maar beter als ik nu eerlijk ben. "Nou, eigenlijk gaat het echt verschrikkelijk. Elke dag kom ik thuis, hopend dat pappa en mamma weg zijn." Ik merk dat ik tranen in mijn ogen krijg. Ook Robbie krijgt een meelevende blik jn zijn ogen. "Kijk ik weet dat pappa en mamma altijd aardig zijn geweest naar jou, maar ze haten mij echt. Toen je 3 jaar geleden bent weggegaan was ik alleen. Ik had niemand meer en voelde mij zo slecht. Na anderhalf jaar ben ik naar een kliniek gestuurd, omdat ze vonden dat ik onhandelbaar was. Ik wil gewoon echt niet meer thuis zijn." zeg ik licht snikkend. Het stukje zelfbeschadiging en stemmen in mijn hoofd laat ik achterwege. Dit hoeft hij nog niet te weten. Robbie kijkt me kort aan en trekt me meteen ik een stevige knuffel. Hij geeft me een kus in mijn haar en veegt mijn tranen weg. Ik zie hem kort denken en hij zegt "Wacht hier, ik ben zo terug." en hij verdwijnt uit de kamer.

Holaaa chickas, ik hoop dat jullie deze eerste paar hoofdstukken leuk vinden:) Ik heb nog heel wat in gedachten dus stay tuned. En ohja, nog een keer, er zijn in dit verhaal geen ships tussen Esmee en de Jongens. Laat dat ff duidelijk zijn<3