Η παικτρια

Κεφάλαιο 18

《Σ'ΑΓΑΠΑΩ》του ειπα και με φιλησε. Ολοι μας κοιτουσαναν μαζι και ο Στελιος με την Ξενια ομως δεν ειπαν τιποτα και τοτε χτύπησε το κουδουνι
《Ελευθεροι》ειπε ο Στελιος
《Εκτος απο σενα Κοντονικολαου》ειπε και γυρισα προς το μερος του μαζι νε τον Κωσταντινο
《Αγορι μου εσυ μπορείς να φυγεις》ειπε και εκανε νοημα να φυγει. Μολις βγηκε ακουσα να κολλανε 5 μεταξυ του και να λενε πως επιασε τη καλη. Τοτε γυρισα προς τον Στελιο ο οποίος εκλεισε την πορτα και με πλησίασε
《Τι παιχνιδι παιζεις;》με ρωτησε ενω ειχα κατσει στην καρεκλα της εδρας
《Εγω; Κανενα. Δεν ξερω τι εννοεις;》ειπα και αυτος ηρθε νευριασμενα κατα πανω μου. Εγω κοιτουσα τα νυχια μου. Εσπασαν!
《Γιατι λες ψέμματα πως εισαι εγκυος;》
《Ποιος ειπε πως λεω ψέμματα; 》οση ωρα μιλουσα μιλουσα ηρεμα και αυτο τον νευριαζε περισσοτερο
《Δεν μπορει να εισαι εγκυος. Μα πως;》ουτε η μανα μου δεν θα εκανε ετσι
《Με τον γνωστο τροπο》του ειπα και αυτος αρχισε να κοβει περα δωθε .
《Μα εισαι πολυ μικρη》ειπε συνεχιζοντας τις βολτες του
《Η αγαπη δεν εχει ηλικια》του ειπα και αυτος σταματησε και ακουμπησε τα χερια του στην εδρα
《Αυτο λεω και γω! Γιατι ρε Έλενα;》ειπε απελπισμενα. Ωχ δεν μπορω καθολου αυτη την ανακριση
《Γιατι γινετε ολο αυτο;》ρωτησα ενω ακουμπησα τη πλάτη μου στην πλατη της καρεκλας και το χερι μου πηγε στην κοιλιά μου
《Αυτη ηταν η πιο δυσκοκη παρασταση της ζωης μου》ειπε και εκατσε στο θρανιο απεναντι απο την εδρα
《Και ποιος ο λογος να δωσεις παρασταση;》εγω ρωτουσα ηρεμα και αυτος νευριασμενα.
《Μου αρεσεις, σε θελω, σε γουσταρω, σε αγαπαω, ειμαι ερωτευμενος μαζι σου》ειπε και ξεφυσιξε
《Αυτο...δεν θα δουλεψει》ειπα και εδειχνα με τον δεικτη μου μια εμενα μια αυτον
《Γιατι;》
《1ον εισαι πολυ μεγαλυτερος και καθηγητης 2ον ο,τι αισθηματα εχεις για εμενα εγω εχω για τον Κωσταντινο και 3ον σε λιγο καιρο παντρευομαι και περιμενω παιδι》ειπα και βουρκωσε
《Μα εσυ ειπες πως η αγαπη χρονια δεν κοιτα》ειπε προσπαθώντας να βγει και απο πανω
《Ναι. Ομως δεν υπαρχει αγαπη μεταξυ μας》ειπα και ηταν σαν να του καρφωσα το μαχαιρι στη καρδια
《Ακου. Εγω αγαπω τον Κωσταντινο και εχω δωσει μια υπισχεση. Να ειμαι μαζι του μεχρι το τελος. Μεχρι να μας χωρισει ο θανατος. Συγγνωμη αλλα καταλαβε και εμενα. Δεν μπορω να ανταποκριθω στα συναισθηματα σου. Περυσι ηθελα πολυ να γινει κατι μεταξυ μας αλλα απο τοτε που γνωρισα τον Κωσταντινο εχω αλλαξει. Συγγνωμη》ειπα και πηρα τη τσαντα μου να φυγω. Πριν κλεισω την σιδερενια πορτα πισω μου γυρισα και τον κοιταξα. Γελασα με την ιδεα πως πριν ενα χρονο θα το ειχαμε κανει πανω στην εδρα και τωρα απλα καθετε με τα χερια του να καλυπτουν το προσωπο του και οι αγκωνες να ειναι στηριγμενοι πανω στην εδρα. Τοτε γυρισα και ειδα απο πισω μου τη Στεφανια. Συμμαθήτρια απο παλια. Πολυ ομορφη κοπελα. Ξανθια με πρασινα ματια. Ομως κατι απωθουσε τα αγορια. Λογικα η αναγκη της να βρει γκομενο
《Γεια σου》ειπε με την τσιριχτη φωνη της. Αναθεωρηση. Η φωνη της τους απωθουσε
《Γεια》ειπα και πηγα να φυγω οταν την ακουσα να με ακολουθει απο πισω
《Έλενα να σε ρωτησω κατι; 》με ρωτησε και γυρισα να την κοιταξω. Ακομα μου τη σπαει αυτη η συμπεριφορα. Σαν τα σκυλακια που ακολουθουν τον ιδιωκτητη τους. Και μετα φταιμε εμεις που τους κακομεταχειριζομαστε.
《Σ'ακουω!》ειπα μη εχοντας αλλη επιλογη
《Μπορεις να κανεις να παιχτει κατι με τον Ορεστη;》που τον θυμήθηκε αυτον; Εγω δεν του μιλουσα για να τον ξεγραψω μια και καλη αλλα το συμπαν ειναι εναντίον μου.
《Οχι》ειπα και γυρισα να παω να βρω τον Κωσταντινο
《Σε παρακαλωωω》ειπε καθως προχωρουσε απο πισω μου. Τοτε τον ειδα και απο πισω του αγνοφαινονταν ο Ορεστης. Ετρεξε και μεσα σε λιγα δευτερόλεπτα βρισκομουν στην αγκαλια του Κωσταντινου μου. Απο πισω ηταν ο Ορεστης και ο Μήτσος "Ωχ" σκεφτηκα ομως δεν το ειπα δυνατα.
《Γεια σου Ορεστη 》ακουσα τη Στεφανια να λεει αλλα ο Ορεστης δεν απαντησε
《Γεια σου Ελενα》ειπε ο Ορεστης και εγω βγηκα απο την αγκαλια του Κωσταντινου
《Συγχαρητήρια βρε χαζο》ειπε και επεσα στην αγκαλια του χασκογελώντας. Στην αρχη ξαφνιάστηκε ομως μετα με εκλεισε μεσα στα χερια του
《Σε ευχαριστω》ειπα στον Ορεστη και αυτος απορησε
《Γιατι;》
《Αν δεν ησουν εσυ δεν θα ειχα φυγει απο το σπιτι να συναντησω τον Κωσταντινο. Σε ευχαριστω προην σπασικλοαδερφουλη!》ειπα και γελασαμε
《Πως με ειπες;》τον θιξαμε καλε
《Προην σπασικλοαδερφουλη!》ειπα και γελασε ακομη μια φορα
《Ορεστη μου κανεις μια χαρη;》ειπα και εγνεψε καταφατικα. Του ψιθύρισα στο αφτι να αγκαλιασει τη Στεφανια η οποια καθοταν ήσυχη απο πισω μου ετοιμη να κλαψει.
《Μην αρνηθεις. Μου χρωστας》ειπα και αυτος ηττημενος αγκαλιασε τη Στεφανια και χαθηκε στο βαθος του διαδρρομου ενω η Στεφανια εφυγε σχεδον πετώντας.

♣♣♣♣♣♣♣♣

ΣΥΓΓΝΩΜΗ!

Παιζει να ειναι το πιο βαρετο κεφαλαιο που εχω γραψει ποτε!
Ομως η ιστορια μας τελειωνει σε 2 κεφαλαια που γινονται την ιδια μερα οποτε περιγραφονται οι λεπτομέριες.

Ψηφιστε και σχολιαστε για να τελειωνει η αγωνια σας!

Ελεανα