FLAWLESS

Hoofdstuk 18

Noa's POV

Ik kreeg de vorige keer toen ik naar het modehuis ging al een opdracht van mevrouw Prins. Ik moest ervoor zorgen dat twee Amerikaanse modellen naar de juiste fotostudio gingen. Ik had al een hotel voor ze geregeld en vandaag was de dag dat ze een photoshoot hadden. Ik had ze één uur geleden een sms'je gestuurd met het adres van de fotostudio en belde de hotel onderweg naar het modehuis.

'Hallo, ik wilde vragen of de twee modellen uit Amerika zijn vertrokken naar de fotostudio.' 'Nee, meneer & mevrouw Lowe zijn gisteren uitgecheckt uit het hotel.' 'Uitgecheckt als?' Misschien bedoelt de man dat ze het hotel uit zijn gegaan. 'Koffers ingepakt en hun tickets gepakt van hun kluis.' 'Wat?! Er moet toch een foutje zijn. Ik heb het hier over Jason Lowe en Karen Lowe hé?' 'Beiden zijn gisteren vertrokken.' 'Oh nee dit kan toch niet waar zijn.' mompelde ik. 'Pardon?' 'Nee niks. Bedankt voor uw hulp.' Ik hing hopeloos op.

Wat moet ik nu? De shoot begint over een uur of twee en hoe moet ik in zo'n korte tijd modellen vinden? Ik rende naar het modehuis toe en kwam Nikki en Otto binnen weer tegen. 'Hee Nikki! Wat moet ik doen? O mijn god. Ik word nu zeker ontslagen en ze gaat me nooit vergeven en ik word dakloos.  Terwijl ik nog niks heb kunnen doen!' 'Noa rustig. Zorg gewoon voor andere modellen.' 'Hoe moet ik nu een model vinden?' 'Nou.. Ik ben niet degene met een knappe vriend.' 'Oh natuurlijk, Dylan!' Ik pakte mijn mobiel en belde hem meteen. 'Dylan, ik ga je een adres sturen en het boeit me niet of je iets moet doen, dus je moet meteen daarnaartoe komen.'

Ik stuurde het adres en ging er zelf naartoe met Otto.

'Wat doen we hier Noa?' vroeg Dylan. Precies daarna kwam een assistente met een kledingrek vol mannenkleding. Dylan keek er verward naar voor een paar seconden en toen pas drong het hem door. 'Nee. Ik ga dat niet doen Noa.' 'Natuurlijk wel. Het zijn maar een paar foto's.' De assistente bracht een andere kledingrek vol met jurken. 'Wat zijn deze?' vroeg ik verbaasd. 'Jullie gaan beiden op de foto.' zei Otto.

'Wat?! Nee. Onmogelijk. Huh?' Er verscheen een grijns op Dylans gezicht. Natuurlijk. 'Als jij gaat ga ik ook.' zei hij. 'Maar ik ga niet.' 'Dan ga ik ook niet.' 'Jij moet wel gaan.' 'Niet zolang jij niet gaat.' 'Maar dat is oneerlijk.' 'Het leven is oneerlijk.' 'Stop ermee.' 'Wat doe ik?' 'Ga voor de camera staan Dylan.' 'Dan moet je meekomen Noa.'

'Jullie moeten allebei voor die camera staan.' onderbrak Otto ons. 'We hebben geen ander keus. Geen tijd om nieuwe modellen te vinden.' Ik accepteerde het maar dus Dylan ook. We gingen omkleden in onze eerste kleren. We gingen voor de camera staan en de fotograaf nam foto's.

'Wat voor modellen zijn jullie? Ga is normaal staan.' 'We staan toch al normaal.' zei ik. 'Ja dat is het probleem. Jullie staan té normaal. De thema van deze catalogus is liefde. Wat ik hier zie is een getrouwd stelletje zonder smaak. Doe is alsof je verliefd op elkaar bent.' Liefde dus. Stomste onderwerp ooit. Ik keek Dylan aan en natuurlijk grijnsde hij weer.

Dylan pakte me bij mijn taille en trok me naar zich toe. Alleen het was een beetje té dichtbij, dus ik duwde hem een beetje weg. Waaaarom moet dit? Hoe kunnen die modellen vertrokken zijn? -FLITS- Ik nam meteen afstand van Dylan en ging gewoon naast hem staan en glimlachen naar de camera. Tot Dylan me weer tot zich trok en dit keer kon ik niet ontsnappen. En ik wilde het eigenlijk niet. We zaten zo dichtbij bij elkaar. Ik bleef maar staren in zijn ogen.. Het werd warmer en warmer. Dylan legde zijn hand op mijn wang en streek met zijn duim over mijn huid.

Nog warmer. 

Zijn hand ging omhoog en hij streek dit keer door mijn haren.

Oei. Begin ik nou te zweten?

Daarna daalde zijn hand weer en met zijn duim ging hij zachtjes over mijn lippen.

Oh nee ik red dit niet, straks ga ik flauwvallen.