Tired of heeling

10

dit gaat een lang gesprek worden

Hier zitten we dan. Ik en mijn broer, in stilte. Ik probeer me voor te bereiden op wat ik zo allemaal moet gaan zeggen, terwijl hij geduldig loopt te wachten op mijn verhaal. Ik heb al wel gemerkt, hij gaat niet weg voor dat ik mijn verhaal af heb gemaakt.

"ik heb een overdosis gehad vanmiddag." zeg ik snel terwijl ik beschaamd naar beneden kijk. Ik kan de blik die hij waarschijnlijk nu op zijn hoofd heeft echt niet aan. Het besef dat ik er nu niet meer had kunnen zijn beangstigt mij. Ik liet mijn broer bijna in de steek, hoe kan ik zo zijn? "sorry rob, er gebeurt zoveel in mijn hoofd. Ik kon het niet meer aan." voorzichtig kijk ik zijn kant op. Ik zie tranen in zijn ogen. "en je hebt mij niet gebeld?" vraagt hij dan zacht. Ik voel mijn hart breken. "Sorry robbie, je zat in een belangrijke afspraak. Die wou ik niet verstoren." zeg ik met tranen in mijn ogen. "En Matthy en Raoul waren er, en die hebben mij geholpen." zeg ik er achteraan. "Es dat maakt het niet heel veel beter. had mij gewoon gebeld. Ik ben je broer." Ik hoor aan zijn stem dat hij het er echt moeilijk mee heeft. "Je had dood kunnen zijn Esmee, besef je dat? Je liet mij bijna achter. Ik kan toch niet zonder mijn zusje leven." zegt hij huilend. op dit punt heb ik het stukje 'niet huilen' ook maar achter gelaten, en de tranen stromen over mijn wangen. "ik weet het rob, ik dacht niet na. Ik heb nu ook zo veel spijt en ik schaam me zo erg dat ik jou bijna achterliet. Dit was allemaal nooit mijn bedoeling geweest, maar het werd allemaal gewoon even teveel."

"Waarom deed je het."

De vraag die ik zo graag wou ontwijken, de vraag waar ik me het meeste voor schaam. Waarom? Bij Raoul vond ik het minder erg om te zeggen. Bij Robbie heb ik nu al zweethanden en ben ik aan het trillen, bang dat hij mij niet accepteert. Ik kijk voor mij uit en probeer een manier te vinden om dit te zeggen, in mijn ooghoek zie ik Robbie geduldig wachten op mijn antwoord en ik merk dat ik steeds zenuwachtiger word.

"Ik ben verliefd." Zeg ik net zoals bij Raoul, en ook bij Robbie zie ik een sprankeling in zijn ogen.

"Op een meisje zeker." zegt hij dan glimlachend. Verbaast draai ik mijn hoofd om en kijk ik hem aan. "huh, hoe weet jij dat." vraag ik beduusd. "Lieverd, elke keer als ik jou ophaal wordt het oogcontact tussen jou en Meave intenser en de knuffels langer. Jullie zijn elkaar nog net niet met jullie ogen aan het uitkleding met dat gestaar van jullie. En het is overduidelijk dat ze met jou flirt." Ik kijk hem in shock aan. Nog steeds lopen er tranen over mijn wangen. "Esje, het is oke. Ik zal jou altijd accepteren. Behalve als je opeens met een dude van 30 aan komt maar dat snap je zelf denk ik ook wel. Als jij verliefd bent op een meisje, dan ben je dat. En dat is helemaal oke." zegt hij lief. hij zet mij op zijn schoot en geeft me een stevige knuffel. "ik hou van je robje." zeg ik zacht. "ik hou van jou esje." zegt hij terug.

"Denk je echt dat ze met mij flirt?" vraag ik na een korte stilte. "Es, Raoul en Lieke kijken elkaar nog minder verliefd aan dan jullie. Ik weet honderd procent zeker dat zij iets voor je voelt. Dus ik zou zeggen, vraag haar mee op date. En als je niet weet hoe kan je altijd roel of mij vragen. Of Lieke als je advies van een meid wilt." Zegt hij. "Bedankt rob, dat je mij accepteert." "Es, ik kan dit niet vaak genoeg zeggen. maar ik hou van je, vergeet dat alsjeblieft nooit. Ik zal je altijd accepteren." Zegt hij zacht en liefdevol. Ik glimlach en leg mijn hoofd weer op zijn schouder.

Na even pakt hij mijn hoofd met zijn handen en moet ik hem wel aankijken. Ik zie een doordringende blik in zijn ogen, en hij kijkt mij strak aan. "voortaan ga je alles tegen mij zeggen. Ook al word ik boos, verdrietig of wat dan ook. Alles zeggen, want dat mag. En ik heb liever dat ik even 5 minuten boos ben, dan dat ik jou de komende 70 jaar moet opzoeken op een begraafplaats. Daarvoor hou ik teveel van je. En ik zal je nooit, maar dan ook nooit alleen achterlaten. Dus ook als ik even boos ben hou ik nog steeds van je. Duidelijk?" Ik knik kort en ga daarna weer tegen hem aan liggen.

"Raoul weet het ook, dat van Meave." zeg ik uiteindelijk. Ik voel dat hij mij steviger knuffelt. "Wat goed van je, dat je dat hebt verteld." zegt hij. "Had niet echt een keus, hij ging niet weg voordat ik het vertelde." zeg ik lacherig. "Hahaha, ja zo is roel wel." "ik wil trouwens nog niet dat de andere het weten. Ik wil het op het goede moment vertellen, wanneer ik er klaar voor ben." zeg ik. "dat snap ik lieverd, komt goed." zegt hij geruststellend.

Het is stil, maar de stilte maakt mij rustig. Ik lig nog steeds in Robbie zijn armen, iets waar ik een paar maanden geleden nog niet eens over durfde te dromen. Mijn broer en ik, die samen wonen. De broer die mij altijd steunde, en ook altijd zal steunen. Het lijkt alsof mijn leven misschien toch beter word.

"je bent echt de beste broer wist je dat"

Ik voel hoe hij even stopt met ademen. Niet wetende wat hij moet zeggen.

"En jij bent het beste zusje. En ik zal altijd, maar dan ook altijd van je blijven houden"

Met die woorden omarmde hij haar stevig, wetende dat wat er ook zou komen, hun band onbreekbaar was.

Maar terwijl ze elkaar vasthielden, voelde ze een kille rilling door haar heen gaan - een voorgevoel van afscheid dat haar hart deed krimpen van angst.

///////////////////////////

oeioeioei, wat een eindzin. Krijg er bijna zelf rillingen van.

Hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden:)

Vind dit boek steeds leuker om te schrijven, en krijg ook steeds meer ideeën! zin in het volgende hoofdstuk:)