ලොරියෙහි මෝටර්සයිකලය ගැටෙත්ම කේශ්වී පසෙකට විසිවී ගොස් ඇගේ හිස පාර අසල වූ විශාල ගලක වැදුනේ ඈ හරිහැටි හිස් ආවරණය පැලහ නොසිටි නිසාය.
ඇගේ පියා විසිවී වැටුනේ මහාමාර්‍ය වෙතටය. මාර්ගයේ පැමිණි මෝටර් රථයක් ඔහුව වටකරගෙන ගියේ මෝටර් රථ හිමියා ඔහුව නොදුටු නිසාවෙනි.
එම මෝටර් රථයේ හිමියා සහ මාර්ගයේ වූ අනෙකුත් මගීන් එක් වී කේශ්විවත්, ඇගේ පියාවත්, විහාරගේ පියා සහ මිත්ත්ණියවත් කඩිනමින් රෝහලට ඇතුල් කලහ. නමුත් දිවිගලවා ගත හැකිවූයේ කේශ්විට පමණි.
කේශ්විගේ පියාත්, විහාරාගේ පියා සහ මිත්තණියත් අනතුර සිදුවූ ස්ථනයේදීම මියගොස් සිටියහ.
විහාරාගේ පියාගේ මෝටර් රථය තුල වූ ඔහුගේ දුරකථනය අතට ගත් එක් මගියෙක් එහි අවසාන ඇමතුමට නැවත දුරකථන ඇමතුමක් ලබා ගත්තේය.
"හෙලෝ..."
"හෙලෝ.. කවුද මේ කතාකරන්නේ..."
"ඇත්තටම මේ ෆෝන් එකෙ අයිතිකාරයා ටික වෙලාවකට කලින් ඇක්සිඩන්ට් වුණා.. අපි එයාව හොස්පිට්ල් එකට ඇස්මිට් කරා මිස්.. ඔයාලාට එන්න පුලුවන්ද.. AN Hospital එකට තමයි ඇඩ්මිට් කරේ..."
"මොකක්...?????????... අම්මේ...අම්මේඒඒඒඒඒඒඒඒඒඒඒඒඒ....."
විහාරාට තමන්ගේ හුස්ම නැවතුනාක් මෙන් දැනුණි. කලයුත්තේ කුමක්දැයි හරිහැටි තේරුමක් නොවූ ඈ මවට හඩගැසුවාය.
"මොකද ළමයෝ මේ බෙරිහන් දෙන්නේ..."
නිදන කාමරයේ සිට පිටතට පැමිණි ඇගේ මව ඇසුවාය.
"අම්මේ තාත්තා.. තා.ත්..තා.. අහ්..අහ්..අහ්..අහ්.."
විහාරාට කතාකිරීමට පවා අපහසු විය. ඈ ඉකි ගසා හඩන්නට විය.
"මොකද ළමයෝ වෙලා තියෙන්නෙ.. ඇයි මේ අඩන්නේ..."
