Η παικτρια

Κεφαλαιο 19

《Ουφ επιτελους》φωναξα οταν χτυπησε το τελευταιο κουδουνι. Ηταν σαν μουσικη στα αφτιά μου.
《Σιγα καλε! Δεν ηταν δα και η δυσκολη μέρα》ειπε ενω εγω όπως παντα ημουν χωμενη στην αγκαλια του.

Φτασαμε σπιτι και πεταξαμε τις τσαντες μας στο πατωμα. Αμεσως αρχισα να τον φιλαω τοσο πολυ.  Τον ηθελα τοσο πολυ. Εκεινη τη στιγμη ειχα ενα περιεργο συναισθημα. Δεν ηθελα να περιμενω αλλο. Με πηρε αγκαλια και με πηγε στην κρεβατοκάμαρα και ηρθε απο πανω μου. Καθε φιλι, καθε άγγιγμα ειχε συναισθημα. Ολα γινοταν τοσο υπεροχα σαν να ηταν βγαλμενα απο παραμύθι. Ολες οι επαφες εβγαζαν τοσο συναισθημα. Με αγγιζε σαν να ηταν η πρωτη μου φορα. Σαν να αισθανομαι αβολα και αυτος να προσπαθει να με κανει να το ξεπερασω. Αλλα ειχε και τοση ενταση λες και δεν θα ειχαμε την ευκαιρια να το ξανακανουμε. Λες και ηταν η τελευταία μας φορα.
Οταν τελειωσαμε μου ψιθύρισε
《Μεχρι το τελος;》
《Μεχρι το τελος.》
《Μεχρι να μας χωρισει ο θάνατος;》με ξαναρωτησε
《Οχι αγαπη μου. Ο θανατος δεν μπορει να μας χωρισει. Αν πεθανεις θα ερθω να σε βρω》ειπα και ενα δακρυ κύλησε απο το μαγουλο μου
《Οχι. Δεν θα ερθεις να με βρεις. Θα μεινεις εδω. Θα παλεψεις. Δεν θα τα παρατησεις. Ξες γιατι σε ερωτευτηκα;》ειπε και κουνησα αρνητικα το κεφαλι μου
《Γιατι εισαι τοσο δυνατη. Γιατι αυτο το χαμογελο κριβει τοσο πονο. Ομως κρυβει και τοση ελπιδα. Φωναζει "χευυ εσυ πονεμενε. Κοιτα και εμενα ποναω ομως χαμογελαω. Γιατι αν δε χαμογελουσα δεν θα ζουσα κιολας"! Αυτο μου εμαθες να χαμογελαω! Αυτο να κανεις και συ. Δινεις δυναμη》ειπα και χαμογελουσα ενω εκλαιγα ταυτοχρονα.
《Πες μου λιγο πως το κανεις αυτο;》με ρωτησε και γω σκουπισα τα δάκρυα που ετρεχαν απο τα ματια μου
《Ποιο;》
《Αυτο που γελας και κλαις μαζι!》ειπε και εσκασα στα γελια
《Θυμασαι τι σου ειχα πει οταν γνωριστηκαμε πρωτη φορα;》συνεχισε ενω η πλατη του ακουμπούσε στο προσκεφαλο του κρεβατιού και εγω ημουν χωμένη στην αγκαλιά του
《Ναι να σε ξεναγησω στην Θεσσαλονίκη》ειπα και χαμογέλασε
《Ξες γιατι;》με ρωτησε και κουνησα αρνητικα το κεφαλι
《Ουτε εγω απλα κατι με τραβηξε. Μετα καταλαβα. Σου ειχα μιλησει και τοτε για αυτο το χαμογελο.》
《Θυμαμαι καθε λεξη. Σου ειχα πει την ιστορια μου και συ μου ειπες με εκπληξη πως Αυτο δεν το περιμενες
Σε ρωτησα το γιατι και συ μου απαντησες
Γιατι ειναι τοσα πολλα αυτα που κρυβω πισω απο ενα χαμογελο και γω εσκυψα το κεφαλι και χαμογέλασα. Μου ειπες πως το ξαναεκανα και με ρωπησες το γιατι και γω σου απαντησα ειλικρινά πως
Δεν θελω να με λυπούνται! Και συ μου ειπες πως
Ειμαι δυνατή! Πολύ δυνατή 》
《Και πιστευα καθε λεξη.》ειπε και τον ξαναφιλησα
《Δεν ξερω αλλα σε εμπιστευτηκα και γω απο την πρωτη στιγμη. Αυτο το χαμογελο που φιλαω καθε φορα, το εμπιστευτηκα, το ερωτευτηκα και δεν μπορω μακρυα του》ειπα και τον φιλησα. Μου δαγκωσε το κατω χείλος και επιτεθηκε στη γλώσσα μου. Μεσα σε δευτερόλεπτα αυτες χορευαν τον δικο τους αγαπημενο χορο.
《Σε αγαπω καρδουλα μου》του ειπα
《Σε αγαπαω πιο πολυ μικρη μου!》μου ειπε και συνεχισαμε το  φιλι μεχρι να μας τελειωσει το οξυγόνο.  Πηρα το κινητο μου και αρχισα να βγαζω σελφι μαζι με τον Κωσταντινο. Βγηκαμε πανω απο 200 σελφι. Αφου χορτάσαμε πηγαμε στο σαλονι. Ανοιξαμε την τηλεόραση και παραγγείλαμε πιτογυρα να θυμηθούμε τα παλια. Ειδαμε πως η ωρα ηταν ακομη 4 το μεσημερι οποτε αποφασισαμε να παιξουμε PS.

Αφου τον νικουσα με λιγες παρτιδες διαφορα χτυπησε το τηλέφωνο μου.

《Δεν θα το σηκωσεις;》με ρωτησε ο Κωσταντινος
《Ξερω γω; Φερ'το》του ειπα και απλωσε το χερι του, το πηρε και μου το εδωσε
《Ναι;》ειπα σηκώνοντας το τηλεφωνο
《Ελα Ελενα ο Ορέστης ειμαι》
《Αα γεια σου Ορεστη. Τι κάνεις;》
《Καλα ειμαι. Ελεγα αν ειστε σπιτι να ερχομουν να βλεπαμε καμια ταινια》ειπε και στράφηκα προς τον Κωσταντίνο
《Σε πειραζει να ερθει ο Ορεστης να δουμε καμια ταινια;》τον ρωτησα
《Οχι φυσικα και οχι. Ας ερθει. Θα περασουμε ωραια》ειπε και εγω με χαρουμενο τονο ξαναστραφηκα προς το τηλεφωνο
《Σε περιμενουμε》ειπα και εκλεισα το τηλεφωνο

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Λοιπον αναθεωρω. Αυτο ειναι το πιο βαρετο Κεφάλαιο ομως θα ανεβασω και το τελευταιο σημερα!!!!

ΨΗΦΙΣΤΕ/ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Φιλακιαααααααααααααα
Ελεανααααααα