SİYAH EJDER (love of black dragon)

TANIK

Korkularımla başbaşayım sanki bu ilk ve son değil gibiydi evrendeki insanlar aşkları boyunca yapmadığı şey bırakmadı insan başlı başına bir yalana şahit oldu seni seveni değilde bir başkası hayatımız olmuştu bu durum bizleri iyice yormuştu kaç günümü almış bu dünya kaç yılımı bir durum üzerinde çok düşünür oldum illa yeniden başlamak istedim bu durum beni yordu insanlar ölümle savaşmadı korkusuz olmayı bile seçmediler yenildiler başlarıbaşına bir felekat gibiydi bu durum insanlık çağını etkilemişti sanki...

Arife bakıyordum ama korkuyordum gökyüzü ilk defa güzel gelmemişti ya katil yanı başımdaysa savaşamazsam nolurdu ilk defa birine yenilmiştim bu dünyada Zafer tek başlı başına bir maceraydı insan toplumu aşkta yenilmeye hazırdı bende öyle Arif döndü bana baktı gözümü geri çektim Arif
-noldu daldın öyle?
Ben
-hiç bir insana yenildiğin oldumu?
Arif
-bir küçük kız vardı yağmurlu fırtınada ağlıyordu sessiz sedasız bunu söyleyemiyordu içindekiler çok zordu nasıl desem yetim gibiydi ama başta anlamadım önceleri savunmasız yaptığım bir katliam olmuştu çete kurulmadan önce bana bir görev verilmişti baba öldürdüm yağmurlu hava fırtına eserken kurşun yağdırdım tek başıma ama vicdan azabı çekmiştim o anki duygum yok oldu biri çıkıp bana bunu sorsaydı ağlardım çünkü ben suçluydum onun ailesini bulamadım hep bi yerlerde aramakla buldum kendimi ama sen varsın yanımda eğer gidersen bütünlüğüm mahvolur
Ben kendi kendime söylendim ayağa kalktım ağlamaya başladım soluk alamadım teselli etti Arif ama ne fayda ya o benim babamsa napacaktım ben bir söz vermiştim katili öldürcektim Mithat bu oyunda piyondu oda uzaklara yelken açmıştı oysa ben tek başıma yüzleşiyordum insanlarla güzel manzarası olan herşey bana göre çok özensizdi renkli bir dünyam vardı eskilerden babamla koşu yapardık hastalığım vardı babam demezdi hep beni korurdu hep bana yenilirdi birgün mağazaya gittiğimizde bir şapka beğenmiştim parası yetmediği için alamamıştı bunu bana yansıtmamıştı gariban bir ailede yetişsemde merhamet hep yanımdaydı Ar duygusu genişti ama bir insan savaşamayacak kadar yetersizdi ben öfkelendim anılar başımda canlandı o şapka için günlerdir babam para biriktirdi eve geç geldiğide olmuştu sonra doğum günümdü annem bile hatırlamıyordu babam eve geldi herkes uyumuştu kardeşlerim bile kutlamıyordu babam elimden tuttu pastaneye götürdü hediyesini açtı en sevdiğim şapkaydı ağlamaya başladım ilk defa biri beni değerli kılmıştı ben babamı çok severdim o gün yüZüme baktı"manolya sen güçlü bir kızsın bir gün yazar olmanı çok isterdim yada oyuncu olup ünlü olup kitaplarını okumalarını ben ölünce bile olsan seni öbür dünyada melek olarak izleyeceğim sakın korkma kızım bu dünya geçici bir yerdir bir gemi düşün limanda uçsuz bucaksız gezip gidiyor birde bir yere takılıyor duruyor durma asla pes etme zorunda olsan bile savaşmak için mücadele vermelisin kızım"sonra Arif beni uyandırdı bu bir rüyaymış ceketini üstüme örttü arabasına bindirip evine götürdü evi seyrettim uyku tutmadı balkonda oturdum Arif kahve hazırlayıp getirmişti masaya koydu Arif
-noldu sana manolya?
Ben
-ne olmadı bana demelisin
Arif
-ne oldu sana?
Ben elini tuttum
-sen çok değerlisin biliyorsun ama ben korkuyorum ben bu dünyaya babamın katilini bulup öldürmek istiyorum bu süreç içinde herkesten uzak olucağım senden bile herkesten şüphe ediyorum
Arif
Bulursan ne mutlu sana ben hep seni haklı görürüm.
Ben
-mesela sen öldürmüşsen diyelim benim seni öldürmeme yada öldüremezsem napardın öylesine sordum.
Arif
-eğer ben düşmansam kalbinin beyninin sesini dinle ama ben olsam o silahla kalbimden vurmanı isterdim bunu haketmişimdir senin acını dindirmeye yararsa acımadan vur bana ben razıyım seni her ne olursa olsun koruyacağım
Ben ayağa kalktım evden ayrıldım Arif bağdıyordu arkadan uzaklaştım biraz bir banka doğru oturup denizi seyrettim arkadan biri geliyordu korktum hareket etmedim biri benim elimi tuttu elleri çok soğuktu banka oturdu yüzüne doğru baktım yüzü elleri yara bere içindeydi sonra bana doğru baktı bu mithattı gözüme geri çevirmiştim mithat
-Arif'i hala seviyorsun biliyorum gerçekten özür dilerim piyon artık olmak saçma seni korumak saçma ama yapamadım başka birini sevemedim senin gibi zor oldu napacaktım ki ailem yok kardeşim yok tek başımaydım seni buldum dedimki işte bu benim ailem yanılmıştım ailem dediğim ev ısıtmıyordu artık ne buz kesmiştim ben evsizken bir seni tanıdım ihanet edemez kimse ailesinden uzağa gidemez hep derdin bana uçurtma gökyüzüne doğru yelken açsa bile birgün aniden kırılabilir doğru uçurtmamın sağ kanadı kırıldı artık eskisi gibi uçamıyor denizlere yelken açmıyor"
Ben
Bir bozuk saatim her dakka başı bir ses ama içim içimi yiyor dışarı yansıtamıyorum eski satte takılı kalmışım kimse düzeltemiyor yeni bir pil lazım ama onu bulmak bile zor geliyor insana"
İkimizde birbirlerimizle dertleştik ama hayat ve kader evrene nasıl bir etki edicek intikam ve aşk nasıl bir hayat sürecek hiç anlamadım ama ben bir mavi denize yenilmiştim ve bir daha başka deniz liman tanıyamadım hayatım boyunca orada mahsur kalmıştım balıkları tutan insanlar acımadan onları miğdeye indirirdi o balıklar limanda kaç aşka tanık olmuştu?