Tired of heeling

04

!!tw: zelfbeschadiging !!

Na ongeveer en kwartier hoor ik iemand naar boven lopen. De deur van de kamer staat open en Robbie loopt naar binnen. Hij kijkt bedenkelijk en ik zie aan hem dat hij probeert om goede woorden te zoeken. Ik merk dat ik zenuwachtig wordt, moet ik naar huis? heb ik iets fout gezegd? "oke voordat je in paniek raakt, er is niks ergs esje" zegt Robbie, hij merkte dat ik zenuwachtig werd. "Ik had een idee. Wat nou als jij een tijdje hier blijft slapen? dan hoef je niet meer naar huis en kan je rustig je leven leiden." Robbie kijkt me hoopvol aan. "Wat vinden de jongens hiervan dan?" vraag ik zacht. "Ik heb de jongens net gesproken en heel licht verteld wat er aan de hand was, niet te erg hoor dat komt later misschien wel. maar ze vinden het goed dat je hier blijft." verteld Robbie enthousiast. Zonder twijfel sta ik op en vlieg ik hem om de nek. "Tuurlijk wil ik hier blijven. Je bent de liefste, Robje" zeg ik terwijl ik hem nog steviger omhelst. Ik hoor hem zacht lachen en merk dat zijn shirt een beetje nat wordt. Zonder het te merken ben ik aan het huilen, het wordt me allemaal weer teveel. Robbie merkt dit en pakt mij vast bij mijn wangen, een liefdevolle maar bezorgde blik komt mij tegemoet. "Het werd me allemaal even teveel, sorry" zeg ik beschamend. "Je hoeft geen sorry te zeggen esje, het is helemaal oke. Wil je even naar beneden? misschien dat we elkaar allemaal even kunnen leren kennen." zegt Robbie zacht, terwijl hij mijn tranen droogt. Eenmaal beneden zie ik alle jongens in de woonkamer zitten, ik krijg een bemoedigend schouderklopje van Robbie en ga erbij zitten. "Dus, het leek Esmee en ik een goed idee om elkaar te leren kennen. Wie wil er als eerste beginnen?" begint rob. "Ik begin wel" zegt koen. "Nou ik ben koen, ik ben 24. Iedereen zegt altijd dat ik ginger ben, maar ik noem het gewoon donkerblond." ik lach een klein beetje om de opmerking van koen. "Ik ben Matthyas, maar iedereen noemt me gewoon Matthy. Ik ben 27 jaar en kom uit Ameide." en zo stelt iedereen zich voor. Dan ik het de beurt aan mij. "Nou ik ben Esmee, ik ben 17 jaar en ben het zusje van Robbie, maar dat wisten jullie denk ik al. Ik kom hier voor een tijdje wonen, omdat mijn thuissituatie niet optimaal is." De jongens kijken me begrijpend aan. "Je bent hier van harte welkom Es." zegt Raoul. Ik glimlach naar hem. Wat zijn het ook allemaal lieve jongens. Na een lange tijd gepraat te hebben begin ik moe te worden. Ik leun met mijn hoofd op de schouder van Robbie en langzaam voel ik mezelf ik slaap vallen. Ik merk dat ik word opgetild en daarna wordt het zwart.

Ik word wakker in een vreemd bed. Ik kijk om me heen en besef dat ik niet thuis ben. ik ben bij Robbie. Ik loop naar beneden en hoor al wat verschillende stemmen uit de keuken komen, ik zie iedereen zitten en loop naar het koffiezet apparaat. "goedemorgen kleintje" zegt Robbie terwijl hij een arm om mij heen slaat. Ik maak een raar geluid en loop naar de bank. "ochtendhumeurtje es?" vraagt Raoul lachend. "Ja nogal, voel me echt ontzettend slecht." zeg ik met een zachte stem. Raoul komt naast me zitten en slaat een arm om mij heen. ik leg mijn hoofd op zijn schouder en zucht diep. "Wil je erover praten lieverd?" vraagt hij met een zachte lieve stem. "Het is gewoon de hele situatie" begin ik. "het gevoel dat ik niemand heb en dat ik mislukt ben komt nogal hard aan op dit moment." zonder dat ik het doorheb lopen er alweer tranen over mijn wangen. "godsamme, die kut tranen ook altijd. Sorry ik wil niet zielig over komen of zo." "hey, hey, je hoeft je nooit te verontschuldig voor huilen. het is iets heel menselijks es." zegt Raoul terwijl hij met zijn hand geruststellend door mijn haar gaat. "bedankt Roelie." zeg ik met een glimlach. Ik geef hem nog een knuffel en ik loop naar boven.

Eenmaal boven aangekomen word het me weer teveel. Ik voel de paniek weer opkomen. *godsamme Esmee, waarom moet je gelijk weer aandacht zoeken bij andere mensen. Wees gewoon een keer normaal* zeg ik tegen mezelf. De tranen stromen alweer over mijn wangen en voordat ik het weet sta ik alweer in de badkamer. "ga ik dit echt doen?" vraag ik aan mezelf. Ja, dit moet. Met trillende handen open ik het doosje wat verstopt lag in mijn kast en pak het scheermesje. Ik zet het legen mijn pols aan en langzaam stroomt er bloed uit mijn pols. *dieper*zegt het stemmetje in mijn hoofd. het stemmetje die ik al maanden niet meer heb gehoord. *je verdient het niet om hier te zijn* Huilend zet ik het mesje nog een keer tegen mijn pols en ga dieper. te diep. Ik voel dat ik zwakker word en ga op de grond zitten. Ondertussen stroomt het bloed nog steeds uit mijn pols. hier zit ik dan, hopeloos op de grond met niemand die om mij geeft. Ik hoor iemand mijn kamer inlopen maar heb geen kracht meer om mezelf bij elkaar te rapen om ervoor te zorgen dat niemand doorheeft wat ik aan het doen ben. Ik hoor geklop. "kutzooi, kut, kut, kut" zeg ik gefrustreerd tegen mezelf. "Es, ben je oke?" hoor ik een bezorgde stem vragen. Robbie. "uhm, ja hoor Robje. Het gaat helemaal goed." Ik probeer zo aanwezig mogelijk te klinken maar dit lukt niet. Ik heb veel te veel bloed verloren. ik zag nog verder naar beneden en hoor de badkamer deur open gaan. "godverdomme Esmee wat ben je aan het doen?!"