Η παικτρια

Κεφάλαιο 5

Αφου ετοιμαστηκα πηγα σχολείο. Η πρωτη ωρα περασε κανονικα. Ειχαμε αρχαια. ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. Με το που βγηκα απο την ταξη για το πρωτο διαλειμμα ακουγα γελακια και ψιθύρους. "Τι στο πουτσο συμβαινει;" σκεφτομουν ενω περπατουσα προς το στεκι της παρεας μου.
Μολις εφτασα ειδα τον Ορέστη να τους μιλαει. Μα τι κανει αυτος εδω; Αυτος ουτε στο χιλιομετρο δεν πλησιαζει και τωρα εχει το χερι του γυρω απο τη μεση της Ξένιας. Της ξενοιας! Ελεος δηλαδη. Αυτη με παρακαλουσε να της τα φτιαξω με τον Μήτσο και τωρα ο Ορέστης εχει το χερι του γυρω απο τη μεση της. "Θα τη σκοτωσω τη σκυλα". Οπα οπα γιατι το σκεφτηκα αυτο. Τι στο διαολο εχω παθει;

Πλησίασα και ολοι άρχισαν να γελάνε.
《Τι στον πουτσο συμβαινει;》ρωτησα τα παιδια ενω ειδα τον Ορέστη να φιλαει την Ξενια και να φευγει. Αν ημουν καρτούν θα ειχα κοκκινησει και θα ειχα αρχισει να βγαζω καπνούς απ'τα αυτια
《Τι εινε Λενακι, περασαμε καλα χτες με το φρικιο. Περιμενα να εχεις ποιο πολυ γούστο.》ειπε ενα παιδι και γελασαν οι υπολοιποι. Τοτε ειδα τον Μήτσο να έρχεται προς το μερος μας.
《Ελενα πρεπει να μιλησουμε》ειπε αγριεμενα. Εγω κουνησα καταφατικά το κεφαλι μου και τον ακολουθησα
《Εξηγησε μου τι συμβαινει》απαιτησε
《Και γω το ιδιο θα σε ρωτουσα. Δεν ξερω τι συνεβη》
《Πηδηχτηκες ή δεν πηδηχτηκες με το φρικιο χτες;》με ρωτησε νευριασμενα. Ωχ θεε μου. Τι του λες τωρα;
《Εεε-εγω..》ειπα ενω προσπαθησα να σκεφτω κατι
《Ειναι αληθινά ολα αυτα που ειπωθηκαν!》μου ειπε ξεφυσωντας ανω εβαλε το χερι του πανω στο μετωπο του. Εγω κατεβασα το κεφαλι. Αν και δεν ξερω τι ειπωθηκε εμαθε πως το καναμε με τον Ορέστη》
《Τελικα ειχε δικιο ο Νικος που σε ελεγε πουτανα》ειπε και πηγε να φυγει οταν μπηκα μπροστα του
《Δημήτρη να σου εξηγησω》του ειπα κοιτάζοντας τον στα ματια
《Ο Δημητρης πεθανε για εσενα. Δεν θελω να σε ξαναδω μπροστα μου. Εγω σου ανοιξα την καρδια μου και συ τι εκανες; Πηδηχτηκες με το φρικιο》ειπε και εφυγε παρασερνοντας με. Αρχισα να κλαιω" γιατι ρε γαμωτο γιατι; τι εκανα για να το αξιζω αυτο;" ειπα ενω αρχισα να κλαιω. Ειχα γινει ρεζίλι. Ειχα χασει τη δυναμη μου. Τα παντα που μου είχαν μεινει μετα το θανατο της μαμας μου. Αλλα θα φυγω θα παω να μεινω στο μπαμπα μου. Ισως τον επομενο μηνα.

Μολις ηρεμισα πηγα σπιτι. Γεμισα τη μπανιερα και μπηκα μεσα. Αρχισα να σκέφτομαι τι ειχε γινει. Μεσα σε μια μερα καταστράφηκαν ολα. Ό,τι ειχα καταφέρει τοσο καιρο. Τοτε τα δακρυα αρχισαν να κυλανε απο τα ματια μου χωρις να το καταλαβω. Τοτε μπηκε μεσα ο Ορέστης. Δεν τον καταλαβα μεχρι που αρχισε να φωναζει.
《Ελενα! Τι σου συμβένει;》
Ωσπου το καταλαβα! Αυτος τα ειχε κανει ολα! Θυμαμαι που ειπε πως θα του το πληρωσω σημερα το πρωι. Θυμαμαι που εφυγε μολις πλησιασα τα παιδια.
《Ορεστη φυγε θελω να ντυθω. Μετα μπες!》του ειπα ξερά
《Πφφ καλα. Αλλα δεν θα δω κατι που δεν εχω ξαναδει!》ειρωνευτηκέ και βγηκε. Με γρηγορες κινήσεις ξεπλυθηκα και βγηκα απο τη μπανιερα. Φορεσα εσώρουχα και μετα ενα σορτσακι μαυρο με ενα απλό φανελακι.