FLAWLESS

Hoofdstuk 13

Dylans POV

Ik werd wakker bij zonsopgang en zag Noa's mooie gezicht. Ik zweer dat ze best mooi is hoor. Om eerlijk te zijn, ze is super mooi en schattig. Alleen dat is raar om te zeggen.

En toen merkte ik dat haar hand op mijn schouder lag. Ze vertelde mij dat ik niet over die stomme lijn mocht, maar ze doet het zelf toch. Er verscheen een brede lach op mijn gezicht. Hoe kan iemand zo gek en zo leuk tegelijkertijd zijn?

Noa werd wakker terwijl ik naar haar keek. 'We moeten trouwen.' zei ik. 'Wat?' 'We moeten trouwen. Je bent de lijn overgegaan dus nu hebben we een speciale band.' Toen merkte ze haar hand op. Ze sprong meteen op.

'Wat doe je? Ik had je toch vertelt dat je de lijn niet over mocht!' 'Ja hallo, jouw hand lag op mijn schouder.'

Ze begreep dat de fout aan haar lag, maar ik ken haar al lang genoeg dat ze dat niet gaat toegeven. 'Misschien heb jij mijn hand daar gelegd.' Ik zuchtte en stond ook op.

Noa niesde en ik lachte. 'Ben je serieus ziek geworden?' En toen moest ik ook niezen. Oh shit. Dit keer lachte Noa.

'Ben je serieus ziek geworden?' imiteerde ze met mijn stem. Nou, een hele rare stem, want het leek op de stem van een barende oude man. 'Ja. Daarom gaan we samen sporten om beter te worden.' 'Dat meen je niet.' 'Ja dat meen ik wel. Ik doe het elke ochtend. Kom op. Ren naar je bungalow en trek je sportkleding aan. Ik doe hetzelfde. Ik zie je later.'

Ik was allang klaar met omkleden en ik klopte aan bij Noa's bungalow. Het duurde een beetje lang voordat ze open deed. 'Kom op, wees een beetje snel.' 'Ja hallo, ik ben een meisje dus geef respect.' Ik zuchtte.

We gingen hardlopen door het hele bungalowpark en strand. Ik ging de trap op met knieheffen en ik hoorde Noa achter me hijgen. Ik was al bovenaan toen Noa dood ging op haar laatste trappen. Niet letterlijk natuurlijk.

'Blijkbaar heb je geen conditie. Raar dat je zo'n dun lichaam heb. Tijd om op te drukken.' Noa liet haar laatste diepe zucht ontsnappen uit haar mond. Ik trok mijn shirt uit en ging opdrukken op het houten vloer. Ik ben hier best goed in dusja.

Er liepen een paar meisjes langs die glimlachend naar mij keken. Noa zag dat, werd pissig, en ging naast me ook opdrukken. Ze viel meteen op haar buik. Ik lachte, stopte met opdrukken en trok mijn shirt weer aan. Ze kan zo jaloers zijn. En als ze dat is doet ze de raarste dingen. Ik zag haar gister wel gluren naar mij op het strand. 

Ik stond op en hield met mijn handen Noa's buik en rug recht. 'Probeer het nogmaals.' Ze probeerde het en viel nog een keer. 'Je armen zijn gewoon te slap.' zei ik. 'Kijk naar je eigen armen. Ik ben sterker dan jij.'

Nadat ze dat zei, kreeg ze er meteen spijt van. En terecht. 'Oké dan, armpje drukken?' 'Uhh nee dankje. Ik heb een wond op mijn arm.' 'Echt? Ik zie er niks van.' 'Het is onzichtbaar.' Ze echt raar man. Maar wel zo raar dat het grappig is. 'Oké dan. Als je zo slap bent dat je het niet durft..' 'Oké idioot. Kom dan.' We zaten aan de tafel en ik pakte haar hand vast. Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik dit doe. Ik denk dat ik het gewoon leuk vind om haar te plagen.

Noa probeerde met al haar kracht mijn arm neer te halen, maar ik hoefde geeneens echt terug te duwen. Toen ze helemaal uitgeput was, drukte ik haar hand naar de andere kant. 'Ja het was al duidelijk dat je zou winnen. Kijk al die grote spierballen van je. Die doen al het werk terwijl jij gewoon slap bent. Ik knikte hevig en lachte. 'Oke dan. Volgende oefening. Een makkelijke. Hurken.' We gingen hurken en Noa werd al moe na 10 keer. Hoe kan ze zo onsportief zijn terwijl ze zo dun is?

'Heb je ooit gevist?' vroeg ik. 'Nee. Wacht, we gaan nu toch niet vissen?' 'Laten we zeggen van wel..' 'Nee nooit. Ik ben bang voor dat. De zee enzo. Wat als ik val?' 'Vertrouw je me niet?' 'Wat voor een vraag is dat nou weer? Natuurlijk vertrouw ik je niet.' 'Dan heb je pech. We gaan.'