FLAWLESS

Hoofdstuk 10

Dylans POV

Ik was in Noa's school en keek door alle klassen om haar te vinden. Ik opende de door van de laatste klas een stukje en zag Noa naast Britt. Yes. Hoe kan ik nu naast haar komen? Toen tikte een jongen op mijn schouder. 'Hallo meneer, weet u waar de balie is?' 'Oh nee ik werk hier niet.' 'Oh sorry.' Hij liep weer verder en toen kreeg ik een idee. 'Kom is terug.' riep ik. Hij liep terug naar mij en ik checkte hem uit. Een bril, korte sportbroek, sport shirt en gymschoenen. Perfect. 

Ik liep het klaslokaal binnen. 'Pardon mevrouw. Mag ik erin?' Ze knikte en ik ging naast Noa zitten. Britt ging heel hard lachen. Ik had de kleding van de jongen aan. 'Ben jij een pedo ofzo? Moet ik je elke keer zien?' vroeg Noa. 'Hey! En je komt te laat, en je verstoort mijn les. Als je zo verder gaat mag je eruit.' zei de docent. Ik stond op. 'Mevrouw, u heeft gelijk, het spijt me heel erg. Ik beloof dat ik me gedraag. Als mijn vriendinnetje Noa het goed vindt.' 

Noa stond op. 'Hoe bedoel je goed vinden? Mevrouw kijk, hij is een grote man. Hij is geeneens een leerling op deze school. Hij heeft werk enzo.' 'Ja hoor vriendinnetje, dat is niet waar. Mevrouw, ik ben gister 19 geworden en ik woon in het buitenland. Daarom lijk ik groot.' 'Oke zit! Door jullie kan ik geen les geven. Dit is mijn laatste waarschuwing.'

We zaten weer neer en de docent ging verder. Het was blijkbaar geschiedenis. 'Kent iemand het verhaal van de Buste van Costanza Bonarelli?' vroeg ze. Niemand stak zijn vinger op dus ik waagde mijn kans. 'Kom hier voor de klas en vertel het dan maar.' Ik liep naar voren en keek naar de klas. 

'Oke dus Bonarelli was de liefde van Bernini. Bernini hield zoveel van zijn vrouw, dus hij heeft deze buste gemaakt. Hij zei: 'Kijk mijn echtgenote, ik heb voor jou een buste gemaakt.' En Bonarelli keek naar het beeld, ze was een erg arrogant vrouw. Toen zei ze: 'Is mijn neus zo lelijk?' U weet wel, vrouwen, die zijn altijd hetzelfde. Als je iets goeds voor ze probeert te doen, is het niet goed genoeg.' zei ik, kijkend naar Noa. Zij begreep ook wel dat dit verhaal over haar gaat.

'En Bernini, kocht cadeaus voor haar om zichzelf te laten vergeven. Bijvoorbeeld, hij ging naar zijn beste vriend Leonardo Da Vinci en zorgde voor een baantje voor zijn vrouw. Bonarelli vond dat ook niet goed. En dit keer werd ze zelfs boos. Bernini zat neer en dacht diep na. 'Volgens mij heb ik een grote fout gemaakt. Mijn vrouw heeft mij geeneens nodig.' zei hij. Bernini werd erg verdrietig. Zijn bedoeling was alleen om zijn vrouw blij te maken. Maar, dat deed hij op de verkeerde manier. Daarna ging hij naar zijn vrouw om te verontschuldigen.' 

Ik keek diep in Noa's ogen en zei het gewoon. 'Het spijt me.' Iedereen in de klas ging juichen en klappen. 'Stil! Dit was de domste verhaal die ik ooit in mijn leven heb gehoord. Je praat gewoon onzin. Bernini heeft zijn vrouw vermoord. Ik laat je zitten dit jaar. Wat is je leerling nummer?' 'Is het goed als ik mijn telefoon nummer geef mevrouw?' vroeg ik glimlachend. Iedereen ging lachen. De docent keek naar Noa en Britt. 'Ga eruit. Jullie hebben mijn les verpest. Ga weg. Nu.'

Britt en Noa verlieten het klaslokaal en daarna stuurde ze mij ook weg. Onderweg zag ik een papiertje op haar bureau met mijn naam erop. Ik pakte het papiertje snel af.

We zaten buiten het klaslokaal en Noa en Britt zaten me nog steeds uit te lachen. 'Dus? Heb je me vergeven?' 'Als we niet eruit werden gestuurd dan wel.' Toen kreeg ze een berichtje. 'Kan het zo zijn dat ik weer ben aangenomen?' 'Hoe bedoel je?' vroeg ik. 'Nikki heeft een bericht gestuurd. Ze roept me naar het modehuis. Ze heeft blijkbaar groot nieuws. Heb jij hier iets mee te maken?' 'Nee. Ik breng je wel, maar ik zou niet teveel hopen. Toen ik met mijn moeder ging praten was ze heel zeker.' 'Wacht even. Wees niet meteen negatief. En ga jij zó mee?' Ze wees naar mijn kleding, en ze gingen weer lachen. Ik ging naar de jongen waarvan ik de kleren had geleend en we ruilden weer van kleding.