විහාරා චිත්‍ර සාප්පුව වසා දමා නිවස බලා පිටත් වීමට සූදානම් විය. කාර් එකට නැගි විහාරා මගක් දුර යන අතරතුර දුටු දේ නිසාම ඈ කලබල වී කාර් එක නතර කලාය.
කාර් එකෙන් බැස්ස විහාරා දිව ගියේ මහමග හිද සිටි ගැහැණු ළමයෙක් වෙතටය. ඒ වෙන කවුරුත් නොව කේශ්වියි. කැඩුණු වයලීනය හා උදෑසන සිත්තම් කල සිතුවමේ කොටසක්ද අතැතිව ඈ බිම හිදගෙන සිටියේ හඩමිනි.
"කේශ්වී.. අනේ මොකද මේ.."
කේශ්වී අසලට දිව ගිය විහාරා අසන්නට විය.
"මුකුත් නෑ.. ප්ලීස් මෙතනින් යන්න.. මට පාඩුවේ ඉන්න ඕනී.."
කේශ්වී කෑගසමින් හඩන්නට විය. අතෙහි වූ වයලීනය ස්පර්ශ කරමින් ඈ දිගට හඩන්නට විය.
"අනේ අඩන්න එපා ළමයෝ.. මොකද්ද උනේ කියන්නකෝ.."
විහාරා කෙශ්විගේ උරහිසට අත තබමින් අසන්නට වූයේ ඈ අසලින් හිදගනිමිනි.
"ප්‍රශ්නයක් නෑ.. ප්ලීස් ඔයා යන්න.."
විහාරාගේ අත ගසා දැමූ කේශ්වී කියන්නට විය.
කේශ්විගේ වචන ගනන් නොගත් විහාරා ඈව වැලදගත්තාය. මන්ද යත් වැලදගැනීමක් යනු ඕනිම වේදනාවකට තිබෙන වටිනම සහ සරලම විසදුම නිසාවෙනි.
විහාරගේ වැලදගැනීම හමුවේ කේශ්වී තව තවත් හඩන්නට විය. ඈට අවැසි වූයේ හඩන්නට උරහිසකි. විහාරගේ වැලදගැනීම කේශ්වීට මහත් සතුටක් සහ සැනසීමක් ගෙන දුන්නේය.
"හරි.. ඔයා මට උන දේ කියන්න කැමති නැත්තම් කමක් නෑ.. ඒත් මට ඔයාව මෙතන දාලා යන්න බෑ.. මන් ඔයාව ගෙදරට එක්කන් යන්නම් ඔයාලගේ.."
විහාරා කිව්වේ කේශ්විගේ හිස අතගාමිනි.
"ඕනි නෑ.. අනේ මට බෑ දැන් එහේ යන්න.."
කේශ්වී හඩමින් බෑගෑපත්ව විහාරට කියන්නට විය.
"හරි එහෙනන්.. මන් ඔයාව අපේ ගෙදර එක්කන් යන්නම්.. අපේ ගෙදර කවුරුවත් නෑ.. ඉන්නේ මායි අම්මායි සර්වන්ට්ස්ලා දෙන්නායි විතරයි.."
යැයි කියමින් විහාරා කේශ්වීගේ අතින් අල්ලා ගෙන ගොස් ඈව කාර් එකෙහි හිදවීය. අතෙහි වූ වයලීනය හා සිතුවම් කොටස වාහනයේ පිටුපස ආසනයට දැම්මාය.
