SİYAH EJDER (love of black dragon)

KATİL

Ağladığı sıra kalbim kırılmıştı sanki o değilde ben ağlıyordum ruhu o kadar narin ve güçsüzdüki bazenleri oyuncu olmak onun için zordu yaşamı boyunca gülüp eğlenmek istemişti küçüklüğü yeterince berbatken şimdiki hali nasıldı her zaman yarına inanırdı yarından sonraki güneş onu iyi eder sanırdı yanılırdı yarından sonra gün batacaktı
Eve gitme kararı aldım

Manolya
-Arif yeterince vedalaştık izin verirsen eve gitmem gerekiyor

Arif
-seni ben bırakıyım

Manolya
-lütfen herşeyi zorlaştırma ben giderim ve eğer seçtiysen bu yolu seni zorlamıycam ağlama artık güçsüz olman beni mutlu etmiyor yaşamalısın yarını beklemelisin

Arif
-yarından sonra gün bakacaktır bana hep derdin yarın umutsuz vakadır.

Gözlerim birden dalıp gitmişti sanki ruhlarımız konuşuyordu ama artık iki yabancıydık bunun bize zarar verdiğini bilsek geçmişte karşılaşırmıydık geçmişin izi derin bir sözü yaralayabilir her insanı geçmişten gelen özlemlerde buna dahildir

Çantamı alıp çıktım yine yağmur bastırmıştı her yeri yine umutsuz vaka bir gündü her yağdığında bana babamın ölümünü hatırlatıyordu yarın nasıl olurdu
Annem arıyordu açmıyordum yine bir bankta buldum kendimi boğazım düğümlenmiş konuşamadığım cümleler beni öldürüyordu gülümsemek bile yoruyordu ruhlar aleminde acının tatlı tebessümü yoruyordu şimdi nolucaktı çabalamımıza rağmen o öldükten sonra benmi çeteyi yönetecektim yaşamına son verincemi bu olaya babası yüzünden katılmıştı öfke ve üzüntü herşeyi anlatıyor geçmişinin izi ağırlaşmış ve ölü bedende yaşamaya çalışan insanlar umutlanmazdı
Her ne olursa olsun güzel günün sonunda onları bekleyen bir acı elbette vardı

Mithatı aradım ona onun yanına geleceğimi söyledim yürümeye devam ettim yolun sonunda hastanedeki kızı gördüm elinde oyuncak bir elinde fotoğraf vardı onun yanına giderken arkadan bir ses duydum onun öğretmeniydi öfke ve üzüntü bir arada olunca duygularımı hissedemedim napacaktım bekledim kız yanıma doğru koştu öğretmen
-bekle aleyna onun yanına gitme o katil
Bunu bana diyen biri kendisinin aynasını yansıtıyordu ama çocukların duyguları saftı karşısımdakini anlama gücüne sahipti çocuk
-o beni kurtardı kötü biri olamaz öğretmen silahı kıza doğrulttu koşmaya devam ettim silah sesi duyuldu soğuktu üşüyordum sanki sıcak bir yere ihtiyacım vardı gözüm gökyüzüne bakıyordu çocuk ağlıyordu ben ağlasam bile hissedemiyor gülümseyemiyordum arkadan ses yaklaştı gözlerimi yumdum birdahaki uyanacak gibi hissedemedim bedenimi hissetmedim hareket bile edemedim gözümden en güzel anılar geçmesine rağmen mutlu olamadım yada güldüğümü anlayamadım
İnsanlar hayatları boyunca insanları üzmeye meyillidir önemli olan kendini tanımaktır ne olursa olsun ister katil olalım isterse kötü biri her insanın içinde bir kalp olduğunu bilemezler her kalp kırıldığımda mutlu olduğunu hissedemez  mutlu oluyorsa bunu her zaman gizlersin