FLAWLESS

Hoofdstuk 19

Noa's POV

Eindelijk. Eindelijk raakte ik zijn lippen aan. Ik voelde een rilling over mijn rug naar boven, waardoor ik kippenvel kreeg. Ik wist eigenlijk niet eens waar ik mee bezig was. Boemboemboemboem. Een gevoel ging als bommen af in mijn buik. Het leidde me steeds af. Net wanneer ik er een beetje gewend aanraakte, liet hij los.

Hij hield zijn handen nog op mijn wangen en we zaten maar weer een paar centimeter van elkaar af. We staarden gewoon zonder iets te zeggen in elkaars ogen. Zijn ogen.. Ze zijn zó mooi.

Alleen toen kwam ik weer bij mezelf en raakte ik in paniek in mijn hoofd. Dit kan niet waar zijn. Neeneenenee. Wat moet ik nu doen? Ik liet me slap vallen en deed mijn ogen dicht. Alsof ik was flauwgevallen.

Dylan pakte me stevig vast en was geschokt. Ja zou ik ook zijn. 'Noa? Hey Noa?' Hij pakte me bridemaids-style op en legde me neer op de stoel van zijn auto. Hij ging zelf aan het stuur zitten. 'Hoe kan dit? Noa?' Hij gaf een kleine bitchclap op mijn wang. Toen hij dat na 3 keer deed en ik nog steeds mijn ogen niet open deed, gaf hij een harde bitchclap.

'Wat sla je sukkel?' zei ik boos tegen hem. Oh nee. Ik drukte mijn oogleden snel weer op elkaar en liet mezelf weer slap. Ik hoop dat hij het niet gemerkt heeft. 'Noa? Ik snap hier niks meer van. Ik ga je naar het ziekenhuis brengen.' Oh nee. Dit meent hij niet.

We waren al jammer genoeg aangekomen bij het ziekenhuis en we zaten in een kamertje met de dokter. Ik was al ''wakker'' geworden onderweg hier naartoe, maar domme Dylan wilde nog voor de zekerheid naar het ziekenhuis. 'Uhm, mevrouw kan ik u nog even alleen spreken?' vroeg in aan de dokter. 'Ja hoor.' zei ze verward. Ik gaf Dylan een blik dat hij moest ophoepelen. Hij zag het en ging uit de kamer.

'Mevrouw, ik ben niet echt ziek.' 'Wat?' 'Ik ben niet flauwgevallen. Ik deed alsof.' 'Waarom dan?' 'Door die grote ezel buiten.' 'Niet zeggen, maar ik doe ook alsof ik een dokter ben.' fluisterde ze. Wauw. 'Ik snap het volledig dus ik help je wel.' Ze riep Dylan naar binnen en hij ging zitten. 'Ik heb de nodige onderzoeken gedaan en de uitslag is dat deze patiënt een Cerebrovasculaire aandoening heeft.' Ik knikte met een glimlach op mijn gezicht terwijl ik geen idee had wat dat was. 'Wat?! Is dat niet een beroerte?' Hoe weet hij dat nou? En wat voor een nep dokter is zij? 'Mijn oma had het. Daarom weet ik wat het is. Maar heb je daar geen foto's van je hersenen voor nodig?' 'Uh nee. Ik heb alles heel snel behandeld. De aandoening is al weg net zo snel als het gekomen is.' 'En.. Hoe heeft u het behandeld?'

Ze pakte zo'n lampje uit haar zakje. 'Met dit! Als u wilt kunnen we er nog een keer naar kijken.' Ze liep naar me toe en scheen in mijn ogen ermee. 'Zo dus. Ze heeft niks meer. Maar laten we haar niet vermoeid maken.' 'Klopt mevrouw. Bijvoorbeeld, Dylan heeft me nu heel erg vermoeid. Er verscheen een klein glimlach op Dylans gezicht. Heeft hij het misschien door?

We zaten in het wachtkamertje te wachten voor een check bij de balie ofzo. Dylan zat naast me en keek grijnzend naar me. Ik zuchtte. 'Waarom duurt dit zo lang? Hoelang moeten we nog wachten? Wanneer gaan ze mijn identiteitskaart terug geven?' 'Rustig, rustig aan. Kijk, nu weten we wat er gebeurd als je in paniek raakt. Eigenlijk is het mijn schuld wist je dat? Ik moest het je vertellen. Zoenen met Dylan heeft symptomen. En jouw hart kon hier niet tegen, dat is iets normaals.' 'Ik herinner me geen zoen Dylan. We zaten gewoon te praten en opeens werd alles zwart.'

'Zoiets is eigenlijk niet iets nieuws voor mij. We noemen het de Dylansyndroom.' 'De Dylansyndroom? Wat is dat nou weer?' 'Elke meisje die zoent met Dylan krijgt het. Het gebeurde als eerst bij onze Zweedse voorouders. Iedereen die met hun gingen zoenen, vond het eerst leuk, maar kreeg er daarna spijt van.' 'Ik zeg toch dat ik me geen enkel zoen herinner.' 'Ik denk dat je door deze zoen een tijdelijk geheugenverlies hebt gekregen. En daarom herinner je mij ook niet meer hé?' 'Was het maar zo.' 'Praat niet groot, krijg je spijt van.' 'Waarom zijn ze nog steeds niet klaar? Het is al laat geworden, ik moet naar huis.' 'Oh, dus je herinnert wel je huisadres?' Ik keek hem duivels aan totdat de vrouw me riep om mijn identiteitskaart op te halen. Ik stond op, pakte het van de vrouw en liep meteen het ziekenhuis uit, zonder op de gek Dylan te letten.