𝐅𝐚𝐭𝐞𝐬 𝐠𝐚𝐦𝐞

~53~

Σήμερα ήταν η μέρα της κηδείας του ή όποια έχει τελειώσει βέβαια εδώ και 2 ώρες.

Άκουσα πολλά συγχαρητήρια.

Ελπίζω να μην ξανά ακούσω τόσα κατά την διάρκεια της ζωής μου.

Τώρα κάθομαι στο πάτωμα κυλημένει στην κεντρική πόρτα του σπιτιού. Δεν έχω σηκωθεί από εκεί από την ώρα που μπήκα στο σπίτι.

Απλά όταν μπήκα και έκλεισα την πόρτα κατέρρευσα και δεν μπορούσα να κάνω ούτε βήμα.

Δεν έχω κλάψει.

Πολλοί απόρησαν με αυτό όπως και εγώ αλώστε.

Δεν ξέρω γιατί δεν έκλαψα.

Είχα την ανάγκη αλλά ίσως... να ήθελα να φανώ δυνατή? Δεν ξέρω.

Δεν μου έβγαιναν δάκρυα όμως, όσο και να ήθελα.

Κάθομαι και κοιτάω το κενό χωρίς κανένα συναίσθημα. Χωρίς καμία έκφραση στο πρόσωπο μου.

Η μαμά και ξ αδερφή μου, όπως και οι φίλοι μου, ζήτησαν να περάσουν από το σπίτι μου για να τους έχω στο πλευρό μου. Εννοείται πως αρνήθηκα σε όλους.

Συνεχίζω να μην θέλω να δω κανέναν και για κανέναν λόγο.

Έχουν περάσει χιλιάδες σκέψεις από το μυαλό μου.

Δηλαδή... πως θα συνεχίζω τώρα?

Τον έχασα για πάντα και ακόμα να το πάρω χαμπάρι.

Ακόμα έχω την ελπίδα ότι όλο αυτό μπορεί να είναι μια κακόγουστη φάρσα και όπου ναναι θα πεταχτεί από μία γωνία εκείνος και να ψωνίζει "ΨΑΡΑΚΙΙΙΙ! Πως θα χαύεις έτσι βρε μωρό μου!".

Αλλά μάλλον αυτό δεν θα γίνει, σωστά?

Σκεφτόμουν, σκεφτόμουν, σκεφτόμουν... αλλά το μυαλό μου ήταν κενό.

'Τι να κάνω τώρα?'

Θα μπορούσα να μείνω εδώ για τα υπόλοιπα 100 χρόνια και δεν υπερβάλω καθόλου.

Μετά από λίγο πήρα την απόφαση να σηκωθώ από το πάτωμα και να πάω να βγάλω αυτό το μαύρο φόρεμα απο πάνω μου.

Πήγα λοιπόν στο δωμάτιο μου, έβγαλα το φόρεμα και φόρεσα ένα μαύρο κολάν και μια φαρδιά μαύρη μπλούζα.

Ναι...σιγά που θα φόραγα και μπιτζάμες εγώ τώρα.

Πήγα στο σαλόνι και είδα το κινητό μου παρατημένο πάνω στο τραπεζάκι.

Πήγα να το ανοίξω αλλά είχε τελειώσει από μπαταρία.

Ουτε που ξέρω από πότε έχω να το χρησιμοποιήσω και να το φορτίσω.