Tired of heeling

06

*robbie pov*

Ik loop naar beneden, hopelijk zie ik er niet te slecht uit. Die arme meid. Ik voel me zo schuldig. Waarom ben ik niet in opstand gekomen tegen mijn ouders, waarom ben ik zo ongelofelijk blind.

Ik zie Raoul aan de keukentafel zitten en loop naar hem toe. "hee roelie, ik heb even een vraagje, Esmee heeft het op dit moment erg moeilijk. Ik weet nu haar hele verhaal, maar ik ben natuurlijk niet altijd thuis. Nu heeft ze tegen mij gezegd dat jij haar tweede persoon bent en ze wil het dus ook wel tegen jou vertellen, Zou je dit willen?" Raoul kijkt me met verbaasde ogen aan. "uuh ja tuurlijk wil ik dat, waar is ze nu?" vraagt hij lief. "ze is boven, loop maar mee. Ik moet eerlijk zeggen, ze heeft het op dit moment erg moeilijk, dus we moeten een beetje rustig aan doen." hij knikt en loopt met mij mee naar boven. 

*Esmee pov*  

Ik hoor wat stemmen en daarna mensen die de trap oplopen. Nu gaat het gebeuren,  nu moet ik vertellen wat er met mij aan de hand is. Ik voel stress en spanning opkomen en ik merk dat mijn handen trillen. De deur gaat open, en daar zijn ze. Raoul en Robbie gaan naast mij zitten en kijken mij lief aan. "wil je dat ik hier blijf of moet ik jullie even alleen laten?" vraagt Robbie. "zou je beneden willen wachten?" vraag ik onzeker. "Tuurlijk lieverd, ik zie jullie straks weer" en hij loopt weer de kamer uit. Raoul kijkt me bezorgd aan "je wou wat tegen mij zeggen hoorde ik van Robbie?" vraagt hij. "ja, maar het is wel heel persoonlijk, ik weet niet of Robbie al wat heeft gezegd maar ik hoop dat je er tegen kan." zeg ik tegen hem. "ja tuurlijk meisje, ik heb het zelf vroeger ook moeilijk gehad, dus ik weet wat het allemaal soms lastig kan zijn." Dit maakt mij al een stuk minder zenuwachtig en ik bereid mezelf voor om mijn levensverhaal te vertellen. "Ik hoor soms wat stemmen in mijn hoofd. ik kon het altijd negeren maar de laatste 2 week is het alleen maar erger geworden en het stopt niet. Ik wil het ook niet doen, maar ik word gedwongen door mijn hoofd" ik begin met het gene vertellen wat ik ook heb gezegd tegen Robbie. Ik merk dat er tranen opkomen en ik kan ze op dit moment ook niet meer inhouden en begin zachtjes met huilen. Ik voel een arm van Raoul op mij heen. "Rustig aan meisje, neem je tijd." ik zucht diep en ga verder met mijn verhaal. "mijn ouders waren vroeger ook niet zo leuk. Robbie was altijd het wonder kind. Hij kon daar zelf natuurlijk niks aan doen en ik neem het hem ook niet kwalijk. maar daardoor ben ik heel erg in de steek gelaten. Ik werd depressief en ik wou niks meer. Mijn ouders waren zo teleurgesteld in mij dat ze mij hebben weggestuurd naar een kliniek en daar heb ik 1,5 jaar gezeten." Ik ben opgelucht dat ik dit nu allemaal heb verteld. "ach meisje, ik vind dit zo erg voor je, maar is er niet nog meer wat je aan mij moet vertellen?" Ik merk dat Raoul het belangrijkste onderwerp uit mij wilt halen. De zelfbeschadiging. Dit is tevens ook het moeilijkste onderwerp. Ik zucht diep en kijk hem even aan en hij geeft mij een bemoedigend knikje. "Tijdens mijn depressieve periode had ik een uitlaatklep nodig die ik niet had. Toen ben ik begonnen met zelfbeschadiging. Ik wou het niet maar de stemmen in mijn hoofd werden steeds erger, dus ik moest wel. Uiteindelijk kon ik niet meer zonder. Maar Robbie had mij een paar uur geleden gevonden. Daarom moest ik mijn verhaal wel vertellen." Ik merk dat ik nu volop aan het huilen ben. Raoul trekt mij in een knuffel. "Het is oke esje, ik weet hoe je je voelt. Ik heb zelf ook zoiets meegemaakt. Zou ik je arm even mogen zien?" Ik twijfel even maar trek dan uiteindelijk mijn mouw omhoog. Hij kijkt er kort naar en haalt dan het verband van mijn arm af. "ik ga alleen even kijken of het goed verzorgd is, verder niks. oke?" ik knik kort en hij inspecteert mijn arm. "Robbie heeft het goed verzorgd zo te zien, je hoeft niet naar de dokter." ik knik kort en begraaf mij weer in zijn armen. "we gaan je helpen es. Het komt goed, geloof me." Ik knik kort. "Ik ben blij dat je dit aan mij hebt verteld es. Ik ben echt heel trots  op je." ik kijk hem even aan. "dankjewel Raoul, je wilt niet weten hoeveel dit voor mij betekent. Ik denk dat ik het later nog wel aan de andere jongens ga vertellen, maar jij bent de gene die ik het meest vertrouw" zeg ik tegen hem. Hij geeft me een nog stevigere knuffel "dat vind ik fijn om te horen kleintje. Vertel het maar aan de andere jongens wanneer jij denkt dat het goed voelt." ik knik "ik ga nu weer even naar mijn eigen kamer, kan je Robbie naar mijn kamer sturen?" vraag ik. "tuurlijk meisje." hij pakt me bij mijn wangen beet. "En nog één keer, ik ben zo ongelooflijk trots op jou." hij laat me los en loopt de kamer uit. Ik loop ook de kamer uit en ga op mijn eigen bed zitten. Ik leg mijn hoofd in mijn handen, god wat een heftige dag. Er zijn zoveel dingen gebeurt dat ik even niet weet hoe ik mij moet voelen.

maar ik weet wel dat het ontzettend goed voelt om dit allemaal gezegd te hebben.