Αρχίζω να ανοίγω τα μάτια και τότε θυμάμαι πως..οι καλοκαιρινές διακοπές εχουν τελειώσειι!!! Συνειδητοποιώ λοιπόν πως αυτό που με ξύπνησε ήταν αυτό το ηλίθιο ξυπνητήρι που θα πρέπει να ακούω για πολύυυυυ καιρό ακόμη. Ανακάθισα στο κρεβάτι μου, πήρα το κινητό μου από το κομοδίνο και έκλεισα το ξυπνητήρι. Αφού άφησα το κινητό μου ξανά στο κομοδίνο βάλθηκα να κάθομαι στο κρεβάτι μου και να κοιτάω το κενό...
Αυτά τα λεπτά απόλυτης σιγής κατέστρεψε η αδερφή μου η οποία μπούκαρε μέσα στο δωμάτιο μου με πάταγο.
<<Ααααα, ξύπνησεεες>> Μου είπε και ξεκίνησε να χαμογελάει μόνη της.
Έφυγε από το δωμάτιο ενώ συνέχιζε να γελάει σαν χαζοχαρούμενο.
<<ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ>> Της φώναξα χωρίς βέβαια να πάρω απάντηση.
Για να καταλάβετε η Ανδριάνα είναι η μικρή μου αδερφή. Τρία χρόνια μικρότερη και σήμερα είναι η πρώτη της μέρα στο γυμνάσιο, οπότε είναι μέσα στην τρελή χαρά από εχτές το βράδυ. Εγώ από την άλλη...δεν είμαι καθόλου ενθουσιασμένη για την πρώτη μου μέρα στο λύκειο. Ξέρω πως εκεί να πράγματα είναι πολύ... διαφορετικά..
Κατέβηκα από το κρεβάτι μου, πήγα στο μπάνιο και αφού έκανα τα απαραίτητα φόρεσα τα γυαλιά μου και πήγα στην ντουλάπα μου για να αποφασίσω τι θα φορέσω σήμερα.
Μετά από ώρα σκέψεις, κατέληξα στο να φορέσω αυτά ⬇️
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Αφού ντύθηκα, χτένισα τα μαλλιά μου, βάφτηκα ελαφρά και έβαλα και από την αγαπημένη μου κολόνια, βγήκα από το δωμάτιο μου και πήγα στην κουζίνα για να δω την μαμά και την αδερφή μου.
<<Καλημέρα Βασιλική μου>> Μου λέει γλυκά η μαμά μου. Την καλημερίζω και εγώ και κάθομαι δίπλα από την αδερφή μου για να φάμε πρωινό.
<<Λοιπόν κορίτσια μου, πέρασε η ώρα και αν καθίσετε και άλλο θα αργήσετε από την πρώτη κι όλας μέρα>> Μας είπε η μαμά μου και μας έδωσε ένα φίλη στο μάγουλο, και σε εμένα και της αδερφής μου. Βγήκαμε λοιπόν από το σπίτι, χαιρέτησα την μαμά μου και έφυγα με την Ανδριάνα για σχολείο. Φεύγουμε και οι δύο με τα πόδια μιας και τα σχολεία μας δεν είναι πολύ μακριά από το σπίτι.
Όταν χωρίσαμε δρόμους με την αδερφή μου για να πάει και αυτή προς το σχολείο της με έπιασε ένα ξαφνικό άγχος. Μου φάνηκε πολύ περίεργο καθώς όλα αυτά τα χρόνια που πάω στο σχολείο, όσα σχολεία και να άλλαξα, ποτέ δεν ένοιωσα το παραμικρό άγχος την πρώτη μέρα.
Ξεκίνησα να πλησιάζω το σχολείο και είδα πολλά γνωστά παιδιά από το γυμνάσιο.
'Μα δεν άλλαξαν καθόλου?' Σκέφτηκα και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου.
Πλησίαζα όλο και περισσότερο μέχρι που είδα...τον είδα... Είδα αυτόν που σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να δω σε αυτό το λύκειο...
Συγνώμη για το τόσο μικρό κεφάλαιο, απλά δεν μου ερχόταντίποταάλλο να γράψω.
Ελπίζω η υπόλοιπη ιστορία να σας αρέσεικαι θα ήμουν ευγνώμων εάν την διαβάζατε.
