[නන්නාදුනන තරුණියක් ලග මෙතරම් ආරක්ෂාවක්, සැනසීමක් දැනෙන්නේ ඇයි..]
කේශ්වී තමාගෙන්ම ප්‍රශ්න කරන්නට විය.
"මොනවද ළමයො කල්පනා කරන්නේ.. කමක් නෑ කියන්න බැරි මට දැනගන්න ඕනි නෑ.."
විහාරා කේශ්වී අසලින් නැගිට පිටව යාමට සැරසිණි.
"යන්න එපා.. ඉන්න විහාරා.. මන් කියන්නම්.. මට කියන්න බැරි කමක් නෑ.. ඒත් ඒක කියන්නේ කොහොමද.."
පිටව යාමට සැරසුණ විහාරාගේ අතින් අල්ලාගත් කේශ්වී කියන්නට විය. ඇගේ වචන වල් තිබුණු දුක්මුසු ස්වාභාවය නිසාම විහාරා ඇගේ අත තදින් අල්ලාගෙන ඈ අසලින්ම වාඩිවිය.
"මන් කොහෙවත් යන්නේ නෑ කේශ්.. ඔයා කියන්න.. මන් අහන් ඉන්නම්.. ඔයාගේ ඕනිම දෙයක් ඔයාට මාත් එක්ක කියන්න පුලුවන්.."
කේශ්විගේ දෑස් වලින් කඩා හැලුණු කදුලු පිසදමමින් විහාරා කියන්නට විය.
"ඇත්තටම ඊයේ උනේ........................"
__________________________________
_පෙර දින උදෑසන_
"අම්මා.. අම්මා..."
අලුතින් ගත් වයලීනය හා උදෑසනම් ගොස් සිත්තම් කර ගත් සිතුවමත් රැගෙන නිවසට ඇතුලු උන කේශ්වී ඇගේ මව අමතන්නට විය.
මව පෙනෙන්නට නොසිටි නිසා ඇය මවගේ කාමරය අසලට ගියාය.
"අම්මා..........අම්මාආආආආආ..."
කේශ්වී ශබ්ද නගා නැවත නැවතත් මව ඇමතීය.
"අම්මා ගෙදර නෑනේ පැටියෝ..."
නානකාමරයේ සිට පිටතට පැමිණි වයස අවුරුදු 53ක් පමණ වූ කේශ්වීගේ සුලු පියා පැවසීය.
ඔහු තුවාය පමණක් හැදසිටි අතර කේශ්වී දෙස බැලුවේ කුසගින්නේ උන් සිවලෙකු ලෙසිනි. ඔහු දිගින් දිගටම කේශ්වීගේ පියයුරු දෙස බලන්නට විය.
එය කේශ්විට මහත් අප්‍රසන්න දෙයක් වූ නිසාම ඈ කාමරෙන් පිටත් වීමට සැරසුණි.
"කොහෙද යන්න හදන්නෙ මගේ baby girl..."
යැයි කියූ කේශ්විගේ සුලු පියා ඇගේ අතින් අල්ලා ගත්තේය.
