𝐅𝐚𝐭𝐞𝐬 𝐠𝐚𝐦𝐞

~52~

Έφυγα από το νοσοκομείο με τα πόδια για να γυρίσω στο σπίτι.

Ήμουν διαλυμένη ψυχολογικά.

Τα πόδια μου μετά βίας με κρατούσαν από το να μην πέσω κάτω.

Στο νοσοκομείο μου είπαν απλά να δώσω κάποια στοιχεία του...

Περπατάω πιο αργά και από χελώνα και τα μάτια μου είναι κατακόκκινα από το κλάμα.

Πλέον τα δάκρυα στα μάγουλα μου έχουν στεγνώσει και σταμάτησα να κλαίω πριν λίγο.

Νιώθω ότι δεν έχω άλλα δάκρυα να ρίξω.

Το πρόσωπο μου ανέκφραστο, χωρίς ίχνος συναισθήματος.

'Πως θα το πω στους άλλους? Η Αφροδίτη? Αχ... γιατί Θεέ μου...'

Η ειρωνική φωνούλα μέσα στο κεφάλι μου δεν έχει ακουστεί καθόλου, και καλύτερα δηλαδή...

Με αυτές τις σκέψεις έφτασα στο σπίτι που ανήκε πριν λίγες ώρες και στους δυό μας.... Τώρα ανήκει μόνο σε εμένα...

Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα.

Με βαριά βήματα πήγα στο κινητό μου για να πάρω τηλέφωνο την Αφροδίτη, την μαμά μου, τον Κωνσταντίνο, τον Στάθη και την Ελίνα για να τους πω ότι έγινε.

Μπορεί να μην είναι καλή ιδέα να τα ακούσουν μέσα από το τηλέφωνο, αλλά δεν μπορώ να δω κανέναν αυτή την στιγμή.

~○~

Τους πήρα όλους τηλέφωνο και όλοι ήταν άφωνοι...

Η Αφροδίτη ξέσπασε σε κλάματα ενώ ήμασταν στην κλήση... φαντάσου πως θα περάσει μόνη της τώρα...

Η μαμά μου μου πρότεινε να έρθει να με δει, αλλά ακύρωσα την οποιαδήποτε προσφορά της.

Δεν θέλω να με δει σε αυτά τα χάλια.

Κάθομαι ξαπλωμένο στο κρεβάτι και κοιτάω το ταβάνι.

Θυμάμαι...

Θυμάμαι τα όνειρα που είχαμε κάνει μαζί...

Θα ονομάζαμε την κόρη μας, αν ήταν κόρη, Χρυσάνθη...

Δεν είχαμε βρει όνομα αν το παιδί μας ήταν αγόρι.

Χαμογέλασα στις αναμνήσεις μας.

Τι κάναμε για να το αξίζουμε αυτό?

Δύο ερωτευμένοι άνθρωποι ήμασταν... Ένα αγαπημένο ζευγάρι με πολλά όνειρα για το μέλλον...

<<Δεν θα μπορέσουμε να δουλέψουμε στο ίδιο καράβι ε?>>
Είπα σιγανά σαν να μιλούσα σε εκείνον, βέβαια ήξερα πως ποτέ δεν πρόκειται να ξανά μιλήσω μαζί του.