Tired of heeling

12

We liggen nog steeds op de bank. "Meave ik moet zo naar huis, Robbie is er over 5 minuten." meave, die een beetje was ingedommeld en al bijna sliep mompelt wat onverstaanbare woorden. ze draait zich dichter naar mij en slaat haar arm om mijn middel. "Ik wil niet dat je gaat. Kan je niet hier blijven." vraagt ze half slapend. "sorry Mea. ik moet echt gaan." zeg ik met een zielig stemmetje. Ik geef haar een kus en sta op. Meave kijkt me aan met een pruillip maar staat uiteindelijk toch op. Ik hoor de auto van Robbie al voor de deur staan en trek mijn jas aan. Ik doe de deur open en wil naar buiten stappen als meave mij tegenhoud. "mag ik je nog een kus geven. Alleen als je echt wilt hoor, ook nu robbie het kan zien enzo." vraagt ze onzeker. "Vroeg of laat zal ik het toch verrtellen, dus tuurlijk mag dat." zeg ik glimlachend. wat is ze toch ook schattig. ik pak haar bij haar middel en trek haar naar me toe. Ik geef haar een lange kus en ga nog een keer met mijn hand door haar haar. "Tot morgen mea, ik app je als ik thuis ben." zeg iik terwijl ik naar de auto loop. "Tot morgen" zegt ze glimlachend terug.

Ik stap in de auto en probeer oogcontact met robbie te vermijden. Ik zie in mijn ooghoek dat hij geshockeerd maar intens blij en trots naar mij kijkt. "Esmee, wat zag ik daar nou." vraagt hij lachend. Ik voel dat mijn wangen rood worden en begin te giechelen. "we hebben gezoend. Ze is officieel mijn vriendin." zeg ik verlegen. "esmee dat is geweldig. Ik ben zo blij voor jullie." zegt hij trots terwijl hij mij een lange knuffel geef. "dankje robbie", zeg ik mompelend in zijn armen, "dat je er altijd voor mij bent." "tuurlijk esje."en hij geeft mij een kus op mijn voorhoofd. "bereid je wel alvast maar voor, de jongens zijn echt fk benieuwd naar wat er allemaal is gebeurt vandaag." zegt hij lachend als we de poort doorrijden. "oh god, dit word wat." zeg ik lachend

Als ik binnen loop zijn alle ogen op mij gericht. ik begin ongemakkelijk te lachen. "jongens doe nou niet zo, ik word hier ongemakkelijk van." lach ik als ik mijn jas ophang. "es, we zijn gewoon heel erg benieuwd. Wat is er allemaal gebeurt." vraagt koen enthausiast. "uuhm, nou we hebben heel misschien gezoend en ze is officeel mijn vriendin." zeg ik verlegen. Het is even stil, als koen opeens gaat juichen. "Let's gooo. Ons esmee heeft gezoend, en heeft een relatie." zegt hij lachend als hij mij een knuffel geeft. De rest is ook blij. Raoul loopt naar me toe en geeft me een knuffel. "ik ben zo blij voor je esje." zegt hij trots. Ik knuffel hem nog wat harder. "dankjewel roelie." zeg ik zacht.

Ik loop naar boven. Opeens voel ik me slecht, de dag was zo goed en nu opeens dit. De tranen staan al in mijn ogen en ik loop naar de badkamer. Als ik in de spiegel kijk zie ik een meisje die ik amper nog herken. De wallen zijn intens aanwezig en mijn haar is dof. gadver.

ik ga op de grond zitten en staar voor me uit. Ik wil het doen, de neiging is te groot. Ik ben al best wel lang clean, het zou zo sonde zijn als ik het doe. Tranen stromen over mijn wangen, waarom voel ik mij zo?

ik hoor iemand mijn kamer inlopen, kut. er wordt geklopt op de badkamerdeur. "Esmee doe de deur open. Nu." hoor ik een stem streng zeggen. volgens mij is het Milo. ik doe de deur open en ga weer op de badkamergrond zitten. "Wat is er aan de hand esje, waarom huil je? het was toch zo'n mooie dag?" zegt hij terwijl hij naast mij gaat zitten. hij legt zijn arm om mij heen en ik ga met mijn hoofd op zijn schouder liggen. "Het was inderdaad een mooie dag." zeg ik zacht. "Maar elke keer als ik in de spiegel kijk walg ik van mijzelf. Ik voel me zo ontzettend lelijk." snik ik. "meisje, luister eens goed naar me. Jij ben het mooiste meisje die ik ken. Wij houden zo ontzettend veel van je, en je hoeft je echt niet zo te voelen." zegt hij zacht. "ik heb gewoon het gevoel alsof ik iedereen tot last ben." snik ik. "Esmee je zal nooit iemand tot last zijn. Je mag altijd naar ons toe komen." zegt hij. Ik knik zachtjes, maar merk dat ik nog steeds neigingen heb. Zal ik het Milo vertellen, of vraag ik dan weer om aandacht? "Waar denk je aan esje." vraag hij. "Ik heb nog steeds neigingen miel. De gedachtes gaan niet weg." De tranen stromen inmiddels hard over mijn wangen. "Wat voor neigingen?" vraagt hij bang. Ik zucht, nu moet ik het wel laten zien. Nu weet ik wel dat hij er uiteindelijk wel achter zal komen. Langzaam stroop ik mijn mouwen op en hij kijkt met grote ogen naar mijn arm, die inmiddels vol met littekens staat. Er komen tranen in zijn ogen en hij trekt mij in zijn armen. "Nee esje, doe dit alsjeblieft nooit meer. Ik weet hoe het is, en ik weet hoe verslavend het is. Maar het is het echt niet waard. Wie weten hier nu van?" zegt hij bezorgd. "Alleen Koen weet het nog niet." zeg ik zacht. "Es, ik weet dat de andere jongens dit vast ook wel hebben gezegd, maar kom naar ons. Als er ook maar iets is, het maakt niet uit wat. Je komt naar ons, wij zullen je altijd helpen, ook al is het 3 uur in de nacht." Zegt hij streng, maar liefdevol. "dankje miel, ik hou van je." "Ik ook van jou."

Even zitten we in stilte, tot ik een van zijn zinnen weer terughoor in mijn hoofd. *ik weet hoe het is* . Hoezo weet hij hoe het is? "miel" vraag ik uiteindelijk. "Ja?" zegt hij terug. "Hoezo zei je dat je weet hoe ik mij voel, en hoe verslavend het is?" Vraag ik zacht. Hij h=geeft mij een waterig glimlachje. "Omdat ik dezelfde verslaving heb gehad als dat jij nu hebt. Ik deed mezelf ook pijn, omdat ik dacht dat ik dat verdiende." Ik kijk hem verbaast aan. Dit had ik niet verwacht. "Echt?" vraag ik in shock. "Ja, ik zag het niet meer zitten en mijn enige uitlaatklep was dit. De jongens hebben mij er toen uit geholpen. Door hun ben ik hier nog, en ik ben hun zo dankbaar. Ze zijn nu het belangrijkste in mijn leven, en dat proberen wij ook voor jou te zijn." Zegt hij met een glimlach. Ik lach naar hem, terwijl er nog steeds tranen over mijn wangen stromen.

"dankje miel." zeg ik na een stilte.

"We houden van je Es, vergeet dat nooit."

"Ik zal dat nooit vergeten."