sjans in visé/bankzitters fanfiction

2

"Robbie"

Ik kijk Robbie aan en glimlach. "Alleen met Matthy en mn vriendin heb ik t bed gedeeld, geen zorgen" zegt hij. Ik lach en veeg mn tranen weg. "Gaat ie weer" vragen ze. Ik knik en ontspan weer. Matthy is een goede jongen. "Lieverd mag ik je dalijk nog eventjes" vraagt Robbie. Ik knik en we zetten de spullen binnen. Matthy laat ons dan eventjes alleen. "Robbie, Matthy voelt vertrouwd" zeg ik zacht. "Dat weet ik liefje" zegt hij. "Maar ik wil vragen of je nog last hebt met eten of niet" zegt hij. "Eigenlijk wel, maar ik probeer t wel." Hij glimlacht en drukt kort een kus op mn voorhoofd. Samen lopen we terug waar de rest opeens ook is. "Ja zij is niet lelijk" hoor ik. Ik zoek de ogen van Matthy en knijp in de hand van Robbie. "Milo niet doen" zegt Robbie.

"Hey meis" zegt een jongen met baard. "Hoi" zeg ik zacht. "Trek je maar niks aan van Milo hij denkt dat hij leuk is, anyways ik ben Raoul" zegt hij. Ik knik. "Koen!" Een roodharige jongen steekt zn hand op. "Milo!" Die jongen is bijna kaal. Best grappig om te zien. "Weet je al waar je wilt slapen lieverd nu je een gezicht hebt" zegt Rob. Ik knik. T is of Matthy of Robbie. Die 2 vertrouw ik nu t meest. "Waar wil je slapen dan zetten we eventjes je spullen daar" zegt Matthy die bij me komt staan. "Mag ik bij jou" vraag ik zacht aan Matthy. Hij knikt en pakt mn spullen. Ik pak er ook wat en loop achter hem aan.

De kamer op de benedenverdieping is van hem. Zelf vind ik dat denk ik ook fijner. "Je mag in mijn bed dan pak ik wel een luchtbed" zegt hij. "Je mag ook bij mij erbij komen liggen t is jou bed" zeg ik. Hij kijkt me aan en knikt. Zo ruimen we samen alle spullen van mij op. "Mag ik een knuffel" vraag ik zacht. Hij komt op me af en geeft me een knuffel. "Je bent een schat, weet je dat" zegt Matthy. Ik haal mn schouders op, waarna ik de deur open hoor gaan. "Jezus ik dacht dat er iets was" schrikt Robbie. Ik glimlach naar hem en schud mn hoofd. "Dan is t goed, komen jullie wel zo eten" zegt hij. Ik schud mn hoofd, terwijl Matthy knikt. "Liefje je moet eten dat weet je" zegt Robbie. Ik schud mn hoofd.

"Is ze onzeker" vraagt Matthy. "Anorexia" zegt Robbie. Ik wil t er niet over hebben. Ik laat los uit Matthy zn grip en neem wat afstand. "Hey dat is toch niet erg" zegt Matthy en pakt me stevig vast. Ik schrik op en duw hem weg. Ik stap steeds iets naar achter tot ik tegen de muur klap. Mn ademhaling loopt op en ik merk dat ik in de armen van iemand word getrokken. Mn hoofd komt tegen een borst aan, maar om te weten van wie wil ik niet eens. "Doe maar rustig meis, Robbie is eten voor ons halen en dan eten we hier saampjes" hoor ik Matthy. Ik knik en ontspan iets. "Goed zo meis rustig aan" zegt hij. Ik kruip meer tegen zn borst en ontspan meer. Als ik helemaal rustig ben schrik ik als ik mn ogen open. Matthy zit hier zonder shirt. "Ben ik zo lelijk" zegt Matthy. Ik knik en kijk op. "Bedankt he zal je nog eens helpen" zegt hij. Ik knik en ga staan.

"Hoezo heb je hem eigenlijk uit" vraag ik. "Robbie zei dat t je rustiger maakt als je naar een ademhaling kan luisteren en dat hij dit ook altijd doet" zegt Matthy. Ik knik en zie Robbie staan met eten. "Hier schatjes ik heb wat eten. T hoeft niet op oke, kijk maar" zegt Robbie. Ik knik en we nemen t eten aan. Als we op bed zitten, eten we t rustig. Als ik halverwege ben stop ik. "Je hebt goed gegeten lieverd, laat maar staan" zegt hij. Ik bloos om de manier hoe hij me noemt. Lieverd. Ik knik en zet t neer op t nachtkastje. "Is t goed als ik even mn ogen sluit. Ik word altijd moe van een paniekaanval" vraag ik. Hij knikt. Ik ga liggen onder de deken en nestel me aan zn zijde. Ik sluit rustig mn ogen en val langzaam inslaap. Als de deur opengaat mompel ik nog iets, waarna Matthy beweegt. Ik kijk en zie dat hij gaat liggen. "Slaaplekker" mompel ik. "Welterusten" zegt hij. Vrijwel meteen val ik inslaap aan zijn zijde.

768 woorden