Tired of heeling

05

Ik kijk Robbie aan. Tranen stromen over zijn wangen, en ook over die van mij. "Ik weet het niet Robbie. Het lukt allemaal gewoon even niet meer." zeg ik snikkend. Even staat hij stil. Ik zie aan hem dat hij alles aan het verwerken is. Uiteindelijk loopt hij mijn kant op en helpt mij om op te staan. "Kom Esje, we gaan het even schoonmaken." zegt hij zacht. Ik merk dat hij moeite heeft om sterk te blijven. Ik daar in tegen ben echt een wrak. Ik kan op dit moment niet meer stoppen met huilen en ik tril als een gek. "Rustig maar meisje, het komt allemaal goed." Robbie pakt een washandje en maakt hem nat. Voorzichtig veegt hij het bloed van mijn arm. "volgens mij hoeft het niet gehecht te worden. Het is al aan het stoppen met bloeden." Nadat hij alles heeft schoongemaakt en verband om mijn arm heeft gedaan brengt hij me naar zijn bed. Hij gaat naast me liggen en ik lig in zijn armen. zachtjes gaat hij met zijn handen door mijn haar, wat er voor zorgt dat ik rustig word. Ik focus mij op zijn hartslag en merk dat paniek afzwakt. "Wil je mij vertellen waarom je het deed"? Vraagt hij lief. "ik weet het niet. Ik hoor soms wat stemmen in mijn hoofd. ik kon het altijd negeren maar de laatste 2 week is het alleen maar erger geworden en het stopt niet. Ik wil het ook niet doen, maar ik word gedwongen door mijn hoofd." hij kijkt mij bedenkelijk aan. "esje, de volgende keer als je weer merkt dat je dit soort stemmen in je hoofd krijgt kom je naar mij, oké? dan gaan we het erover hebben en kan ik je helpen." ik knik langzaam. "en beloof je mij, dat je dit nooit meer gaat doen?" weer knik ik zacht. "je hoeft je ook echt niet te schamen lieverd, dit is echt niet jouw schuld." zegt Robbie zacht. Ik begraaf mezelf nog dieper in zijn armen. het voelt veilig en vertrouwd. "maar rob, wat nou als je niet thuis bent?" vraag ik onzeker. "nou je mag mij altijd bellen, en je zou het altijd aan een van de jongens kunnen vertellen. Maar als je je daar niet comfortabel bij voelt snap ik dat wel. Maar geloof mij, het laatste wat ze zouden doen is jou uitlachen of niet serieus nemen." zegt hij.

ik weet al wel aan wie ik het zou vertellen. De enige die mij laat voelen alsof ik belangrijk ben is raoul. dus raoul gaat ok degene zijn die ik het ga vertellen. "ik denk dat ik al wel weet aan wie ik het ga vertellen." zeg ik. "wie dan?" vraag rob. "raoul" zeg ik zelfverzekerd. "Dat vind ik een hele goede keuze es" zegt robbie trots. "wil je het nu vertellen of vind je dat nog te vroeg?" vraagt hij zacht. "ik wil het nu wel vertellen, maar wil je dan wel mee?" vraag ik onzeker. "tuurlijk esje, ik haal hem wel even op" ik knik en hij loopt de kamer uit. ik voel een lichte spanning opkomen, maar niks ernstigs. Het is goed als ik het aan meerdere mensen ga vertellen. dan weet ik zeker dat ik veilig ben, en misschien word ik wel beter.

*holaa, weer een beetje een depressief hoofdstukje, maar I promise, het word echt leuk :)*