CEZA SAHASI

Episode 4: Misafir

Hoş geldiniz ♡

Ig: nemesisyza
TikTok: nemesisyza
X: dearvasilisa

Beğenmeyi ve satır arası yorum yapmayı unutmayın. Ne kadar çok yorum daha erken bölüm gelmesi için yazma motivasyonu.

Diğer bölümlere de oy verip yorum atarsınız sevinirim. Geçen bölümün oy ve yorumları biraz düşük.

Keyif okumalar <3

જ⁀➴

🎶 You Get Me So High 🎶

"Evin nerede?"

Hayatım boyunca kendimi bir yere ait hissettiğimi hiç hatırlamıyordum. Bir eve bir şehire ya da bir insana... Hislerimin nedeni daha küçük bir çocukken çatısı başıma yıkılan evin viranesi olduğum içindi belki de.

Beni evsiz bırakan babamdı. Beni masallara küstüren de oydu. Güvenimi kıran da yine oydu.

Şimdi karşımdaki tanıdık yabancı bana 'Evin nerede?' diye soruyordu. Ev ne demek bilmeyen o kızdan öylece bir cevap bekliyordu.

Sahi evim neresiydi?

Her insanın bir evi olmaz mıydı?

Her insanın evim dediği biri olmaz mıydı?

Benim yoktu.

"Ben," diye mırıldandım belli belirsiz bir sesle. Duraksayarak yutkundum. "Benim bavulum aşağıdaki sokakta bir yerde kaldı onu bulabilir miyiz?"

Onu afallatan sorusunu cevapsız bırakışım mıydı? Yoksa anlamsızca kurduğum cümlem miydi bilmiyordum. Havalanan kaşları düz bir ifadeye dönünce başını sessizce salladı ve kaldırımdan inerek arabasına doğru yanaştı. Ön yolcu koltuğunun kapısının açarak binmem için bana baktığında ikilemde kalır gibi olsam da yavaş adımlarla yanına doğru yürüdüm ve benim için açık tuttuğu kapıdan içeri girdim.

Kapıyı üzerine örttükten saniyeler sonra bu sefer şoför koltuğunun kapısı açmış ve yanımdaki koltuğa oturmuştu. Aramızda oluşan gerici sessizliğin atmosferi saniyeler geçtikçe etrafımızı sararken ne ondan ne de benden çıt çıkmıyordu. Dahası nasıl hissetmem gerektiğini de bilmiyordum. Az önce öleceğimi düşünürken ve hâlâ girdiğim şoktan tam anlamıyla çıkamamışken şimdi adını dahi bilmediğim birinin arabasındaydım. Ve ne tesadüftü ki kader onu günlerdir bir şekilde karşıma çıkarıyordu.

"Nerede bıraktığını hatırlıyor musun?" diye sorarak sessizliğin kilidini kıran ilk o olduğunda titrek bir nefes verip bakışlarımı ona çevirmiştim. Sanki konuşmayı unutmuşum gibi bir süre onu yanıtsız bırakamama karşılık kaşlarını çattığında zor da olsa gücümü toparlayıp dudaklarımı araladım.

"Tam bilmiyorum ama aşağıdaki sokakta bir yerde galiba," dedim sıkıntıyla iç geçirerek. "Onlardan kaçarken nereye koştuğuma pek dikkat etmedim."

Sözlerimden hoşlanmamış gibi gözlerini başka tarafa çevirdi. Burnundan verdiği sesli nefesi arabanın içinde dağılırken, bakışlarım direksiyonu kavrayan parmaklarının bembeyaz kesilen boğumlarına kaymıştı. Gerginliğini hissetmedim dersem yalan olurdu.