Η παικτρια

Κεφάλαιο 13

《Μπα κυριε Στεφανου μας θυμηθηκατε;》ειπε ειρωνικα ο καθηγητης και τα βλεμματα μας συναντγθηκαν. Τι θελει αυτος εδω; Αυτος επρεπε να ειναι στη μανουλα του στη Γαλλία
《Εχει λιγες ωρες που γυρισα απο το εξωτερικο και δεν προλαβα να ερθω πιο νωρις! Να μπω;》ρωτησε τον καθηγητη και αυτος του απαντησε θετικα κανοντας σημα να καθισει. Μολις εκατσε αρχισε να μας καρφωνει με το βλεμμα του
《Τι κανει εδω ο Ορέστης. Κανονικα δεν θα επρεπε να ειναι στη μανουλα του;》ρωτησα τον Κωσταντινο και αυτος σηκωσε τους ωμους του προς ενδειξη πως δεν ξέρει.
《Που θα μεινει ρε Κωσταντινε; Να δεις που θα μας μπαστακωθει!》του ειπα χτυπωντας το στυλο πανω στο θρανιο
《Συμβαινει κατι;》με ρωτησε ο καθηγητης
《Ναι. Πρεπει να παρω λιγο αερα.》ειπα και βγηκα εξω. Εκατσα εξω απο την πορτα για να ηρεμισω. Δεν γινεται να ηρθε ρε γαμωτο. Εκει που ηταν ολα τοσο τελεια ερχεται και μας τα χαλάει! Εκεινη την ωρα περνουσε ο μαθηματικος και πλησιασε
《Τι εγινε; τι σου συμβαινει;》ειπε και λυγισε τα γονατα του ετσι ωστε να με φτανει στο υψος
《Τιποτα》ειπα οσο πιο πειστηκα μπορουσα
《Ελα οχι και τιποτα. Την προηγουμενη ωρα ελαμπες απο χαρα μεσα στο μαθημα και τωρα...κλαις》ειπε και τοτε καταλαβα πως κλαιω
《Που το ξες;》
《Βασικα ειμαι ο αγαπημενος σου καθηγητης και το ξερω. Μη ρωτησεις πως απλα το ξερω. Και συ εισαι η αγαπημενη μου μαθητρια. Εισαι πολυ γλυκια οταν θες και πολυ εξυπνη. Ασε που το παιζεις χαζη. Δεν εχεις κανει ουτε το παραμικρο λαθος και ειναι πολυ δυσκολο. Θυμασε σημερα που σας  έβαλα μια ασκηση. Ησουν η μονη που την ελυσες. Και ολοσωστα μάλιστα.  Ουτε εγω δεν μπορεσα να τη λυσω. Εχεις χαρισμα》μου ειπε και χαμογελασα. Δεν ηταν και πολυ δυσκολη. 5 λεπτα εκανα
《Σας ευχαριστω παρα πολυ.》
《Μιλα μου στον ενικο. 8 χρονια διαφορα εχουμε.》
《Καλα》του ειπα και χαμογελασα
《Ετσι θελω να χαμογελας》μου ειπε και με αγκαλιασε. Περυσι τον ονειρευομουνα. Ηθελα να γινει κατι μαζι του αλλα ποτε δεν εγινε.
《Εε συγγνωμη αλλα πρεπει να παω μεσα. Θα φαω απουσια》ειπα και σηκωθηκα
《Ναι καταλαβαινω. Θες να μου δωσεις το κινητο σου να τα πουμε καμια μερα;》με ρωτησε λιγο ντροπαλα. Ρε φιλε αν το ειχες ζητησει περυσι θα σε καλουσα και σπιτι μου
《Ναι φυσικα. Εσεις θα μου δωσετε τον δικο σας; Μπορει να χρειαστω καποιο ιδιαιτερο!》ειπα και γελασε. Μόλις ανταλλαξαμε τηλεφωνα μπηκα στην ταξη μ'ενα χαμογελο ως τα αφτιά. Πηγα στο θρανιο και εκατσα διπλα στον κωσταντινο με αυτο το χαζοχαρουμενο χαμόγελο
《Τι εγινε; Εισαι καλα;》
《Εε ναι ολα καλα!》ειπα γρηγορα γρήγορα και επεσα με τα μουτρα στο βιβλιο