Your Whisper

Dług

Pierwszego dnia pracy dostałam strój roboczy – brązową zapaskę, niebieską koszulę i plakietkę z imieniem pod którym widniał napis "uczę się". Szkolenie rozpoczęłam od nauki przygotowania kawy. Gladys – smukła dziewczyna z krótkimi włosami – miała mnie szkolić z obsługi ekspresu. Słuchałam długiego wywodu na temat konieczności przepłukiwania grupy – czymkolwiek była – po każdym cyklu parzenia kawy, zastanawiając się czy dziewczyna połknęła kij od szczotki. Była wysoka, mogła mierzyć około stu osiemdziesięciu centymetrów. Jej atletyczna, chłopięca figura przywodziła na myśl zawodową sportsmenkę. Plecy miała proste, jak deska, ramiona ściągnięte, patrzyła na mnie z góry – raczej ze względu na dzielącą nas wysokość, nie odniosłam wrażenia, że się wywyższa.

– Słuchasz mnie? – przywołała mnie, kiedy zawiesiłam wzrok na stosie pomarańczy. – Marie, powtórz co właśnie powiedziałam – poprosiła, krzyżując ręce na piersi,

– Przepraszam, zamyśliłam się.

– Zauważyłam – stwierdziła chłodno. – Zaczniemy od kaw czarnych – espresso, double espresso, kawa czarna. Następnie przejdziemy do kaw mlecznych – espresso macchiato, flat white, cappuccino, caffè latte, latte macchiato oraz kawy sezonowe.

– Mam to wszystko zapamiętać?

– Zgadza się. Zapamiętać i nauczyć się właściwie wykonywać. Nasi goście wymagają, by serwowane napoje były przyrządzone z właściwą starannością. Nie ma miejsca na pomyłki. Kluczem do sukcesu jest zrozumienie procesu, dobranie właściwej ilości kawy oraz prawidłowe spienianie mleka. Tego ostatniego będziesz się uczyć przez kilka najbliższych dni. Kiedy uda ci się rozpoznać i wykonać właściwą cremę, przejdziemy do latte art.

– Co to takiego?

– Sztuka – odpowiedziała, unosząc kąciki do góry. Obróciła się na pięcie, kiedy w kawiarni pojawił się pierwszy gość. – Dzień dobry – przywitała się, nieznacznie skłaniając głowę. Zrobiłam to samo. Przyjmując zamówienie od mężczyzny w garniturze pokazywała mi w jaki sposób obsługiwać system, na którym miałam pracować. – Spakuj croissanta do torebki – poleciła mi. – Sięgnęłam po metalowe szczypce i, zgodnie z wcześniejszymi instrukcjami – złapałam go bardzo delikatnie, by nie zniszczyć jego delikatnej struktury. Umieściłam rogalik w torebce, zawinęłam równo i podałam Gladys. Podziękowała, wręczając pakunek mężczyźnie. – Teraz kawa.

Przypomniałam sobie pierwszy dzień pracy u boku Laury. Gladys była do niej trochę podobna. Brakowało jej seksapilu, którym emanowała moja poprzednia szefowa, ale w jej spojrzeniu zauważyłam coś znajomego. Obie wiele ode mnie wymagały, stawiając poprzeczkę niezwykle wysoko. Gladys nie odpuściła mi nawet na pięć minut. Poinstruowała mnie, w jaki sposób układać filiżanki na ekspresie, kiedy uzupełnić ziarna kawy, jak składać kartony po mleku, czym przecierać stoliki i wiele innych, od których rozbolała mnie głowa. Obsługiwałam gości, sprzątałam naczynia, robiłam kawy, przyjmowałam płatności i dziękowałam bogu, że na zapleczu pracuje osoba odpowiedzialna za zmywanie naczyń.

Około dziewiątej w kawiarni zrobił się tłok. Niemal wszystkie stoliki były zajęte, a w kolejce do kasy stało kilka osób. Gladys ustawiła mnie przy tablecie – odpowiadałam za przyjmowanie zamówień i płatności. Ona i Danny – ciemnoskóry chłopak o anielskim głosie – zajmowali się przygotowaniem napojów i deserów. Miałam wrażenie, że kawiarnia pęknie od natłoku ludzi. Nie wiedziałam skąd się biorą i jak ich powstrzymać, ale w tym szalonym rozgardiaszu dało się zauważyć jeden ogromny plus – słoik na napiwki zapełniał się z każdą minutą.

W połowie zmiany udałam się na piętnastominutową przerwę. W godzinach szczytu na barze pracowały cztery osoby. Dzięki temu można było zapewnić płynność wydawania zamówień, sprzątania stolików i uzupełniania zużytych produktów, a osoby, które rozpoczęły pracę przed otwarciem kawiarni miały szansę na chwilę wytchnienia. Wyszłam na zaplecze, by zapalić papierosa. Jim opierał się o ścianę, wpatrzony w ekran telefonu. Musiałam przyznać, że ma w sobie coś, co przyciąga moją uwagę.